Αν η Μάνη ήταν συναίσθημα, θα ήταν ευφορία. Και σύμφωνα με την wikipedia “Η ευφορία είναι μια συναισθηματική κατάσταση ευχαρίστησης κατά την οποία ένα άτομο βιώνει έντονα συναισθήματα ευημερίας, ευτυχίας, και ενθουσιασμού.” Ναι όλα αυτά ένιωσα όταν βρέθηκα για μόλις τρεις ημέρες στην αγαπημένη Μάνη.
Αυτός ο τόπος έχει κάτι ανεξήγητο. Η Μάνη είναι κάτι μοναδικό που παρόμοιό του δε θα βρεις σε άλλο μέρος της Ελλάδας. Και αυτό που με συγκλονίζει περισσότερο είναι πως είναι το μέρος που για πολλά χρόνια απέφευγα να επισκεφθώ γιατί είχε δύο χαρακτηριστικά που θεωρούσα πως δεν ήταν για εμένα. Οι περισσότεροι μού το περιέγραφαν ως μέρος ρομαντικό για ζευγάρια ενώ παράλληλα η ΄άγρια ομορφιά του και τα βράχια του, δεν είχαν καμία σχέση με τις αμμουδιές της Μεσσηνίας που από πιτσιρίκα είχα συνηθίσει και αγαπήσει.
Μέχρι που πήγα. Και ξαναπήγα. Και φέτος μέσα στη μεγάλη ανασφάλεια του καλοκαιριού αυτού αποφάσισα να ξαναπάω γιατί είχα βάλει ένα στόχο ή μάλλον δύο. Να δω το ηλιοβασίλεμα από το ακρωτήριο Ταίναρο και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η Μάνη δεν είναι μόνο για ζευγάρια αλλά και για παρέες και πόσο περισσότερο για solo travelers.
Το ταξίδι
Έτσι όταν οι φίλοι μου ξεκίνησαν να με ρωτάνε τι πάω να κάνω στη Μάνη μόνη μου και αν τελικά η καραντίνα με επηρέασε πολύ περισσότερο από όσο πίστευαν, εγώ έβαζα με τον εαυτό μου ένα μεγάλο στοίχημα ή μάλλον 2. Να αποδείξω ότι η Μάνη είναι για όλους και να ξεπεράσω κάποιες προσωπικές φοβίες. Ακριβώς εκεί. Στον τόπο που χαρακτηρίζεται από ομορφιά αλλά και μια σκληρότητα.
Πέτρα, πέτρα και ήλιος. Ήλιος και γαλαζοπράσινα νερά. Αυτές είναι οι πρώτες εικόνες που αντίκρισα φτάνοντας στο Λιμένι, το μέρος που θα περνούσα τον περισσότερο χρόνο του τριημέρου μου και βάση της ομάδας του Mani Water Sports των παιδιών που ήταν ο βασικός λόγος που κατέβηκα στη Μάνη και οι σημαντικότεροι ίσως άνθρωποι που εντόπισαν τις φοβίες μου και ήταν εκεί να με κάνουν να τις ξεπεράσω. Αλλά θα σου πω περισσότερα γι’αυτό λίγο πιο κάτω.
Το ελληνικό μου bucketlist
Στο πλαίσιο του γενικότερου roadtrip μου #MyTstoriesInGreece όπου είχα ως στόχο να ταξιδέψω σε μέρη της Ελλάδας που δεν είχα επισκεφθεί στο παρελθόν αλλά και σε μέρη που είχα ξαναπάει αλλά εκεί συγκεκριμένα ήθελα να κάνω κάποια δραστηριότητα που είχα χρόνια στο bucketlist όπως αναρρίχηση ή ορειβασία, η Μάνη ήταν ένας από τους προορισμούς που σκόπευα να βάλω τρία check ✓ της λίστας των εμπειριών που είχα φτιάξει για την Ελλάδα και τι καλύτερο να μπορείς να βρεθείς σε ένα μέρος όπου θα έχεις δίπλα σου ντόπιους που σου προσφέρουν ασφάλεια και σιγουριά για να κάνεις το μεγάλο βήμα.
