“Στο’χα πει πως θα επέστρεφα, Βarcelona mi amor!”, σκέφτηκα μόλις πάτησα για δεύτερη φορά το πόδι μου στο αεροδρόμιο Prat.

Το πιο ωραίο είναι πως η Βαρκελώνη με περίμενε… και μου το έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο! Λόγω έργων στη διαδρομή αεροδρόμιο-Sants estaciò, οι υπάλληλοι μοίραζαν έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό δωρεάν billetes (εισιτήρια), ζητώντας από τους επιβάτες συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Ευτυχής για αυτή την υπέροχη σύμπτωση και πεπεισμένη πως η Βαρκελώνη ήταν το πεπρωμένο μου, έσφιξα δυνατά, με ανυπομονησία το χέρι του τότε φίλου μου  και ξεκινήσαμε για Sants estaciò με σκοπό να πάρουμε το μετρό για Plaça Catalunya.

Την ίδια πλατεία είχα και σαν αφετηρία όταν ήρθαν να μ’επισκεφτούν στην Ισπανία, τα Χριστούγεννα του 08, η μητέρα μου με τον αδερφό μου  αλλά και το Γενάρη του 09 όπου μέσα στην τρελή χαρά περίμενα τον Ιταλό φίλο μου για να περάσουμε το πρώτο μας all-alone 3ήμερο μαζί. Μία πόλη, ίδια αξιοθέατα, 4 διαφορετικά πρόσωπα!

Φτάνοντας λοιπόν στην Plaça Catalunya κατηφορίσαμε τη Rambla για να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Η πρώτη περίπτωση ήταν ένα πολύ παλιό Hostel πάνω στη Rambla του οποίου οι ιδιοκτήτες ήταν ένα συμπαθητικό ζευγάρι Αργεντινων με έναν όχι και τόσο συμπαθητικό παπαγάλο για κατοικίδιο και ένα καθόλου συμπαθητικό δωμάτιο, στο οποίο  αναγκαστήκαμε να διανυχτερεύσουμε γιατί οι τσέπες μας δεν μας επέτρεπαν κάτι καλύτερο. Στο μπαλκόνι όμως εκείνου του hostel, το οποίο έβλεπε τη Rambla, παρέα με μια σκαλιστή Παναγιά στον τοίχο, περάσαμε τις πιο όμορφες βραδιές μας. Γυρνώντας κουρασμένοι από το περπάτημα, αράζαμε έξω πίνοντας σαγκρία ή vino tinto και χαζεύαμε τον κόσμο που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι μας.

Πέρα από τους τουρίστες, οι υπόλοιποι ήταν σταθερές αξίες στο συγκεκριμένο δρόμο. Ήταν οι τύποι που πουλούσαν μπύρες στα όρθια, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων το οποίο καθόταν πάντα σ’ένα συγκεκριμένο παγκάκι, η λουλουδού που μάζευε τον πάγκο με τα λουλούδια της πάντα την ίδια ώρα, ο τύπος της γωνίας (τους είχαμε δώσει και παρατσούκλια) ο οποίος ρωτούσε στα μουλωχτά τους περαστικούς αν ψάχνουν για “Μαρία” (μαριχουάνα) και ο κουρασμένος μίμος, ο οποίος πάσχιζε να βγάλει το μεροκάματο του πάνω σ’ένα ποδήλατο χωρίς ρόδες, τραβώντας την προσοχή των περαστικών.

Ελάχιστα βήματα παρακάτω, στην Plaza Real, είχα επιλέξει να μείνω με την οικογένειά μου τις μέρες των Χριστουγέννων. Το ξενοδοχείο -το οποίο θα χαρακτήριζα απλά συμπαθητικό- βρισκόταν πάνω σε αυτή την υπέροχη, γεμάτη φοίνικες πλατεία, η οποία ήταν καλά κρυμμένη, μακρυά από τα μάτια των πολλών! Bonus της, οι φωνές των υπερήλικων αντρών οι οποίοι μαζεύονταν για το παζάρι της αντίκας τα μεσημέρια της Κυριακής.

Αναμφισβήτητα, η πιο πετυχημένη επιλογή ξενοδοχείου ήταν εκείνη κοντά στον Καθεδρικό Ναό Santa Eulalia, στη Γοτθική γειτονιά, με τα υπέροχα στενά της δρομάκια που σε παρασύρουν έξω από παλιά σπίτια, μικροσκοπικά μπακάλικα  και ζαχαροπλαστεία και σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές! Εκεί, σ’εκείνα τα στενάκια μας άρεσε να περπατάμε χεράκι χεράκι με τον Ιταλό μου, να σταματάμε για ένα βιαστικό φιλί στη μέση του δρόμου και για ένα churros με  ζάχαρη (λουκουμάδες) σε κάποιο μικρό καφέ.

Αφού χανόμασταν για ώρες μέσα στα στενά, καταλήγαμε πάντα στο λιμάνι (Port Vell) και περπατάγαμε αγκαλιασμένοι μέχρι τη Barceloneta. Αν κάτι χαιρόμασταν πολύ στη Βαρκελώνη ήταν ακριβώς αυτό, το να βρίσκουμε πάντα χρόνο για να περπατήσουμε δίπλα στη θάλασσα τα απογεύματα και να ξαπλώνουμε τεμπέλικα στην ξύλινη αποβάθρα του λιμανιού, τα μεσημέρια που η θερμοκρασία έφτανε τους 21 βαθμούς (Γενάρη μήνα).

Το Aquarium, μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι ήταν το μέρος που λάτρεψε ο πρώην φίλος μου ενώ το εμπορικό κέντρο Mare Magnum με τα πολλά μαγαζιά, ήταν ο παράδεισος του αδερφού μου. Απαραίτητη στάση στο El Chipiròn για paella de mariscos και για κάτι πιο φθηνό και γρήγορο στο FresCo, όπου με 10 ευρώ έτρωγες όσο ήθελες και άντεχες.

Παραμένοντας πάντα στην παραλία, δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε και το Port Olimpic, το ολυμπιακό λιμάνι το οποίο φτιάχτηκε το 1992 εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων με το χαρακτηριστικό γυάλινο τερατούργημα El Peix, ένα γυάλινο κτήριο με μορφή ψαριού -φάλαινας θα έλεγα εγώ- . Στην συγκεκριμένη περιοχή πήγαμε όχι γιατί θέλαμε να θαυμάσουμε την αρχιτεκτονική του χρυσού ψαριού και των 2 τεράστιων ουρανοξυστών που το περιτριγυρίζουν αλλά γιατί στο ίδιο σημείο βρίσκεται και το Gran Casino, αγάπη μεγάλη και των 2 πρώην/ νυν φίλοι μου…

Η Βαρκελώνη όμως δεν είναι μόνο η παλιά πόλη και η παραλία της… είναι και ο Gaudi, ο Miro, ο Picasso και ο Dalì που περιμένουν ανυπόμονα να σου διηγηθούν τη δική τους ιστορία και να σου δείξουν τη δική τους εκδοχή της πόλης… Αλλά μη σε κουράζω! Θα στα πω κάποια άλλη στιγμή αυτά.

Comments

comments