Να ‘μαι και πάλι εδώ. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιγής στο blog. Και παρόλο που έχω αρκετά κείμενα έτοιμα στα draft μου, πέρασα ένα πολύ μεγάλο διάστημα άρνησης. Μέχρι σήμερα, την πρώτη ημέρα που αποδέχτηκα με σιγουριά ότι είναι εντάξει το να ξανααρχίζεις, το να ξαναπιάνεις μια κατάσταση από το μηδέν και να αναθεωρείς.

Ναι, πέρασα μια μεγάλη περίοδο άρνησης. Δεν ήθελα να γράψω, δεν ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου, δεν ήθελα να πιστέψω όλο αυτό που μας βρήκε, δεν ήθελα να πω πόσο πολύ με δυσκόλεψε αυτή η χρονιά και πόσα βήματα πίσω με πήγε. Και επειδή θεωρώ πως αν κάτι έχω κρατήσει από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα αυτό το blog το 2012, αυτή είναι η ειλικρίνεια, προτίμησα να πατήσω μια παύση και να το ξαναπιάσω όταν θα είμαι πραγματικά έτοιμη. Και όχι όταν μου το ζητήσει κάποιος ή όταν αισθανθώ πως ΠΡΕΠΕΙ να γράψω… Αλλά όταν απλά μου το υπαγορεύσει η καρδιά μου.

Και να’τη! Ήρθε αυτή η πολυπόθητη ώρα που τα χέρια ακουμπούν στο πληκτρολόγιο και η καρδιά υπαγορεύει. Και εγώ είμαι πλέον έτοιμη να ξαναπιάσω αυτό που πάντα αγαπούσα, τη γραφή και την εξωτερίκευση των σκέψεών μου μέσω του γραπτού.

Πάμε λίγο πίσω, κάπου προς το τέλος του 2019 που η ζωή μου πάει στο fast forward, το ταξιδιωτικό μου γραφείο Tfortravel.gr “τα σπάει” με ένα ταξίδι κάθε μήνα, οι συνεργασίες στο μπλογκ με πελάτες στον τομέα του τουρισμού και του ταξιδιού πάνε τέλεια και εγώ γυρίζω μόνο 5 ημέρες το μήνα στην Αθήνα, πτώμα αλλά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μια τσέπη λίγο πιο φουσκωμένη από παλιότερα. Βλέπω τους στόχους μου να πραγματοποιούνται και ονειρεύομαι το μέλλον με μια ομάδα που θα με βοηθάει όσο εγώ θα τριγυρίζω από χώρα σε χώρα.

Και μετά έρχεται το 2020

Ο πρώτος μήνας είναι συμπαθητικός, στο δεύτερο μήνα και μετά το ταξίδι μου στο Ισραήλ ο κόσμος μας καταρρέει. Οι λέξεις Covid-19 & καθολικό lockdown μπαίνουν στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας και μας ταράζουν τις ημέρες και τις νύχτες μας. Νιώθω άγχος, πρώτα για τους δικούς μου μετά αρχίζω να συνειδητοποιώ την καταστροφή που έρχεται στην επαγγελματική μου ζωή. Τα ταξίδια με τα γκρουπ μου ακυρώνονται το ένα πίσω από το άλλο και εγώ τρέχω να επιστρέψω χρήματα ενώ τα προσωπικά μου ταξίδια μεταφέρονται για ένα απροσδιόριστο μετά. Οι συνεργασίες και τα νέα πρότζεκτ που ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν αρχίζουν και παγώνουν ένα ένα. Και γω ξαφνικά βρίσκομαι να μην έχω κανένα εισόδημα. Βρίσκομαι ουσιαστικά χωρίς δουλειά.

