Την Κύπρο την αγάπησα πολύ πριν τη γνωρίσω από κοντά. Μέχρι να περάσω στο Πάντειο Δημοσιογραφία, τη μόνη επαφή μου μαζί της, την είχα αποκτήσει μέσα από το βιβλίο της Ιστορίας, στο Λύκειο. Και μη φανταστείς, όλες κ όλες δυο σελίδες έκαναν αναφορά στο Κυπριακό. Τίποτα παραπάνω. Γνωστούς ή συγγενείς δε μου έλαχε να έχω εκεί, οπότε δε γνώριζα τίποτα άλλο για το νησί της Αφροδίτης, πέρα από το χαλούμι και του δημάρχου το παιδί με τα ριάλια του, τα σελίνια του και τα πεντόλιρά του.

Μέχρι που στη φοιτητική ζωή μου εμφανίστηκε εκείνη, εκείνη που στη συνέχεια έγινε φίλη και αδερφή μου και που μετά τις σπουδές και την επιστροφή της στη Λευκωσία, πήγα να τη βρω – έστω και για λίγο – έστω και αν της κουβάλησα στο σπίτι της και παρέα. Εκείνη δεν είπε όχι, άλλωστε ποτέ δεν έλεγε όχι, μόνο χαμόγελα χάριζε και χαρίζει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να είναι το πιο αισιόδοξο και χαμογελαστό πλάσμα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου!

Τι σου έλεγα; Α, ναι, τη γνώρισα στο Πάντειο, ντροπαλή και χαμογελαστή, δεν ήταν η μοναδική “Κυπραία” στη σχολή, αλλά μου έκανε εντύπωση, γιατί ενώ οι περισσότεροι Κύπριοι συμφοιτητές είχαν δημιουργήσει πηγαδάκια και κάναν παρέα κυρίως μεταξύ τους, εκείνη έδεσε κατευθείαν μαζί μας, με τους “Καλαμαράδες”, όπως λένε τους Έλληνες. Και δεν είχε ούτε αυτή τη χαρακτηριστική προφορά που σε κάνει να καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα έναν Κύπριο, ούτε ήταν η κλασική σκουρόχρωμη μαυρομάλλα, πληθωρική Κυπραία με τη δυνατή φωνή και το έντονο γέλιο.

Διακριτική, χαμογελαστή, ψηλή, κούκλα και ευγενική. Αν είχε ένα αρνητικό, αυτό ήταν το ότι όσο έμενε στην Αθήνα δεν κατάφερε να με μάθει να μιλάω κυπριακά. Δεν ήθελε να τα μιλάει όταν ήμασταν μαζί και αυτός είναι ο καημός μου μέχρι και σήμερα! Έμαθα μόνο να λέω “κορούα μου” και να φωνάζω τη μαμά, μάμα!

Μαζί της γνώρισα τους Αμπελόκηπους και την Πανόρμου (περιοχές που επέλεγαν να μένουν οι περισσότεροι Κύπριοι φοιτητές), ταξίδεψα για πρώτη φορά στην Πάτρα εν όψει καρναβαλιού, στα Γιάννενα, στη Μύκονο αλλά και στη Νέα Υόρκη. Ήρθε να με βρει στην Ισπανία όταν έκανα το erasmus μου και με τη σειρά μου πήγα να τη βρω στην Κύπρο. Μαζί της πήγα και για πρώτη φορά στα Starbucks και στα Fridays (κάποιες κυπριακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα) και περπατήσαμε ξημερώματα αγκαζέ την Πλατεία Μαβίλη τρώγοντας βρώμικο, για να γράψουμε ένα ρεπορτάζ για τη σχολή.

Από την Άντρη έμαθα πως οι Κύπριοι είναι πολύ δεμένοι με την οικογένειά τους, αγαπούν πολύ την Ελλάδα, αγαπούν το καλό φαγητό, τα ωραία ρούχα, τους αρέσει πολύ να περιποιούνται τον εαυτό τους αλλά και τους φίλους τους, τους αρέσει να κερνούν και τρελαίνονται να παρακολουθούν γιουροβίζιον. Και μη σου μιλήσω για τη στεναχώρια που είχαμε όταν δεν πέρναγε η Κύπρος μας στον τελικό! Άσε σου λέω!

Και δώστου οι κυπριακές πίτες με αγγουράκι και χαλούμι και εκείνα τα πεντανόστιμα μπισκότα που μας έστελνε η μάμα από τη Λευκωσία! Και πόσα άλλα που ξεχνάω, γιατί πλέον έχουν περάσει γύρω στα 4  χρόνια από τότε που εκείνη έφυγε από την Ελλάδα, επέστρεψε στην Κύπρο και γω στη συνέχεια έφυγα για Ιταλία.

Δε μιλάμε τόσο συχνά γιατί εκείνη δουλεύει στην τηλεόραση και τρέχει – από το πρώτο έτος στη σχολή μου το έλεγε, πως μια μέρα θέλει να λέει τις ειδήσεις, και τα κατάφερε το αστέρι μου! -και εγώ πάντα στη γύρα από χώρα σε χώρα, πού μυαλό για skype; Και όμως, όταν μιλάμε, είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, άλλωστε πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ναι, κάτι έχει αλλάξει, ίσως  η προφορά της πλέον είναι λίγο πιο αισθητή, να τόσο, μια σταλίτσα μόνο, λιγουλάκι κορούα μου, λιγουλάκι…

Αυτό το κείμενο λοιπόν, το οποίο ξεκίνησα με το σκεπτικό να περιγράψω το ταξίδι μου στην Κύπρο, είναι αφιερωμένο σ’εκείνη, που είχε πάντα τον τρόπο να κερδίζει τις εντυπώσεις και να πετυχαίνει το στόχο της, ήρεμα, διακριτικά και με το σπαθί της!

“Ήρεμη δύναμη”, ναι, αυτές οι 2 λέξεις χαρακτηρίζουν ακριβώς την Άντρη μου, τη φίλη μου, την αδερφή μου από τη Λευκωσία της Κύπρου.

Στο επόμενο post ακολουθεί ταξίδι στην Κύπρο, stay tuned… 

Comments

comments