“Ονομάζομαι Νικολέτα  και εκπροσωπώ το TEDx University of Piraeus 2019. Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας προσκαλέσουμε ως ομιλήτρια στο φετινό TEDx University of Piraeus, ένα ανεξάρτητα διοργανωμένο TED συνέδριο.Έχοντας παρακολουθήσει τη δραστηριότητά σας και γνωρίζοντας την προσπάθειά σας να διαδώσετε θετικές σκέψεις, θα ήταν μεγάλη μας χαρά να γίνετε μέλος της ομάδας μας. Η επιλογή σας να ταξιδεύετε ως solo traveler σε όλο τον κόσμο δίνει έμπνευση σε πολλούς ακόμα ανθρώπους – και κυρίως γυναίκες – να το δοκιμάσουν και να αποκτήσουν και οι ίδιοι καινούριες εμπειρίες. Εντυπωσιακό ήταν το ταξίδι που πραγματοποιήσατε με τον Υπερσιβηρικό και η εμπειρία που περιγράψατε στην Μογγολική στέπα. Εξίσου ενδιαφέροντα είναι και τα “solo women groups”, τα οποία έχετε ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα και είναι ένα από τα θέματα, το οποίο θα θέλαμε να περιλάβετε στην ομιλία σας.  “

https://www.facebook.com/TEDxUniversityofPiraeus/videos/424362498380329/?__xts__%5B0%5D=68.ARBxyOMlz5MmSwy3hCU6iI6iNd176VbkDlkqDL6D1PupqduDVvlvNPJwgs-rWCNocuz2zmwOvoR-l3NEZ1bvgjxYMYqO1EVSJH-aqcKXR2-sH1EoEm7wG_15-GLtBt7TND4ZyqbIf6UjYc0laMCCzjtPGB2HAch6tnwiTbwQKbhWH0-MXEM2CvaCwwVipnHABSupABy0gB51DGtq1UHvyHF1erAUAdYP2FJYTOT1qHMMvBGpK3HdUUNPr9e3HwnXnn0PRvFd41onUu_VojFuTZ3W_WJSrBXBtVVdZ7PIjZcW6gQvlOvsfLZ2esJCv6GzSYrqBjw_N-wij4rCILIpUaGt0z60OcD4j1VqNtaU8mpKZLvEbdXynWy_wQ&__tn__=-R

Κάπως έτσι, τόσο απλά και όμορφα καλέστηκα από την όμαδα του TEDxUniPi για να μιλήσω στο TEDx. Θυμάμαι πως τα πρώτα λεπτά που άνοιξα πριν 5 μήνες το email με τίτλο TEDxUniversityofPiraeus- Πρόσκληση, δάκρυσα.  Όσο μελό και να ακούγεται, ναι, δάκρυσα! Μετά από 7 χρόνια που είμαι στο χώρο του travel blogging και τον έχω “φάει με το κουτάλι” από την αρχή που δεν υπήρχαν άλλα travel blogs στην Ελλάδα, μέχρι τη σημερινή φάση που όλοι έχουν γίνει Instagrammers και influencers, το να σε καλούν να μιλήσεις σε TEDx για τη διαδρομή σου, για τα όνειρά, τις αξίες, τα πιστεύω σου και τα όσα έχεις κάνει αλλά και για εκείνα που ονειρεύεσαι να κάνεις στην πορεία, είναι μεγάλη τιμή και παράλληλα μεγάλη προσωπική επιτυχία και αναγνώριση.

Μετά από την πρώτη συγκίνηση, το μυαλό μου άρχισε να “τρέχει” μακριά. Ωραίαααα, και τώρα τι πρέπει να πω; Από πού να αρχίσω; Πώς θα είναι motivational ο λόγος μου; Πώς θα γίνει να εμπνεύσω τα άτομα που θα βρίσκονται από κάτω και θα με ακούνε; Άρχισαν να ιδρώνουν τα χέρια μου. Από πού να το πιάσω; Τι να πω; Τι να μην πω;

Και κάπου εκεί έρχεται ένα ακόμα email που με ενημερώνει για δύο πράγματα, πρώτον πως το θέμα του φετινού TEDx θα αφορά στην αλλαγή (προ)οπτικής “switch perspect” ενώ το δεύτερο ότι λίγες ημέρες πριν την ομιλία, θα ήταν καλό να έχω μάθει απέξω όσα θέλω να πω και να πάω στην πρόβα τζενεράλε για να τα προβάρω και να είμαι μέσα στο χρονικό πλαίσιο των 17-18 λεπτών.

