Αν τον οδηγό τον έβρει κανένα εγκεφαλικό δηλαδή και ταυτόχρονα μείνει από καρδιά και ο δεύτερος μηχανοδηγός και δεν πατήσει κανείς το συγκεκριμένο πεντάλ τότε το τρένο ακινητοποιείται αυτόματα λέει! Μα πόσο μπροστά είμαστε πια;!

Anyway, η άνοδος προς τον Βορρά συνεχίστηκε υπό τους ήχους μέταλ μουσικής, βαριά για τα γούστα μου, αλλά δε με έπαιρνε να έχω και απαιτήσεις. Εγώ φοβόμουν ότι θα έβγαινε κανά μπαγλαμαδάκι και κανένα κομπολόι από πουθενά – μόνο εγώ φαντάζομαι έτσι τους μηχανοδηγούς;- αλλά για άλλη μια φορά ένα μύθος καταρρίφθηκε ( 3ος μύθος) και πάλι καλά δηλαδή!

Όσο ανεβαίναμε προς τα πάνω, τα τοπία γινόντουσαν όλο και πιο ενδιαφέροντα, πιο πράσινα, πιο να τα φωτογραφίζεις χωρίς σταματημό ένα πράγμα! Οι εικόνες που έβλεπα μπροστά μου σε συνδυασμό με την  ακριβή περιγραφή των παιδιών που είχαν αναλάβει και χρέη ξεναγού και μου εξηγούσαν που βρισκόμασταν, τι να κοιτάξω στα δεξιά μου και τι να φωτογραφίσω στα αριστερά μου,  συντέλεσαν στο να θεωρήσω το συγκεκριμένο ταξίδι ως ένα πιο ωραία που έχω κάνει με τρένο αν όχι το καλύτερο! Καλά μη γελιόμαστε… αυτό οφείλεται και στο ότι ταξίδεψα ticket free…αλά ελληνικά στο τζάμπα !

Μετά από 6 ώρες κ κάτι, με καθυστέρηση 20λεπτών (το γνωστό 20λεπτο της νύφης που αργεί στην εκκλησία) φτάσαμε στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Χαιρέτησα τον Γ. και Γ.2, τους ευχαρίστησα και με τη βαλίτσα στο χέρι ξεκίνησα για παραλία… όχι οποιαδήποτε, εκείνη με τα πολλά και χοντρά λάμδα ντε, για παραλλλία!

Comments

comments