Παρόλα αυτά αποφασίζω να αντιμετωπίσω την κατάσταση με θετική διάθεση και ξεκινώ να δημιουργώ περιεχόμενο στα social media, αλλά και στο happy newsletter που αποφασίζω να χρησιμοποιώ για να μοιράζομαι θετικές σκέψεις και ιδέες για να περάσει κανείς πιο ευχάριστα στο πρώτο lockdown. Αρχές καλοκαιριού ξεκινάω και τα πρώτα ταξίδια και κατά τη διάρκεια όλου του υπόλοιπου καλοκαιριού αλλά και μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου αποφασίζω να κάνω ένα μεγάλο roadtrip στην Ελλάδα και να αναδείξω τις ομορφιές της ενώ παράλληλα βάζω στόχο να ζήσω κάποιες εμπειρίες που είχα στο Ελληνικό μου bucketlist.

Η περίοδος που άρχισα να μην περνάω καλά

Στο κομμάτι της δουλειάς τα πράγματα συνεχίζουν να είναι αποκαρδιωτικά αλλά προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, μέχρι που αρχίζω σιγά σιγά να χάνω την όρεξή μου. Αρχίζω να “πεφτώ”. Να μη μπορώ να κοιμηθώ καλά, εγώ που μέχρι και όρθια μέσα σε ένα τρένο έχω κοιμηθεί! Άρχισα να βλέπω εφιάλτες και να έχω διάφορους νευρικούς πόνους, αυτά που λέμε “ψυχοσωματικά”. Εκείνο το διάστημα όμως, μια καλή συγκυρία με φέρνει ξαφνικά σε φάση μετακόμισης και συνειδητοποιώ για πρώτη φορά από το Μάρτιο μέχρι τον Ιούλιο που έγινε τελικά η μετακόμιση, πως τελικά έχει και κάποια καλά όλη αυτή η αρνητική περίοδος.

Αρχίζω να απολαμβάνω την ηρεμία μου, το να έχω μια σταθερή βάση και να κλείνω την πόρτα πίσω μου, να βάζω τη μουσική μου, να πίνω το κρασί μου, να διαβάζω το βιβλίο μου και να χορεύω μόνη μου. Μια μικρή λύτρωση. Κάπου εκεί και έχοντας στο ενδιάμεσο γυρίσει και από το roadtrip, έρχομαι αντιμέτωπη με τον πιο μεγάλο μου φόβο, το να δεχτώ ότι έχω νικηθεί. Ότι ο covid με κατέστρεψε επαγγελματικά, ότι με έφερε 2 χρόνια πίσω, ότι μου πήρε όλα όσα είχα πετύχει με πολύ κόπο τα τελευταία χρόνια. Και ξέρεις, δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς αυτό. Πέρασα μέρες και νύχτες κλαίγοντας. Όλα όσα είχα χτίσει πήγαν στα σκουπίδια.

Έχει μπει για τα καλά το φθινόπωρο και αποφασίζω  ότι το καλύτερο για εμένα και… την τσέπη μου-  μετά την αναστολή της εταιρείας μου, είναι πλέον καιρός να κλείσω το Tfortravel και να το ξαναανοίξω όταν όλο αυτό το κακό όνειρο τελειώσει. Με διαφορετική προσέγγιση και με καλύτερες δομές. Με διαφορετική ομάδα και με νέους προορισμούς. Στο ενδιάμεσο, έτσι για να μην κάθομαι, έχω ξεκινήσει μαζί με άλλες δύο γυναίκες να φτιάχνω τις δικές μου ταξιδιωτικές Tstories μάσκες. Και αυτό μου δίνει χαρά αλλά και κάποιο μικρό εισόδημα.

Τέλος Σεπτεμβρίου και έχοντας μυριστεί ότι έχουμε ακόμα μέλλον μέχρι να ξαναταξιδέψουμε μαζικά και μέχρι να ξαναδουλέψω με travel brands και με τα γκρουπ μου, αποφασίζω να δεχτώ πως πρέπει να ψάξω για δουλειά. Τρελαίνομαι και μόνο στη σκέψη, νιώθω ότι πάω χίλια βήματα πίσω, ότι πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν. Μέχρι που πετάω για Ιταλία για ένα ταξίδι δουλειάς και εκεί νιώθω πως ξεκαθαρίζει το τοπίο μπροστά μου.

