Πριν λίγο συνειδητοποίησα πως έχω καιρό να μοιραστώ μαζί σου κάποιες από τις σκέψεις μου.

Η αλήθεια είναι πως παλιότερα έγραφα πιο συχνά για πράγματα που με προβλημάτιζαν. Τελευταία, όχι και τόσο. Αλλά δεν πειράζει, νομίζω πως όλοι μας περνάμε φάσεις στη ζωή μας που θέλουμε ή δε θέλουμε να μοιραστούμε σκέψεις μας με τους γύρω μας.

Σήμερα είναι μια από εκείνες τις ημέρες που έχω όρεξη για κουβέντα. Και είπα να γράψω.

Πώς και έτσι, θα αναρωτηθείς! Θα σου πω. Είχα τρεις (3) πολύ καλές αφορμές που με έβαλαν σε σκέψεις και να’μαι μπροστά στο laptop .

Αφορμή 1

Πριν λίγες ημέρες κάποιος μου είπε πως κατά τη γνώμη του “ταξιδεύουμε για να ξεφύγουμε από κάτι“. Θυμάμαι πόσο πολύ εκνευρίστηκα όταν τον άκουσα να μου το λέει. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο, σκέφτηκα. Πώς μπορεί η λέξη ταξίδι να μπαίνει δίπλα σε μια τόσο στενόμυαλη λογική; Τώρα θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν του απάντησα, αλλά ήξερα πως δεν θα είχε κανένα νόημα, πως δε θα καταλάβαινε.

Δε θα καταλάβαινε αν του έλεγα πως αρχικά ταξιδεύουμε για να δούμε μέρη που μέχρι πριν βλέπαμε μόνο στα περιοδικά, στην τηλεόραση, σε websites. Για να φτάσουμε εκεί και να νιώσουμε αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα χαράς και δέους όταν πρωτοαντικρίζουμε ένα αξιοθέατο, ένα μέρος.

Ταξιδεύουμε για να κάνουμε ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα.

Ταξιδεύουμε για να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Για να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουμε μόνο εμείς σε αυτόν τον πλανήτη. Ταξιδεύουμε για να κατανοήσουμε τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες με τους άλλους λαούς. Για να δούμε τα καλά, να αντιληφθούμε τις δυσκολίες. Να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε για όσα έχουμε και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά που δεν έχουμε.

Ταξιδεύουμε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, για να γεμίσουμε τα μάτια μας εικόνες και χρώματα, για να νιώσουμε νέα συναισθήματα, για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Για να γνωρίσουμε ανθρώπους που μιλούν διαφορετική γλώσσα από τη δική μας αλλά καταβάθος είναι ίδιοι με εμάς.

Ταξιδεύουμε για να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας και να πιστέψουμε σε αυτόν. Για να τον αγαπήσουμε, να τον δικαιολογήσουμε, να τον συγχωρέσουμε αλλά πάνω απ’όλα να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητές του.

Αφορμή 2

Έτυχε να βρεθώ σε φιλικό τραπέζι και άκουσα ανθρώπους της ηλικίας μου  να λένε πως δεν έχουν ταξίδεψει ποτέ εκτός Ελλάδας γιατί φοβούνται το αεροπλάνο ή γιατί έχουν πλέον κάνει παιδιά και το θεωρούν αδύνατο να βγουν έξω από τη χώρα.

ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ. Το πρώτο γιατί έχει να κάνει με τον φόβο, ο οποίος είναι παιχνίδι του μυαλού. Το δεύτερο γιατί αν δε δοκιμάσεις πώς μπορείς να ξέρεις; Γιατί είναι δυνατό να βάλεις το μωρό στο αεροπλάνο για Κρήτη και όχι για Ιταλία ας πούμε; Τα εισιτήρια και οι διαμονές δεν είναι πλέον δικαιολογία. Πλέον μπορείς να τα βρεις πολύ φθηνότερα από ποτέ και να καταφέρεις να κάνεις πιο οικονομικές διακοπές εκτός Ελλάδας.

Ζούμε σε μια εποχή που η πρόσβαση στις περισσότερες γωνιές του πλανήτη μας είναι πολύ πιο εύκολη από παλαιότερα. Ζούμε σε μια εποχή που το μυαλό μας θα ήταν καλό να είναι πιο ανοιχτό στο καινούριο, στο διαφορετικό. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Ξεπερνώντας τους προσωπικούς μας φόβους αυτόματα σημαίνει πως και τα παιδιά μας θα μάθουν να ξεπερνούν τους δικούς τους φόβους. Θα μάθουν να δέχονται το διαφορετικό, θα μάθουν να υπερασπίζονται τις αξίες και τα πιστεύω τους σεβόμενοι παράλληλα και τα πιστεύω του διπλανού τους.