Και πέρασαν οι μήνες και φτάσαμε σιγά σιγά στον Απρίλιο και κάπου εκεί στο Πάσχα που ήμουν επιτέλους για λίγο χαλαρή και ήρεμη εντός Ελλάδας, άρχισα να γράφω το λόγο μου. Μου πήρε μία ημέρα για να ξεκινήσω να γράφω την πρώτη παράγραφο. Δεν ήξερα από πόσο πίσω έπρεπε να ξεκινήσω και ποιο θα ήταν το main topic. Μία ολόκληρη ημέρα χωρίς να γράψω λέξη.

Και μετά απλά ξεκίνησα. Έγραψα την πρώτη πρόταση και αυτό ήταν. Το χέρι και το μυαλό σε απόλυτη συνεργασία. Παράγραφο την παράγραφο, έφτασα αισίως στις 10 σελίδες. Δέκα σελίδες. Πάτησα save και κάθισα να τις διαβάσω. Άλλη μια φορά, μετά εκείνη την πρώτη φορά με το πρώτο email, δάκρυσα. Ναι, ένιωθα περήφανη για όλα όσα έκανα, για τις νύχτες που έκλαιγα στο κρεβάτι μου και ονειρευόμουν άλλες χώρες και ταξίδια ενώ ήξερα πως δεν είχα τα λεφτά. Για όλες εκείνες τις ημέρες που ξυπνούσα 6 το πρωί για να πάω μέχρι το Μιλάνο και να γυρίσω το βράδυ αργά στις 11μμ σπίτι μου και να σηκωθώ και πάλι την επόμενη ημέρα να κάνω ακριβώς το ίδιο. Για όλες εκείνες τις πρώτες ημέρες που είχα αποφασίσει να ξεκινήσω να δουλεύω σε fast foodάδικο στην Ιταλία για να μαζέψω λεφτά για το μεταπτυχιακό και παράλληλα να μάθω τη γλώσσα. Γιατί ήξερα τι ήθελα. Ήξερα πού πήγαινα. Ήξερα πως θα έριχνα πολύ δρόμο για να φτάσω. Πως τίποτα δε θα μου χαριζόταν. Τίποτα δε θα ερχόταν μόνο του. Θα έπρεπε να το κυνηγήσω.

Για όλες εκείνες τις “σφαλιάρες” που έφαγα όσο προσπαθούσα να βάλω τα όνειρά μου σε τάξη και να τα πραγματοποιήσω. Δεν ήταν εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Γιατί ακόμα και τώρα προσπαθώ να πραγματοποιήσω όλα τα όνειρα που έχω στο μυαλό μου. Και είναι πολλά. Αυτό είπα και κάποια στιγμή στο TEDx. Δε νιώθω success story ακόμα, αλλά μάλλον ένα story εν εξελίξει. Ο δρόμος είναι ακόμα πολύς αλλά ναι, πλέον βλέπω ότι έχω περπατήσει πάνω από τον μισό και it feels so good, όπως λένε και στο χωριό μου.

Και έφτασε η τελευταία εβδομάδα και εγώ σαν την τρελή να στείλω τελευταία στιγμή, το κείμενό μου, την παρουσίασή μου και να παρευρεθώ στην πρόβα της Τετάρτης και στο δείπνο των ομιλητών την Παρασκευή, μία μόλις ημέρα πριν την ομιλία.

