Ύστερα από μια ταλαιπωρία 3 ημερών, πάνω κάτω Αθήνα-Καβάλα για τις εξετάσεις στη Φαρμακευτική Αθηνών, έφτασε επιτέλους η μέρα που θα έμπαινα στο τρένο με σκοπό να αφήσω πίσω μου όλο το άγχος των εξετάσεων και να κάνω να δω την Αθήνα για πολύ καιρό…

Φτάνοντας στο σταθμό Λαρίσης με τη μητέρα μου (καθώς ήταν και 12 τα μεσάνυχτα), έκατσα στο παγκάκι με το χαμόγελο στα χείλη περιμένοντας το τρένο να κάνει την εμφάνισή του για να δώσει τέλος στην κούραση των τελευταίων ημερών, παίρνοντάς με μαζί του – μακριά από την Αθήνα. Εν τω μεταξύ, για να περάσει η ώρα μου άρχισα να κοιτάω γύρω μου προσπαθώντας να κάνω προβλέψεις για το ποιος θα καθόταν δίπλα μου στο τρένο!! Καθώς η μητέρα μου μου έδινε τις τελευταίες συμβουλές (όλοι ξέρουμε τι θα πει Ελληνίδα μάνα) να σου εμφανίστηκε το τρένο! «Ουφ, μια ανακούφιση, επιτέλους ήρθε», σκέφτηκα, και βιάστηκα να μπω μέσα για να πάω στο βαγόνι μου και να κλείσω τα μάτια μου όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Ήμουν απίστευτα κουρασμένη… αλλά υπολόγιζα χωρίς να ξέρω τι με περιμένει…

Ας τα πάρω από την αρχή… Αφού αποχαιρέτησα  τη μητέρα μου, βρήκα την καμπίνα μου και με πολύ χαρά διαπίστωσα ότι ήταν ευρύχωρη και κυρίως καθαρή! Τακτοποίησα τη βαλίτσα μου και έκατσα στη θέση μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο σκεπτόμενη την κούραση που τράβηξα τις τελευταίες μέρες, αλλά κυρίως έκανα ένα μίνι απολογισμό για τις εξετάσεις που είχα δώσει. Εκεί λοιπόν που είχα χαθεί στις σκέψεις μου και είχα αρχίσει να γλαρώνω, ανοίγει η συρόμενη πόρτα της καμπίνας και μπαίνει μια κυρία. Η κυρία Θεανώ (όπως μου συστήθηκε στην πορεία).Έριξα μια γρήγορη ματιά γιατί έκανε πολύ θόρυβο με τις αποσκευές της. Ήταν μια γυναίκα γύρω στα 70 της, καλοντυμένη λες και ήταν καλεσμένη κάπου επίσημα. Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι φορούσε καπέλο μέσα στο βράδυ!

“Καλησπέρα κοπέλα μου” μου λέει, ” σε πειράζει να καθίσω δίπλα σου;” “Ναι, αν θέλετε καθίστε απέναντι γιατί είμαι πολύ κουρασμένη και θέλω να κοιμηθώ” της απάντησα. Τα μάτια μου έκλειναν και η κυρία Θεανώ με ρωτούσε “κοιμάσαι πουλάκι μου;”. ” Ναι, προσπαθώ”, απαντούσα κοφτά μπας και με αφήσει ήσυχη, όμως εκείνη δε σταματούσε! Το είχα πάρει απόφαση ότι δε θα κατάφερνα να κοιμηθώ τελικά! 

Σε 5 ώρες μου είπε όλη την ιστορία της ζωής της, ότι ήταν από την Κωνσταντινούπολη και ότι πήγαινε εκεί εκδρομή, για το διωγμό τους από την Πόλη, για τον άντρα της που τον αγαπούσε 40 ολόκληρα χρόνια και εκείνος την άφησε μόνη… για το γιόκα της που ήταν γιατρός και που καμάρωνε, για τα εγγόνια της που μετά τον κύριο Σωτήρη-τον νέο της σύντροφο- ήταν η χαρά της ζωής της!

Ο μονόλογός της έλαβε τέλος στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, όπου βγαίνοντας απ’το τρένο με αγκάλιασε και με φίλησε λες και γνωριζόμασταν χρόνια! Την είδα φεύγοντας να μιλάει με δυο άλλες κυρίες που προφανώς είχαν έρθει για να την πάρουν από το σταθμό και ήταν κι εκείνες στο ίδιο στυλ με την κυρία Θεανώ! Κοίτα κέφι που το έχουν πρωί πρωί, σκέφτηκα και κατευθύνθηκα βιαστικά προς την έξοδο γιατί είχα ακόμα ταξίδι μπροστά μου μέχρι να φτάσω στην Καβάλα… αυτή τη φορά με το κτελ!

Αυτή είναι η δική μου πρόσφατη και ταυτόχρονα μαρτυρική ιστορία μέσα στο τρένο!
ΥΓ: Τα αποτελέσματα των εξετάσεων βγήκαν και τελικά πέρασα! Άξιζε  λοιπόν όλη η ταλαιπωρία και το πήγαινε-έλα! Τώρα βρίσκομαι στην Καβάλα, μέχρι να βρω τον επόμενο προορισμό μου…

Η Ιωάννα  Γεωργοπούλου

είναι μια Αθηναία στην Καβάλα

Comments

comments