Ηλιοβασίλεμα στο Ακρωτήριο Ταίναρο
Έφτασα στο Λιμένι λοιπόν νωρίς το απόγευμα, με εμφανή ενθουσιασμό και έτοιμη να ανακαλύψω ένα κομμάτι της Μάνης που συνειδητά είχα αφήσει μέχρι τώρα. Ο Γιάννης, η Δήμητρα και κάποιοι ακόμα φίλοι της ομάδας Mani Water Sports με περίμεναν για να περπατήσουμε μέχρι το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Ηπειρωτικής Ελλάδας, το γνωστό Ακρωτήριο Ταίναρο.
Κάνοντας μια γρήγορη στάση για ένα εσπρεσάκι στον πανέμορφο Γερολιμένα, το σημείο που για εμένα είναι κάτι σαν σύνορο μεταξύ της γνωστής Μάνης και εκείνης της πιο αυθεντικής και πιο άγριας, προσπερνάμε το χωριό Άλικα και συνεχίσαμε προς το υπέροχο εγκαταλελειμμένο χωριό Βάθεια με τους πετρόχτιστους πύργους, τα μισογκρεμισμένα σπίτια και αυτή την άγρια ομορφιά που όμοια της δεν έχω βρει στην Ελλάδα. Η Μάνη είναι ένα κράμα πέτρας, ήλιου και μιας μικρής μελαγχολίας από αυτές που περισσότερο σε εντυπωσιάζουν και σε μαγεύουν παρά σε στεναχωρούν. Έτσι και αυτό το ερειπωμένο χωριό της Λακωνίας που δημιουργήθηκε από την ανάγκη των ντόπιων να υπερασπιστούν τον τόπο τους μεταξύ 18 και 19ου αιώνα και εγκαταλήφθηκε κάπου γύρω στο 1980 μαρτυράει με ένα σιωπηλό αλλά παράλληλα τόσο δυνατό τρόπο τη μοναδικότητα αυτού του τόπου αλλά και παρόμοιων μικρών οικισμών της περιοχής.
Ο δρόμος στενεύει και η διαδρομή λουσμένη από το πορτοκαλί χρώμα του ήλιου που σιγά σιγά δύει γίνεται ακόμα πιο μαγική. Απαραίτητη στάση στο στένεμα πάνω από το Πόρτο Κάγιο και το Μαρμάρι εκεί που ενώνονται η Ανατολική Μάνη ή προσηλιακή Μάνη, που κοιτάει το Λακωνικό Κόλπο, με τη Δυτική Μάνη ή απόσκερη που βλέπει στο Μεσσηνιακό Κόλπο. Το τοπίο είναι άγριο, μοναχικό σχεδόν απόκοσμο. Φτάνουμε στο τελευταίο χωριό πριν αρχίσουμε το περπάτημα προς τον φάρο.
Παρκάρουμε τα αυτοκίνητα έξω από το μοναδικό ταβερνάκι στα Κοκκινόγεια με την υπόσχεση ότι θα έχουμε γυρίσει πριν σκοτεινιάσει εντελώς για να πιούμε από μια δροσερή μπύρα και ξεκινάμε την πεζοπορία προς το Φάρο. Αφήνουμε στα αριστερά μας το Ιερό και Νεκρομαντείο του Ποσειδώνος Ταιναρίου και παίρνουμε το μονοπάτι στα δεξιά μας. Το τοπίο είναι πλέον ακόμα πιο άγριο. Δεν υπάρχει κανένα δέντρο στον ορίζοντα, μόνο πέτρα, χώμα και χαμηλοί θάμνοι και στο βάθος αχνοφαίνεται ο φάρος. Κάπου στα μισά της διαδρομής, η οποία διαρκεί περίπου 45 λεπτά, βλέπουμε ένα απίστευτο ψηφιδωτό εκτεθειμένο στους αέρηδες της περιοχής, το “Άστρο της Αριάς”, ο Γιάννης ιδιοκτήτης του Mani Water Sports, μας λέει ότι εδώ ήταν ρωμαϊκά λουτρά. Πόσα κρυμμένα μυστικά αυτός ο τόπος, αναρωτιέμαι και προχωράω.
