Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου; Για εμένα ήταν το πρώτο ταξίδι μου εκτός Ευρώπης εντελώς μόνη μου. Θυμάμαι ότι όλοι οι δικοί μου άνθρωποι με έλεγαν τρελή και πως παρόλο που φοβόμουν πολύ, η δίψα μου να γνωρίσω νέα μέρη ήταν πολύ μεγαλύτερη από κάθε φόβο ή δισταγμό.

Επέλεξα να ταξιδέψω μόνη μου για να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να ξεπεράσω τους παράλογους φόβους που μου δημιουργήθηκαν με τα χρόνια από γνωστούς και φίλους πως μια γυναίκα είναι επικίνδυνο να ταξιδεύει μόνη της οπουδήποτε και ακόμα περισσότερο στην άλλη πλευρά του πλανήτη, κάπου στην Κεντρική Αμερική.

Φτάνοντας στην Κεντρική Αμερική και συγκεκριμένα στην Κόστα Ρίκα συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν είναι αδύνατο. Πως οι φοβίες μας είναι καθαρά και μόνο στο μυαλό μας. Πως αν σβήσουμε ή ακόμα καλύτερα αν κατεβάζουμε αυτό το αόρατο διακοπτάκι που έχουμε στο κεφάλι μας που μας λέει ότι φοβάμαστε το ένα και το άλλο πράγμα, τότε πραγματικά είμαι ικανοί να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε φοβία, οποιοδήποτε εμπόδιο που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας.

Στην Costa Rica όμως αποφάσισα να κάνω challenge τον εαυτό μου και σε ακόμα μία φοβία μου πέρα από το φόβο της πρώτης φοράς ως solo traveler. Ίσως ακόμα μεγαλύτερη φοβία και από αυτή ήταν για εμένα το υψόμετρο, η υψοφοβία, το να αιωρείσαι κάπου στη μέση του πουθενά χωρίς να μπορείς να πατήσεις σε στέρεη επιφάνεια και να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά και συ να νιώθεις εκτεθειμένος.

Αποφάσισα  λοιπόν να σκαρφαλώσω και να δοκιμάσω να διασχίσω ένα τροπικό δάσος κάπου στη μέση του πουθενά στην Κόστα Ρίκα, όπου εκεί βρίσκεται όπως μου είπαν, το μακρύτερο zipline της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, 1.590 μέτρα απόσταση.

Αφού δοκίμασα πρώτα μερικές μικρότερες αποστάσεις για να εξοικειωθώ με την εμπειρία και το υψόμετρο καθώς ήταν η πρώτη μου φορά και αφού φώναζα δυνατά από την τρομάρα μου και την αδρεναλίνη που είχε φτάσει στο κόκκινο, θυμάμαι ότι έφτασε η ώρα να “δεθώ” στο μακρύτερο zipline.

Πολλοί επισκέπτες του πάρκου, το συγκεκριμένο κομμάτι απόστασης, θυμάμαι πως δεν το τολμούσαν καν. Εδώ ουσιαστικά σου δένουν τα πόδια και σου αφήνουν τα χέρια ελεύθερα, είσαι λίγο σα να πετάς, φαντάζομαι πως γι’αυτό το λόγο το ονόμασαν και “superman”.

Θυμάμαι τα πόδια μου να τρέμουν όσο οι υπεύθυνοι με έδεναν προσεκτικά και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρέλη. Για δευτερόλεπτα σκέφτηκα να τα παρατήσω, να ζητήσω να με λύσουν. Κοιτώντας τον ορίζοντα μπροστά μου, δε μπορούσα να δω το τέλος του zipline, για να καταλάβω πόσο κοντά ή μακριά ήμουν από το τέρμα. Αυτό με άγχωνε λίγο παραπάνω, το ίδιο και το καταπράσινο χάος από κάτω μου, η τροπική βλάστηση της Κόστα Ρίκα.

Μέτρησα μέχρι το τρία από μέσα μου, έκλεισα τα μάτια μου, είπα στον εαυτό μου ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και απλά αφέθηκα.

Τα μόνα πράγματα που θυμάμαι από εκείνα τα λεπτά είναι πως η ώρα περνούσε και παρόλο που η διαδρομή ήταν περίπου 1 λεπτό στον αέρα και κάτω μου έβλεπα την καταπράσινη τροπική βλάστηση, ένιωθα πως η διαδρομή αυτή δεν είχε τέλος. Θυμάμαι τα πρώτα λεπτά φόβου, τα οποία τα διαδέχτηκε ο ενθουσιασμός και μετά τα δάκρυα χαράς.

Τα είχα καταφέρει! Εκεί στον αέρα, κάπου στην Κόστα Ρίκα είχα ξεπεράσει τους φόβους μου! 

Η υψοφοβία ήταν για εμένα πλέον παρελθόν!

 

#lifechangingplaces #lufthansa #tstoriesgr #wanderlust

Comments

comments