Όλα ξεκίνησαν με ένα hashtag  στο instagram το οποίο έκανε αναφορά στον Υπερσιβηρικό. Απλά όχι τον Υπερσιβηρικό της Σιβηρίας -αυτόν δηλαδή που είχα πάρει τον περασμένο Ιούλιο- αλλά έναν άλλο Υπερσιβηρικό. Εκείνον της Ιταλίας.

Γιατί “Υπερσιβηρικός” της Ιταλίας;

Αυτή ακριβώς την απορία είχα και γω και αφού διάβασα κάποιες  γενικές πληροφορίες online, ήρθα σε επαφή με τα άτομα της οργάνωσης των φίλων των τρένων “Le Rotaie” για να μου απαντήσουν στο ερώτημα “γιατί Υπερσιβηρικός” αφού το τρένο βρίσκεται πάρα πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Σιβηρία. Η απάντηση ήταν απλή: ” Έλα να δεις”.

Και έτσι έφτιαξα το σακίδιό μου και ως τρελή train lover ξεκίνησα με προορισμό τη Ρώμη. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως πέταξα πρώτα για Βιέννη και έπειτα με τρένο πέρασα λίγες μέρες από Βενετία για το καρναβάλι και μετά από μία εβδομάδα έφτασα -με άλλο τρένο- Ρώμη, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό blog post που θα έρθει σε λίγες ημέρες! 😉

Πρόσβαση στο τρένο

Έχοντας φτάσει στον κεντρικό σταθμό των τρένων Termini Roma, πήρα το τρένο από την αποβάθρα 20Bis με προορισμό την Ισέρνια. Η πόλη Isernia βρίσκεται στο νομό Μολίζε, ένα νομό σχεδόν άγνωστο στους τουρίστες, ο οποίος βρίσκεται ουσιαστικά στο κέντρο της Ιταλίας και είναι καταπράσινος, γεμάτος natural parks, υπέροχα γραφικά χωριουδάκια από πέτρα, βουνά και φυσικά την ιστορική γραμμή του εν λόγω τρένου Ferrovia Sulmona-Isernia μια γραμμή που από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ένωνε  ουσιαστικά 3 νομούς, την Καμπανία, το Μολίζε και το Αμπρούτσο. Δυστυχώς όμως πριν μερικά χρόνια η γραμμή αυτή καταργήθηκε και με πολύ κόπο οι κάτοικοι της επαρχίας Ισέρνια μαζί με τους λάτρεις των ιστορικών τρένων, κατάφεραν να βάλουν το τρένο και πάλι σε λειτουργία το 2014 αλλά πλέον καθαρά για τουριστική χρήση.

Φτάνοντας λοιπόν στο σταθμό της Ισέρνια, με περίμενε η Nadia η οποία ήταν και ο συνδετικός μου κρίκος στα social media με την ομάδα “Le Rotaie” που οργανώνει τις μονοήμερες εκδρομές με το ιστορικό τρένο. Αφού γνωριστήκαμε και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα καθώς είχε φροντίσει να με ξεναγήσει στα μέρη της, o Sergio, από την ένωση φίλων των τρένων, με συνόδεψε σε μια διαδρομή 1 ώρας με το αυτοκίνητο προς την πόλη Sulmona. Το σταθμό εκκίνησης του τρένου.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά μαγική και όσο ανεβαίναμε υψόμετρο και έβλεπα γύρω μου χιόνια άρχισα να συνειδητοποιώ γιατί το συγκεκριμένο τρένο το ονόμασαν “Transiberiana d’Italia”. Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του και έδινε στο τοπίο ένα υπέροχο ροζ χρώμα, φυσικά, καταλαβαίνεις πως χρειάστηκε να σταματήσουμε αρκετές φορές για να φωτογραφίσω το μαγικό αυτό θέαμα!

Στην αποβάθρα νούμερο 1 με περίμενε η ομάδα εθελοντών της οργάνωσης φίλων των τρένων Le Rotaie για να γνωριστούμε καθώς είχαν περιέργεια να γνωρίσουν την κοπέλα που ήρθε από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να ταξιδέψει με το συγκεκριμένο -άγνωστο εκτός Ιταλίας- τρένο. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τη γνωριμία με τους άλλους 399 επιβάτες του τρένου, στάθηκα στην αποβάθρα και με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι και το backpack μου στην πλάτη περίμενα να δω το τρένο να φτάνει στο σταθμό.

Και να το! Στις 8πμ έφτανε στην αποβάθρα με το χαρακτηριστικό τραγούδι του, το τραγούδι που κάνουν όλα τα τρένα όταν σταματούν στο σταθμό για να πάρουν τους επιβάτες τους! Η χαρά μου ήταν μεγάλη! Για ακόμη μια φορά βρισκόμουν μπροστά σε ένα απίθανο, αγαπημένο, μαγικό μεταφορικό μέσο. Μπροστά σε ένα τρένο με ιστορία χρόνων!