Ο φόβος άλλωστε μόνο κακό μπορεί να μας κάνει. Να μας κρατήσει για παράδειγμα μακριά από τα όνειρά μας, να μας κρατήσει κολλημένους στο έδαφος, να μας δημιουργήσει ερωτηματικά που θα μας κυνηγούν σε όλη μας τη ζωή γιατί πολύ απλά, φοβόμασταν να τα απαντήσουμε. Ο φόβος επίσης μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις, να φέρει μίσος, να μας κάνει μίζερους. Και όχι, δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να ζήσουμε έτσι.

Αφορμή 3

Ήμουν στο μετρό τις προάλλες και άκουσα μια κουβέντα μεταξύ δύο φίλων. Ο ένας έλεγε ενθουσιασμένος πως από τότε που ερωτεύτηκε νιώθει πιο δημιουργικός από ποτέ και ο άλλος επιβεβαίωνε κατηγορηματικά.

Όχι, δε συμφωνώ. Ο έρωτας δεν είναι πάντα δημιουργικός φίλοι μου! Αυτό ήθελα να τους φωνάξω αλλά κρατήθηκα και γι’αυτό το γράφω εδώ.

Ο έρωτας έρχεται σα σίφουνας, μπαίνει στη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσει, δίνει χρώμα, νόημα, χαρά στην καθημερινότητά σου. Πας στο γραφείο και τα μάτια σου γυαλίζουν, μιλάς και το χαμόγελό σου μαρτυράει την ευτυχία σου! Και όμως για όλους αυτούς τους λόγους, δε σε αφήνει να συγκεντρωθείς, σε θολώνει, σε ξεζουμίζει και συ δεν είσαι τόσο παραγωγικός όσο πριν την εμφάνισή του.

Αντί να δουλεύεις, κοιτάς το κινητό σου κάθε λίγο, απαντάς στα μηνύματά του/της και χασκογελάς. Κοιτάς το ρολόι και αναρωτιέσαι πώς πέρασε η ώρα και δε βλέπεις την ώρα να τον/την δεις. Και το μυαλό σου σε εγκαταλείπει μέρα με την ημέρα γιατί έχει αποφασίσει να αφήσει την καρδιά να “παίξει μπάλα”.

Και συ θες να καθίσεις να γράψεις και δε μπορείς να συγκεντρωθείς. Γιατί; Γιατί πολύ απλά όταν είσαι ερωτευμένος δε μπορείς να είσαι παραγωγικός. Γιατί καρδιά και μυαλό σε έχουν αφήσει για τα καλά και βρίσκονται κάπου αλλού. Αν είσαι τυχερός, σε κάποια άλλη περιοχή της πόλης σου. Αν είσαι άτυχος… σε κάποια άλλη πόλη, σε μια μακρινή γωνιά του πλανήτη.

Μέχρι που κάποια στιγμή βγαίνεις σε αναζήτηση και πιάνεις καρδιά και μυαλό από το αυτί και τα φέρνεις “σπίτι”. Και τότε μπαίνουν όλα στη θέση τους και αρχίζεις πάλι σιγά σιγά να λειτουργείς κανονικά. Να αποδίδεις. Να γράφεις. Να δημιουργείς. Και κοιτάς με χαρά, αγάπη και κατανόηση τη φάση που πέρασες ερωτευμένος. Είσαι ευτυχισμένος/η που είχες την τύχη να ζήσεις τέτοια συναισθήματα… αλλά ξέρεις πως ήρθε η ώρα να λειτουργήσεις και πάλι κανονικά.

Γιατί τελικά συνειδητοποιείς πως η αγάπη είναι αυτή που εμπνέει, που δίνει κίνητρα, που σε εξελίσσει, που σε κάνει δημιουργικό.

Ο έρωτας έρχεται απλά για να σε αποπροσανατολίσει και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα εξαφανίζεται. Έτσι απλά. Σα σίφουνας. Όπως ήρθε, έτσι φεύγει. 

Υ.Γ: Εννοείται πως όλα τα παραπάνω είναι δική μου προσωπική γνώμη και φυσικά δε σημαίνει πως είναι ο κανόνας, από την άλλη δεν πιστεύω πως είναι και η εξαίρεση.

Θα ήθελα να μου γράψεις και συ τη γνώμη σου.

Καλό βράδυ

Μ.

Comments

comments