Έκλεισα ήδη 48 ώρες στο τρένο. Αυτό σημαίνει 48 ώρες χωρίς να κάνω μπάνιο, 48 ώρες χωρίς να φάω φαγητό μαγειρευτό! Τη βγάζω με πατατάκια, μπισκότα, νερό, τσάι και καφέ και με υγρά μαντήλια και σαπούνι τσέπης. (Θα σου εξηγήσω αργότερα).   Οι ώρες στο τρένο κυλούν αργά, τα τοπία πάλι περνούν από μπροστά μου τρέχοντας και γω, γράφω, διαβάζω, κοιμάμαι και κοιτάω έξω.

Πριν μπω στο τρένο γνώρισα την Tiffany μια κοπέλα από το Hong Kong η οποία ταξίδευε για 2 μήνες στην Ευρώπη και τώρα επιστρέφει πίσω με τον Υπερσιβηρικό.

Ήταν πολύ ευγενική μαζί μου και μου παραχώρησε το πάνω κρεβάτι γιατί στο κάτω δε θα την πάλευα. No privacy at all! Στο πάνω κάτι γίνεται! Αν βέβαια στα ελάχιστα εκατοστά της καμπίνας την οποία μοιράζομαι με άλλα 3 άτομα μπορεί να πιστέψει κανεις πως έχει privacy!

Στην είσοδο του βαγονιού 7 με περίμενε η υπεύθυνη βαγονιού (provodnika) η οποία μιλώντας μου ρωσικά, έλεγξε το εισιτήριο πριν με αφήσει να μπω στο τρένο.

Ναι, τα κατάφερα! Ήμουν στον Υπερσιβηρικό! Για ένα λεπτό σταμάτησα και σκέφτηκα πως αυτή τη στιγμή θα τη διηγούμαι στα εγγόνια μου! “Τότε που η γιαγιά σας έμπαινε μόνη της στον Υπερσιβηρικό”, θα τους λέω και εκείνα θα γουρνώνουν τα μάτια περιμένοντας να ακούσουν τις τρενοιστορίες μου!

Αφού άφησα στην άκρη τις σκέψεις μου, προχώρησα σε ένα στενό διάδρομο με παράθυρα στα δεξιά και καμπίνες στα αριστερά. Για να καταλάβεις πόσο στενός ήταν, με το backpack στην πλάτη και το μικρό μου σακίδιο στην αγκαλιά, δε μπορούσα να κάνω στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Χαχα! Γέλασα! Και ξαναγέλασα όταν είδα πόσο στενή ήταν η καμπίνα που θα έμενα τα επόμενα 4 βράδια!

Η provodnika ήρθε στην καμπίνα μας σέρνοντας έναν τεράστιο σάκο. Μας έδωσε στον καθένα σεντόνια και μαξιλάρια, μας είπε κάτι στα ρωσικά και έφυγε. Είχα διαβάσει ότι έπρεπε να πληρώσουμε μερικά ρούβλια για τα σεντόνια αλλά δε χρειάστηκε.

Πριν προχωρήσω, θέλω να σου πω ότι καμιά από τις 2 υπεύθυνες βαγονιού δε μιλάει αγγλικά και όμως καταφέρνω να συνεννοηθώ μαζί τους. Οι συνταξιδιώτες μου- 2 Ολλανδοί και η Tiffany- με ρωτάνε να τους μεταφράσω, λες κ μιλάω ρωσικά! Τελικά η γλώσσα του σώματος είναι η καλύτερη ξένη γλώσσα και αν υπάρχει και καλή διάθεση, εκεί να δεις μετάφραση!

Οι πρώτες 48 ώρες λοιπόν περνάνε αργά, με όμορφα τοπία αλλά και πολύ ύπνο. Χθες κοιμήθηκα στις 10.30μμ (έξω δεν είχε νυχτώσει ακόμα) και ξύπνησα την επόμενη το πρωί στις 5πμ (ο ήλιος είχε ανατείλει για τα καλά).

Από τις 5 το πρωί λοιπόν μέχρι και τις 8 το βράδυ -που σου γράφω αυτή τη στιγμή, κοιμάμαι ανά τρεις ώρες! Φταίει το γεγονός ότι στην Αθήνα είχα βαρέσει τρελά ωράρια στη δουλειά; Φταίει το γλυκό νανούρισμα του τρένου; Ό,τι και να φταίει εγώ νιώθω φρεσκαδούρα μετά από τόσο ύπνο!

Στο βαγόνι μας είμαστε οι μόνοι ξένοι. Οι μόνοι που θα κατέβουν στο Ίρκουτσκ. Στις υπόλοιπες καμπίνες του βαγονιού 7 οι άνθρωποι εναλλάσσονται. Μαμάδες με πιτσιρίκια, εργάτες, κυρίες που μυρίζουν πατσουλί, όλοι Ρώσοι, μπαίνουν για κάποιες ώρες και μετά αποβιβάζονται.

 Η provodnika πηγαινοέρχεται ελέγχοντας, καθαρίζοντας, κλειδώνοντας και ξεκλειδώνοντας τις τουαλέτες. Μας μιλάει πάντα ρωσικά συνοφρυωμένη αλλά είναι ευγενική με το δικό της τρόπο κάνοντας μας ξεκάθαρο πως το βαγόνι είναι υπό την υπόβλεψή της οπότε καλά θα κάνουμε να είμαστε προσεκτικοί.

                                               Συνεχίζεται…

Comments

comments