Αφού κάθισα αποσβολωμένη για μερικά δευτερόλεπτα να το κοιτάω, η σφυρίχτρα του σταθμάρχη με έβγαλε από το “όνειρο” και με έκανε να τρέξω για να προλάβω να μπω στο βαγόνι μου, στην “καρότσα” νούμερο 3 όπως είναι η μετάφραση στα ιταλικά. Το εσωτερικό του τρένου ήταν το ίδιο εντυπωσιακό όπως το εξωτερικό. Ξύλινα καθίσματα, ασπρόμαυρα καδράκια, βαριές κουρτίνες όλα προσεγμένα και καθαρά σε μεταφέραν αυτόματα σε μια άλλη εποχή, κάπου εκεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο που το τρένο ήταν το κύριο μέσο μεταφοράς, επιβατών, τραυματιών αλλά και εμπορευμάτων.

Στο βαγόνι μου, όπως και σε κάθε βαγόνι, ένας εκ των εθελοντών της ομάδας θα μας εξηγούσε λίγα πράγματα για το τρένο, τη διαδρομή, τις στάσεις που θα κάναμε. Εγώ είχα την τύχη να έχω  στο βαγόνι μου τον Sergio, τον άνθρωπο που γνώρισα στην Ισέρνια και με έφερε μέχρι τη Sulmona, το σταθμό εκκίνησης του τρένου!

Λίγη γεωγραφία

Ο Sergio άρχισε να εξηγεί απαντώντας πρώτα στην ερώτηση “γιατί  το τρένο ονομάστηκε Transiberiana d’Italia”. Μας είπε πως το τρένο αυτό διασχίζει τα κεντρικά Απέννινα όρη, μια οροσειρά που “πιάνει” ουσιαστικά ολόκληρη την Ιταλία και καθώς ένα από τα χωριά στα οποία κάνει στάση το τρένο έχει υψόμετρο 1268,82  μέτρα, το τοπίο είναι πραγματικά σα να βρίσκεσαι στη Σιβηρία, τόσο λόγω του χιονιού όσο και των πολικών θερμοκρασιών. Τόνισε επίσης πως η συγκεκριμένη σιδηροδρομική γραμμή είναι η δεύτερη σε υψόμετρο σε ολόκληρη την Ιταλία μετά το Brennero στη Βόρεια Ιταλία.

Κάπου εκεί το τοπίο άρχισε να με παρασέρνει και έχασα για λίγη ώρα την επαφή με το βαγόνι καθώς το βλέμμα και το μυαλό μου ταξίδευαν πλέον έξω, στο απέραντο άσπρο και πράσινο των τόσο άγνωστων  ιταλικών τόπων που καμία σχέση δεν είχαν με τα μέρη του βορρά στα οποία είχα ζήσει για 3 περίπου χρόνια στο παρελθόν.

Πρώτη στάση Palena

Μετά περίπου από 2 ώρες διαδρομή, η πρώτη μας στάση ήταν το χωριουδάκι Παλένα όπου έξω από το σταθμό των τρένων είχαν στηθεί πάγκοι με παραδοσιακές λιχουδιές συνοδευόμενες από ζεστό γλυκό κρασί για να μας ζεστάνει και να μας παρηγορήσει από το ανέλπιστο κρύο που είχε πέσει ξαφνικά. Στην παρέα μας ήταν και το συγκρότημα Lupi della Majella οι οποίοι με παραδοσιακή μουσική από το Αμπρούτσο φρόντιζαν και εκείνοι με τη σειρά τους να μας ζεστάνουν με τη μουσική τους.

Πριν κατευθυνθώ προς τους πάγκους με το φαγητό, είπα να κάνω πρώτα μια βόλτα γύρω από το σταθμό για να χαζέψω το χωριό, να πιάσω κουβέντα με τα πιτσιρίκια που έκαναν ιππασία στο κρύο και με τους εθελοντές της ομάδας Le Rotaie.

Περπατώντας, πιάνω την κουβέντα με τον σταθμάρχη ο οποίος πίνει το ζεστό του κρασί ήρεμα ήρεμα και κάπου εκεί, πάνω στην κουβέντα μας συνειδητοποιώ πως  το χωριουδάκι αυτό που έχουμε σταθμεύσει για μία ώρα, δεν είναι πλέον στο νομό Μολίζε αλλά βρισκόμαστε στο Αμπρούτσο. Κοίτα να δεις που ισχύει ότι το συγκεκριμένο τρένο ενώνει τους 2 νομούς, σκέφτηκα και συνέχισα τη βόλτα μου με κατεύθυνση τα τυριά και τα αλλαντικά.