Και παρόλο που φέτος είχα κάνει άλλες τρεις ομιλίες, η συγκεκριμένη με άγχωνε πάρα πολύ. Την ημέρα της πρόβας ήμουν άσπρη σαν χαρτί και όταν συνειδητοποίησα πως κανείς από τους ομιλητές δεν κρατούσε στα χέρια του σημειώσεις, αγχώθηκα ακόμα παραπάνω. Και όπως ήταν λογικό, έκανα τα σαρδάμ μου και βγήκα κατά δέκα λεπτά εκτός χρόνου. Τέλειααα!

https://www.instagram.com/p/BxmlzI5Ib2V/

Και έφτασε η μεγάλη ημέρα και παρόλο το άγχος των προηγούμενων ημερών, ακριβώς επειδή είχα κάνει πρόβα ήξερα τι έπρεπε να κόψω, τι έπρεπε να προσθέσω, να τονίσω, να “χρωματίσω” και ανεβαίνοντας στη σκηνή ήταν όλα σα να μπήκαν αυτόματα στη θέση τους. Σα να έκανα το πιο εύκολο, απλό καθημερινό πράγμα στον κόσμο. Μιλούσα στο TEDx για όνειρα, σχέδια, ταξίδια, κατάρριψη μύθων, αλλαγή οπτικής. Για τη ζωή μου, τα όνειρά μου και το όραμά μου να εμπνεύσω και να παροτρύνω και άλλες γυναίκες να μη φοβούνται να τολμούν. Να μη φοβούνται να ταξιδεύουν (και) μόνες τους.

Κατεβαίνοντας από τη σκηνή, έχοντας πάντα μαζί μου την αγαπημένη μου χειραποσκευή (ήταν ο μόνος τρόπος για να νιώσω οικεία στο χώρο), είδα τα παιδιά από την ομάδα του TEDx κρυμμένα στα παρασκήνια να μου κάνουν νόημα πως όλα ήταν τέλεια, ενώ η γλυκιά μου Νικολέτα, η κοπέλα που μου είχε στείλει το αρχικό email, με αγκάλιασε καταενθουσιασμένη. Όλα είχαν πάει “ρολόι”.

Μέχρι την ώρα που βγήκα από το αμφιθέατρο και έχοντας καθίσει να ακούσω και τους επόμενους ομιλητές, δεν είχα αίσθηση της όλης φάσης. Τι είχε γίνει ακριβώς. Νομίζω πως κινούμουν στον “αυτόματο πιλότο” όλη την ώρα. Μέχρι που βγήκα έξω και  αρκετός κόσμος και κυρίως γυναίκες και κορίτσια άρχισαν να μου μιλούν, να με ρωτούν πράγματα, να μου σχολιάζουν ενθουσιασμένες την ομιλία μου.

Και εκεί κατάλαβα πως αν σήμερα είχα επηρεάσει έστω και ένα άτομο, έστω μία κοπέλα μέσα στην αίθουσα, είχα τελικά καταφέρει να πετύχω αυτό που έλεγα στην ομιλία μου. Να δείξω στις Ελληνίδες πως το άλλο μας μισό είμαστε εμείς οι ίδιες και πως έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τόσα πράγματα και μόνες μας. Ξεκινώντας από το να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε, να ταξιδεύουμε. Γιατί το άλλο μας μισό δε βρίσκεται έξω αλλά μέσα μας. Εμείς οι ίδιες είμαστε η δύναμη που ψάχνουμε για να πατήσουμε στα πόδια μας, για να ονειρευτούμε, για να δράσουμε.

Και κάπου εδώ θα σταματήσω, θα μαζέψω τα ζουμιά που τρέχουν από τα μάτια μου και θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα του TEDxUniversityofPireaus, αλλά και στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου από την αρχή, που με πίστεψαν, που αγκάλιασαν την τρέλα μου και με βοήθησαν να είμαι εδώ που βρίσκομαι σήμερα.

Ευχαριστώ

Μέχρι να μου στείλουν το απόσπασμα από την παρουσίασή μου, μπορείς να τη βρεις στο πρώτο μέρος του live video της ημέρας που έγινε το TEDx:

“Ταξιδεύοντας, άλλαξα κυρίως προοπτική – όχι παραστάσεις”

Comments

comments