• No products in the cart.
Top
  >  T-stories Approves   >  Μεσα Μεταφορας   >  Ξεπερνώντας φοβίες – Rafting δυσκολίας 4

Πάντα φοβόμουν το νερό εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας που είχα όταν ήμουν 7 χρονών. 

Ήμουν στην κατασκήνωση του σχολείου και μία από τις ημέρες που βρισκόμουν στη θάλασσα με τους συμμαθητές μου, ένας από αυτούς θεώρησε αστείο να μου βουτήξει”το κεφάλι πάνω από 10 συνεχόμενες φορές. Θυμάμαι ότι έφτασα πολύ κοντά στο να μη μπορώ να πάρω ανάσα και μέσα στον πανικό μου παραλίγο να πνιγώ.

Από τότε η σχέση μου με το νερό ήταν πάντα “it’s complicated”. Συνέχισα να κολυμπάω αλλά δεν ήθελα κανέναν να είναι πολύ κοντά μου όσο ήμουν στη θάλασσα, συνέχισα να κάνω βουτιές αλλά έκλεινα πάντα τη μύτη με τα χέρια μου. 

Ενώ αγαπούσα πολύ τα extreme sports και πάντα μου άρεσε να δοκιμάζω και να τεστάρω τα όριά μου, ό.τι σπορ είχε να κάνει με νερό, απλά το άφηνα… στην άκρη.

Έτσι λοιπόν όταν βρέθηκα στον Παναμά βρέθηκα αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου, το νερό και συγκεκριμένα τον αφρισμένο ποταμό “δυσκολίας επιπέδου 4” όπως μου ανακοίνωσε με χαρά ο αρχηγός και δάσκαλος της ομάδας rafting.

Μετά από σχεδόν 24 χρόνια, καλούμουν να ξεπεράσω τους φόβους μου και να δοκιμάσω για πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω rafting.

Παρόλο που φοβόμουν πολύ, θυμάμαι να σκέφτομαι πως ήταν κρίμα να έχω φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου και να μην τολμήσω να κάνω rafting σε εκείνο το μαγικό και τόσο ξένο για εμένα μέρος. Αποφάσισα λοιπόν να δοκιμάσω να κάνω rafting, για πρώτη φορά, σε ένα ποτάμι 4ου βαθμού δυσκολίας,, διάρκειας διαδρομής ραφτινγκ 3.30 ώρες και 18km απόσταση. 

Δε θα ξεχάσω πως όση ώρα ο δάσκαλος μας εξηγούσε τους κινδύνους ενός ποταμού δυσκολίας 4, πριν καλά καλά μπω στο φουσκωτό εγώ σκεφτόμουν συνεχώς πως ήθελα να φύγω τρέχοντας. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν δυνατό να τα καταφέρω χωρίς να πέσω έξω από τη βάρκα, χωρίς να πιω πολύ νερό, χωρίς να πνιγώ και άλλα τέτοια άσχημα παιχνίδια που μας παίζει το μυαλό μας κάθε φορά που αισθανόμαστε φόβο για κάτι.

Τα πρώτα μέτρα μέσα στη βάρκα ήταν κάπως διερευνητικά, προσπαθούσα να καταλάβω τι πρέπει να κάνω κάθε φορά που ο αρχηγός της βάρκας μας φώναζε κάτι. Πότε έπρεπε να σηκώσω το κουπί, προς ποια κατεύθυνση και πόσο. Μετά έπρεπε να έχω στο νου μου τον μπροστινό μου, 2 φορές τον “μάζεψα” στο τσακ πριν πέσει στο νερό. 

Και μετά αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τα δύσκολα. Θυμάμαι να βλέπω μπροστά μου το αφρισμένο νερό του ποταμού και να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου. Φοβόμουν, φοβόμουν πολύ αλλά ήταν η στιγμή να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Για κάποιον που δεν έχει ξανακάνει rafting ποτέ στη ζωή του, το να μπει σε μια φουσκωτή βάρκα και να διασχίσει για 3 ώρες και κάτι έναν ποταμό δυσκολίας επιπέδου 4 και να πρέπει να καταλαβαίνει τα ισπανικά που φώναζε ο αρχηγός κάθε λίγο και λιγάκι και να θυμάται πως ΔΕΝ πρέπει να πέσει έξω από τη βάρκα, ε ήταν δύσκολη υπόθεση.

Και όμως, εκεί κάπου στην Κεντρική Αμερική, πολύ μακριά από τους δικούς μου, από τις καθημερινές μου συνήθειες και την ασφάλεια του οικείου, κατάφερα να ξεπεράσω έναν ακόμα μεγάλο μου φόβο, αυτόν του νερού.

Η εμπειρία κράτησε περίπου 3 ώρες ενώ ακόμα και σήμερα νιώθω πως είχαν περάσει τουλάχιστον 6 όσο βρισκόμουν μαζί με την ομάδα μου στη φουσκωτή βάρκα. Στο τέλος της διαδρομής, βρεγμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια και με την καρδιά να χτυπά δυνατά, συνειδητοποίησα πως παρόλο το άγχος που είχα στη διαδρομή, είχα μόλις καταφέρει να ξεπεράσω τη φοβία μου με το νερό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα μου και σε αυτό βοήθησε σίγουρα ο φοβερός αρχηγός που με έκανε να τον εμπιστευτώ απόλυτα, το ομαδικό πνεύμα της παρέας (που μέχρι πριν λίγες ώρες ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας) και πάνω από όλα ο ίδιος μου ο εαυτός. Γιατί από αυτόν ξεκινούν όλα. 

Από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε ότι μπορούμε. Τότε όλα τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι!

 #lifechangingplaces #lufthansa #tstoriesgr #wanderlust

Comments

comments

Travel Blogger & solo traveler | Digital PR & Community Manager