Η ώρα είναι μόλις 11 το πρωί αλλά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Αφού βγάλω βιαστικά μερικές τελευταίες φωτογραφίες, κατευθύνομαι προς το βαγόνι μου. Όμως λίγο πριν μπω με περιμένει μια έκπληξη. Ο μηχανοδηγός εν ονόματι Marco (αγαπημένο όνομα) με φωνάζει να πάω μπροστά! Γιουχου! 

Η χαρά είναι απερίγραπτη! Άλλη μία φορά έχω καθίσει δίπλα στον μηχανοδηγό αλλά αυτή ήταν στην Ελλάδα με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη και ήμουν πραγματικά ξετρελαμένη! Τότε βέβαια δεν είχα δει χιόνια, αλλά αυτό το ταξίδι φρόντισε να με ξεπληρώσει, με το παραπάνω μάλιστα! 

Επόμενη στάση Pescoconstanzo

Ναι, αυτό το χωριό είναι το χωριό με το υψηλότερο υψόμετρο, το πιο κρύο, το πιο χιονισμένο χωριό της διαδρομής. Οι επιλογές ήταν 2 είτε να κατέβω εδώ και να εξερευνήσω το μέρος μέχρι τη μία είτε να συνεχίσω για τον τελικό προορισμό της σημερινής διαδρομής, το χωριό Roccaraso.

Η Nadia αλλά και ο Sergio, στην αρχή της ημέρας με είχαν συμβουλέψει να επιλέξω το Pescocostanzo οπότε μαζί με παραπάνω από τους μισούς επιβάτες κατεβήκαμε για να εξερευνήσουμε το μέρος μέχρι να επιστρέψει το τρένο μας και να μας πάει στο χωριό που θα καθόμασταν για το μεσημεριανό μας φαγητό.

Ευτυχώς η επιλογή ήταν σωστή γιατί η περιπλάνηση στο χωριουδάκι άξιζε πραγματικά τον κόπο. Με κουκούλα και κασκόλ μέχρι τα αυτιά (-7 βαθμοί Κελσίου), περιπλανήθηκα στα χιονισμένα δρομάκια με τα άσπρα σπίτια και τις ξύλινες πόρτες. Λόγω των θερμοκρασιών οι δρόμοι ήταν άδειοι και ένιωθα πως βρισκόμουν μόνη μου σε κάποιο εγκαταλελειμμένο χωριό της Σιβηρίας και όμως… βρισκόμουν τόσο κοντά στην Ελλάδα, στο κέντρο της Ιταλίας! 

Καθώς το κρύο μπορεί να αποδυναμώσει και τον πιο αποφασισμένο ταξιδιώτη αποφάσισα να χωθώ σε ένα καφέ στο κέντρο του χωριού, στο καφέ… Central φυσικά, στο οποίο απόλαυσα τον καφέ μου με τη συνοδεία παραδοσιακής μουσικής και γλυκών φτιαγμένων ειδικά για τις ημέρες του Καρναβαλιού. Όπως πάντα, έπιασα κουβέντα με τους γύρω μου και αφού έμαθα για τον ξάδερφο του αδερφού της ιδιοκτήτριας ο οποίος έχει παντρευτεί Ελληνίδα, χαιρέτησα και πήρα την επιστροφή προς τον σταθμό για να προλάβω το τρένο. 

Επόμενη στάση Campo di Giove

Μετά από περίπου 40 λεπτά φτάσαμε στον τελευταίο μας προορισμό πριν την επιστροφή στη Sulmona. Το συγκεκριμένο χωριό λέγεται Campo di Giove και για κάποιο λόγο μπορώ να πω πως το αγάπησα λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα μέρη που σταματήσαμε νωρίτερα.

Εδώ είχαμε στη διάθεσή μας λίγο περισσότερο από 2 ώρες οπότε αφού κουκουλώθηκα για ακόμη μια φορά, βγήκα από το τρένο για να εξερευνήσω ένα ακόμη χωριό του Αμπρούτσο.

Χτισμένο αμφιθεατρικά και με σκεπές κάτασπρες από το χιόνι, το συγκεκριμένο μέρος σε προκαλούσε να βγάλεις άπειρες φωτογραφίες! Άνοιξα το Internet στο κινητό μου για να διαβάσω μερικά πράγματα για το χωριό αυτό και αφού διάβασα πως είναι αγαπημένο μέρος των φανς του σκι περπάτησα μέχρι να ανακαλύψω το παλιό κέντρο το οποίο κατά τη γνώμη μου ήταν και το πιο όμορφο σημείο του χωριού.

Τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι-μπαρ όπου ένας κυριούλης έφτιαχνε panini με prosciuto crudo. Φυσικά και σταμάτησα! Φυσικά και αγόρασα! Φυσικά και έπιασα την κουβέντα και κάπως έτσι έμαθα πως λόγω της τελευταίας ημέρας του Καρναβαλιού έπρεπε να περάσω από την πλατεία για να πάρω μια γεύση γιορτής.