Και κάπου εκεί όταν ο ήλιος έχει βάλει τα πιο πορτοκαλί του χρώματα φτάνουμε στον Φάρο του Ακροταίναρου, ένα ορθογώνιο κτήριο κατασκευασμένο από Γάλλους το 1882, 20 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Ομολογώ πως ο ίδιος ο φάρος δε με εντυπωσιάζει αλλά καθώς περπατάω γύρω του και αφουγγράζομαι τον ήχο των κυμάτων και του αέρα, καθώς βλέπω τον ήλιο να κοντεύει να βουτήξει στη θάλασσα και να πλημμυρίζει με αυτό το μαγικό του πορτοκαλί ό,τι υπάρχει γύρω μου, ανθρώπους, κτίσματα και φύση, συγκινούμαι. Συγκινούμαι που έχω καταφέρει να φτάσω εκεί, που είμαι εδώ γιατί αν δεν ήταν ο κορωναιός θα ήμουν πιθανότατα εκτός Ελλάδας και θα έχανα μια τέτοια ευκαιρία να ζήσω αυτή την εμπειρία στη χώρα μου.
Το καπάκι από το μπουκάλι με το τσίπουρο ανοίγει ακριβώς τη σωστή στιγμή, τα ποτήρια γεμίζουν και μαζί με αυτά γεμίζει η ψυχή χαρά. Ναι, αυτό είναι το ιδανικό. Να μπορείς να περπατήσεις στη φύση, να ανακαλύψεις μέρη μαγικά και άγνωστα και μετά να μοιραστείς τη χαρά του τερματισμού με τους συνοδοιπόρους σου πίνοντας ή τρώγοντας και συνειδητοποιώντας ότι αυτές οι μικρές στιγμές είναι που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.
Η επιστροφή μάς βρίσκει με φακούς στο χέρι ή στο κεφάλι έτοιμους προς χρήση αλλά η ομάδα έχει υπολογίσει σωστά τους χρόνους και φτάνουμε στα αυτοκίνητα μόλις πέφτει το πρώτο σκοτάδι. Μια στάση για μια μπύρα είναι σχεδόν υποχρεωτική, έτσι για να ξεδιψάσουμε και για να κρατήσουμε την αρχική μας υπόσχεση. Το πρώτο από τα τρία check ✓ έχει μπει στη λίστα μου!
Tip επιστροφής: Μιας και είμαι σίγουρη πως στην επιστροφή θα πεθαίνεις της πείνας, κάντε στάση με την παρέα στο χωριό Άλικα και καθίστε για φαγητό στο πολύ ωραίο καινούριο εστιατόριο Matapan για πραγματική Ιταλική πίτσα και καλό κρασί.
Δες το βίντεο:
Sea kayaking στο Λιμένι
Η επόμενη ημέρα με βρίσκει να μπαίνω ακόμα πιο “βαθιά”. Αγαπώ τη θάλασσα αλλά έχω πάντα ένα άγχος όταν κάνω κάποια δραστηριότητα μέσα της. Ίσως γιατί είμαι πιο πολύ του αέρα και της στεριάς; Ποιος ξέρει; Όπως και να έχει, είμαι εδώ για να ξεπεράσω φοβίες, να περάσω καλά και να βάλω και τα άλλα tick στο bucketlist των εμπειριών μου και ως αγύριστο κεφάλι έχω πει ότι θα τα καταφέρω.
