Και όμως πέρασαν ακριβώς 2 μήνες από το τελευταίο μου ποστ στο μπλόγκ Trainstories το οποίο παρεμπιπτόντως αποφάσισα να μετονομάσω σε Τ-stories (T for Travel, for Train, For True Stories).

Το ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη γι’αυτή μου την απουσία αλλά σήμερα γυρίζω δριμύτερη με ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη, όχι αστεία! Και πριν κάνετε κλικ και την κοπανήσετε, έχω να σας πω πως αυτό το ταξίδι δεν είναι σαν τα υπόλοιπα… και αυτό γιατί:

1. Δε θα  γκρινιάξω και δε θα μπινελικώσω κανέναν αυτή τη φορά

2. Έχω ωραίες φωτογραφίες τραβηγμένες από την καλύτερη θέση, όχι Α θέση και Β… αλλά ΑΑ, από τη θέση του μηχανοδηγού!

Mεσημεράκι λοιπόν, και αφού έχω φτάσει σταθμό Λαρίσης και έχω συνεννοηθεί με το μηχανοδηγό που έχει το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη για να με ‘παραλάβει’, ακούω το χαρακτηριστικό τρίξιμο-φρενάρισμα του τρένου που καταφτάνει στο σταθμό και ετοιμάζομαι.

Περιμένω να δω ένα γκριζομάλλη, μεσήλικα με γαλάζιο πουκάμισο να έρχεται προς το μέρος μου για να με συνοδέψει στο βαγόνι. Αντίθετα με πλησιάζει ένας 30 κάτι, χαμογελαστός τύπος με μαύρο μπλουζάκι και allstar παπούτσια (κατάρρευση πρώτου μύθου). Μου συστήνεται ως Γ. και αφού με κερνάει και καφεδάκι (ευχαριστώ), μου ανοίγει την πόρτα για να μπω στο…φανταστικό κόσμο των μηχανοδηγών.

Στο πρώτο βαγόνι  – δεν έχω συγκρατήσει αν λέγεται βαγόνι, μηχανή ή μηχανοκάτι – πέρα από τον Γ. βρίσκεται και ο Γ.2 ο οποίος μοιράζεται τη διαδρομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Στο βαγόνι του μηχανοδηγού λοιπόν βρίσκονται 2 μηχανοδηγοί όχι ένας, το ξέρατε ή μόνο εγώ πίστευα πως ένας οδηγεί το τρένο; (κατάρρευση δεύτερου μύθου).

Το τρένο ξεκινάει και μετά από τα πρώτα δευτερόλεπτα σιγής μέχρι να εγκλιματιστώ και να μιλήσουν και στον ασύρματο τα παιδιά για να συνεννοηθούν για το ταξίδι, αρχίζω να παρατηρώ το χώρο. Μια τεράστια κονσόλα, 2 καθίσματα και τα μεγάλα μπροστινά παράθυρα που σου δίνουν στο πιάτο μια υπέροχη θέα από ψηλά.

Μιας και βρισκόμαστε ακόμα στο γκρίζο Αθηναϊκό τοπίο και οι εικόνες δεν έχουν γίνει τόσο ενδιαφέρουσες ώστε να εστιάσω την προσοχή μου έξω απ’το παράθυρο, ζητάω να μάθω σε τι χρησιμεύουν τα διάφορα κουμπάκια στην κονσόλα και τι είναι αυτό το διαπεραστικό μπιιιπ που μου παίρνει τα αυτιά.

Και κάπου εδώ γίνεται η γνωριμία μου με το κουμπί… του νεκρού ανθρώπου!

Συνεχίζεται..

Comments

comments