Η συνειδητοποίηση

Συνειδητοποιώ πως δε φταίω εγώ που έχω χάσει τη δουλειά μου, πως δεν έχω κάνει κάτι λάθος, πως κανείς δε θα με δείχνει λέγοντας ότι η Μαρία έχει αποτύχει. Όταν ο προσωπικός μου εγωισμός το δέχτηκε αυτό, κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δε σκόπευα να ξεκινήσω από το μηδέν γιατί έχω διανύσει πολύ δρόμο στην επαγγελματική μου καριέρα για να πρέπει να πάω τόσο πίσω. Όλος ο κόσμος, κάθε χώρα του πλανήτη γη και κάθε άνθρωπος πέρασε και περνάει μια από τις πιο δύσκολες και επίπονες φάσεις της ζωής του και όλοι μαζί ζούμε στιγμές που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία. Είναι οκ λοιπόν να ξεκινάς πάλι για να αποκτήσεις πράγματα που μέχρι πριν τα είχες τόσο δεδομένα.

Είναι ΟΚ να κάνεις restart

Έπρεπε απλά να αναθεωρήσω και να διαλέξω ένα διαφορετικό δρόμο για να φτάσω εκεί που πάντα στόχευα και συνεχίζω να στοχεύω. Και στην τελική, ένα restart γίνεται για να ξεκολλήσεις από μια στατική κατάσταση και πιο υγιής από ποτέ να πας παραπέρα κοιτώντας από μακριά με πιο καθαρό βλέμμα τα βήματα του παρελθόντος και δημιουργώντας με καθαρό μυαλό τα βήματα του μέλλοντος. 

Τη στιγμή που το αποφάσισα λοιπόν, τη στιγμή που είπα ” Πάμε Μαράκι, ώρα να σηκώσεις και πάλι τα μανίκια ψηλά”, μου χτύπησε την πόρτα μια πολύ σημαντική επαγγελματική πρόταση (θα στο αποκαλύψω σε λίγο καιρό). Ναι, εν μέσω δεύτερης καραντίνας. Εν μέσω χάους, στεναχώριας και αρνητικού κλίματος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ ήμουν πλέον έτοιμη για το επόμενο βήμα αφήνοντας τα πρέπει και τα τι θα πει ο κόσμος και έτσι απελευθέρωσα όλη τη θετική ενέργεια προς κάθε κατεύθυνση και αυτή βρήκε το δρόμο της.

Αυτό το blog post το έγραψα γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, για να σου πω πως είναι οκ να κάνεις επανεκκίνηση. Δε σημαίνει ότι ξεκινάς και πάλι από το μηδέν αλλά καθαρίζεις την αρνητική ενέργεια και όλα τα άσχημα που συνέβησαν σε κάποια στιγμή της ζωής σου για να πας παρακάτω. Πιο ελαφρύς ψυχικά και πιο σίγουρος ότι δε μπορεί, τα καλύτερα είναι κάπου κρυμμένα εκεί μπροστά μετά την ομίχλη των σημερινών άσχημων στιγμών που ζεις, που ζούμε… και σε περιμένουν.

Κάνε restart λοιπόν. Δέξου το πριν, σημείωσε τα καλά του, πέτα τα κακά του και προχώρα στα καλύτερα του μέλλοντός σου. Κάνε επανεκκίνηση σε δουλειές, σε φίλους, σε γκόμενους, σε αρνητικές σκέψεις, σε αρνητικές καταστάσεις, σε δυσκολίες και στεναχώριες.

Κάνε restart μέσα σου και θα δεις πως το έξω θα πιάσει το νόημα και θα κάνει και εκείνο τη δική του επανεκκίνηση!

Comments

comments