Η γιορτή μεταφέρθηκε στο σταθμό των τρένων όπου λίγο πριν αναχωρήσουμε, ένα τσούρμο μπαμπάδων και μαμάδων με τα παιδιά τους, ντυμένοι Ινδιάνοι ήρθαν να “κάνουν κατάληψη” στην Transiberiana d’Italia! Οι εικόνες ήταν πραγματικά μαγικές και γω λίγο πιο πέρα βγάζοντας φωτογραφίες γελούσα ευτυχισμένη νομίζοντας πως βρίσκομαι σε κάποια άλλη εποχή ή τελοσπάντων πιστεύοντας πως παίζω σε κάποια far west ταινία!

Επιστροφή στη Sulmona

Η επιστροφή ήταν για μένα το ίδιο μοναδική καθώς για ακόμα μία φορά κατάφερα να βρίσκομαι καθισμένη δίπλα στο μηχανοδηγό και να έχω την καλύτερη θέα που θα μπορούσα να φανταστώ. Σε μια υπέροχη διαδρομή μέσα από χιονισμένα βουνά, τούνελ, γέφυρες και γραφικά χωριουδάκια ένιωσα πως  δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο για να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.

Σα μικρό παιδί χάζευα και ρουφούσα αχόρταγα τα τοπία γύρω μου κάνοντας κάθε 5 λεπτά ερωτήσεις στον μηχανοδηγό ο οποίος πιστεύω πως ήδη στα πρώτα 10 λεπτά θα είχε μετανιώσει που με είχε φωνάξει  να καθίσω δίπλα του! 

Λίγο πριν φτάσουμε και πάλι στην αποβάθρα νούμερο 1, πρόλαβα να βγάλω το κεφάλι μου έξω από τρένο και να νιώσω για μερικά δευτερόλεπτα τον αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο. Ήταν το ίδιο εκείνο συναίσθημα που είχα νιώσει όταν είχα βγάλει το κεφάλι μου έξω από τον Υπερσιβηρικό λίγο πριν φτάσω στο Πεκίνο. Ελευθερία. Ναι, αυτό ήταν το συναίσθημα. Ελευθερία και χαρά.  Γέλασα, έβγαλα μια φωτογραφία για να θυμάμαι τη στιγμή και έκλεισα ευτυχισμένη το παράθυρο. Ακόμα ένα ταξίδι το οποίο είχα ονειρευτεί και σχεδιάσει, κατάφερε να γίνει πραγματικότητα!

Κατεβαίνοντας από το τρένο, το συγκρότημα των λύκων “Lupi della Majella” φρόντισε να σπάσει τη μελαγχολία του αποχαιρετισμού παίζοντας για τελευταία φορά μερικά ευχάριστα παραδοσιακά τραγούδια και αφού τους χαιρέτησα και ευχαρίστησα την ομάδα των εθελοντών που με φιλοξένησε σε αυτό το ταξίδι με τον “Υπερσιβηρικό της Ιταλίας”, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Για Αθήνα; Όχι βέβαια! Για Carovilli, μια περιοχή έξω από την Ισέρνια που θα με φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες η Nadia ώστε να ανακαλύψουμε παρέα τα χωριά του νομού Μολίζε!

Τι, πώς, πού

Αν θες να μάθεις περισσότερα για το πρόγραμμα και τα δρομολόγια του συγκεκριμένου τρένου δεν έχεις παρά να μπεις εδώ αλλά καθώς για την ώρα το website είναι μόνο στα ιταλικά, μπορείς είτε να μπεις στο facebook page τους όπου εκεί θα σου απαντήσουν στα αγγλικά είτε να στείλεις σε μενα inbox και να σε βοηθήσω με την οργάνωση!

Το εισιτήριο για τη μονοήμερη εκδρομή κοστίζει 30 ευρώ και ανάλογα με την περίοδο συνοδεύεται από στάση για φαγητό, ξενάγηση σε πάρκα, χωριά, φεστιβάλ που διοργανώνονται καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Μην το σκέφτεσαι! Συνδύασέ το με ένα ταξίδι στη Ρώμη και θα με θυμηθείς!

* Θέλω να ευχαριστήσω πολύ την ομάδα εθελοντών “Associazione Culturale Amici della Ferrovia Le Rotaie“ για τη φιλοξενία και την ξενάγηση σε αυτό το τόσο υπέροχο τρένο και όπως είπα, θα με ξαναδούν σύντομα. Και φυσικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Nadia Falasca γιατί αν δεν ήταν εκείνη δε θα είχα καταφέρει να πραγματοποιήσω το συγκεκριμένο ταξίδι! Grazie infinite…ed in carrozzaaaa!

Comments

comments