“Το ιδανικό καλοκαίρι είναι αυτό που δεν έχουμε ζήσει ακόμα”.

Ούτε καν!

Το ιδανικό καλοκαίρι δεν είναι σίγουρα το φετινό ή αυτό που θα έρθει του χρόνου, του παραχρόνου κ.τ.λ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορεί να έχεις τα λεφτά για να πας σε πρωτοκλασάτο ξενοδοχείο στη Ρόδο ή να έχεις βρει τη σούπερ low cost προσφορά μέσω της Groupon για κάποιο ιν κυκλαδίτικο νησάκι, αλλά σου λείπει η ξεγνοιασιά! Γιατί τι να την κάνεις τη θάλασσα αν σε προβληματίζει περισσότερο το ποιο φίλτρο να χρησιμοποιήσεις στο instagram, ποια πόζα να πάρεις για να μη φαίνεται η κοιλίτσα σου και  σε ποιο μπατζάκι του παντελονιού σου να κρύψεις το smartphone σου για να μην στο κλέψουν όσο εσύ θα πλατσουρίζεις στα κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου;

Και μην παρεξηγηθεί αυτό μου το παραλήρημα με το ότι εγώ δεν πήγα και καλά καλοκαιρινές διακοπές στη ζωή μου και  γι’αυτό τώρα κάθομαι και γκρινιάζω σαν υστερική γεροντοκόρη.Το αντίθετο, έχω κάνει ηλιοθεραπεία κάτω από τον ήλιο της Mallorca,  έχω φιληθεί με πάθος κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα στο Ημεροβίγλι, έχω γυρίσει μεθυσμένη ξημερώματα με τους  φίλους μου στο ενοικιαζόμενό μας δωμάτιο στη Μύκονο και την Πάρο, έχω κάνει ελεύθερο κάμπινγκ στη Δονούσα και έχω πάει στο καπάκι Νάξο για να λιώσω στο φαγητό και να απλώσω το καταπονημένο σώμα μου σε ένα στρώμα της προκοπής. Θες κ άλλο; Μου έχουν τραγουδήσει σε μια παραλία της Χαλκιδικής και έχω χορέψει μέχρι τελικής πτώσης σε κλαμπάκι της Ρόδου. Έχω αποκοιμηθεί σε ξαπλώστρα κουρνιασμένη στην αγκαλιά του Μορφέα, μαγεμένη από το νυχτερινό -γεμάτο αστέρια- ουρανό της Ελαφονήσου και έχω ερωτοτροπήσει στα γαλαζοπράσινα νερά της Ζακύνθου.

Κι όμως το ιδανικό καλοκαίρι δεν ήταν κανένα από τα παραπάνω. Το ιδανικό καλοκαίρι ήταν αυτό που περίμενα κάθε χρόνο όταν έκλεινε το σχολείο για να πάω στο χωριό, στο Αχλαδοχώρι της Μεσσηνίας, στο “κάστρο μου”, στο σπίτι με την κληματαριά και τη μεγάλη μουριά.  Η γιαγιά που με υποδεχόταν με ένα ταψί τηγανόψωμα και ο παππούς που ροχάλιζε τα μεσημέρια στη βεράντα.

Το ιδανικό καλοκαίρι ήταν εκεί πάντα εκεί, στο δωμάτιο όπου πέρναγα ώρες χωμένη στα βιβλία και τα μίκυ μάους και νύχτες περιμένοντας να κοιμηθεί η γιαγιά για να την κοπανήσω και να βγω βόλτα στη “δεξαμενή”. Η φωνή της γιαγιάς να ακούγεται σ’όλο το χωριό “Μαίρη, η μαμά στο τηλέφωνο, έλα να της μιλήσεις”, το κρυφτό στα χωράφια και οι βόλτες με το κυρ Μέντιο. Η δυνατή μουσική στο κασετόφωνο και οι αφιερώσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ώστε να σε ακούσει ο καλός σου από την άλλη άκρη του χωριού (το facebook του τότε). Η πρώτη πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό στο καφενείο του χωριού η οποία στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από breezer melon σε κάποιο μπαράκι της Καλαμάτας.

Ναι, το ιδανικό καλοκαίρι ήταν εκεί, κάθε χρόνο εκεί να με περιμένει. Ήταν η μυρωδιά ενός συγκεκριμένου χόρτου που πλέον έχω πεισθεί πως μόνο εκεί υπάρχει, το μισολιωμένο παγωτό , το αλάτι του Μεσσηνιακού κόλπου στα μαλλιά μου, το πρώτο φιλί, η πρώτη βόλτα με μηχανάκι (αλίμονο αν το μάθαινε η γιαγιά), η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι τον Δεκαπενταύγουστο, οι γονείς μου χαμογελαστοί, οι παππούδες ακόμα νέοι, το κρασί να ρέει άφθονο και ο τηγανητός γαύρος στην παραλία του Πεταλιδίου.

Η φάση ήταν… ανεμελιά, μυρωδιές, γεύσεις, οικογένεια και παιδικοί έρωτες. Απλά, όμορφα, χωρίς προβληματισμούς και 4G internet.

Comments

comments