Βρίσκομαι και πάλι στο Λιμάνι στη βάση της ομάδας του Mani Water Sports αρκετά αγχωμένη γιατί έχω αποφασίσει να δοκιμάσω για πρώτη φορά sea kayaking. Προσπαθώ να βάλω τη λογική να δουλέψει και να απομακρύνω το φόβο που με ζορίζει. Το μυστικό για να ξεπεράσεις τους φόβους σου είναι να τους εκλογικεύσεις, να αναρωτηθείς τι είναι ακριβώς αυτό που σε φοβίζει και πώς μπορεί να ξεπεραστεί;
Το πρώτο πράγμα είναι ότι μπορεί να μη γνωρίζεις τίποτα για το συγκεκριμένο αντικείμενο/σπορ που θέλεις να δοκιμάσεις οπότε πρέπει να μάθεις όλες τις λεπτομέρειες και να ακούσεις προσεκτικά τις οδηγίες που θα σου δώσουν. Οκ, το έχω μέχρι εδώ! Η Δήμητρα, ίσως η πιο γλυκιά, easy going και active κοπέλα που έχω γνωρίσει το τελευταίο διάστημα, μού εξηγεί βήμα βήμα όλα όσα χρειάζεται να ξέρω πριν μπω στο νερό. Νιώθω ήδη λίγο καλύτερα. Νιώθω ότι έχω καταλάβει τι χρειάζεται να κάνω, σημειώνω στο μυαλό μου 2-3 κινήσεις και άλλες 2 φράσεις της και είμαι έτοιμη να γνωρίσω τον Αστέριο που το όνομά του και μόνο μαρτυράει το πόσο αστέρι είναι αυτός ο τύπος!
Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να έχεις υπόψη σου όταν δοκιμάζεις ένα νέο σπορ, μια νέα δραστηριότητα που σε τρομάζει και λίγο. Να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο γνώστη του αντικειμένου που θα σε γεμίσει σιγουριά και θα σου απομυθοποιήσει κάθε φόβο που έχει φτιάξει το μυαλό σου. Ο Αστέριος από την ώρα που μπαίνουμε στο νερό και συγκεκριμένα στο κανό μού μιλάει. Ήρεμος και χαμογελαστός αρχίζει να μου μεταφέρει αυτή τη σιγουριά που μου έλειπε.
Με διορθώνει ήρεμα, μου λέει τι πρέπει να κάνω και παράλληλα συζητάμε. Μου μιλάει για την περιοχή και επειδή με βλέπει ακόμα λίγο μαγκωμένη με ρωτάει χύμα “ωραία, τι είναι αυτό που σε φοβίζει ακριβώς; Πάμε να το βρούμε, να το εξηγήσουμε και να το λύσουμε”. Του λέω πως νιώθω μια μικρή κλειστοφοβία μέσα το κανό και πως η θάλασσα και η ιδέα του να αναποδογυρίσει το κανό με τρομάζουν. Μου εξηγεί, με βοηθάει να κάνω σωστά κουπί και κάπου εκεί στα μισά της διαδρομής έχω αρχίσει να το απολαμβάνω. Κοίτα να δεις που όντως όλα είναι στο μυαλό μας! Οι φοβίες, τα δε μπορώ μας, τα άγχη μας. Όλα! Και αν τελικά αποφασίσουμε ότι πρέπει να τα ξεπεράσουμε και έχουμε και τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μας μπορούμε όντως όχι απλά να ηρεμήσουμε τις φωνούλες του μυαλό μας αλλά και να γουστάρουμε φουλ!
Και κάπου εκεί έχω χαλαρώσει και συνειδητοποιώ πως έπρεπε να είχα επιλέξει να κάνουμε ένα από τα day trips που οργανώνουν τα παιδιά και μπορείς να πας από το Διρό μέχρι το Ταίναρο. Οκ! Θα ξαναγυρίσω, αυτό είναι δεδομένο. Το δεύτερο από τα τρία check ✓ έχει μπει στη λίστα μου!
Sunset climbing στο Λιμένι
Μετά τη θάλασσα σειρά έχει πάλι η…πέτρα. Γιατί αυτό είναι η Μάνη, θάλασσα και βράχια. Τα παιδιά μού έχουν τάξει αναρρίχηση στο ηλιοβασίλεμα με θέα τον κόλπο του Οίτυλου. Είναι μόλις η δεύτερη φορά στη ζωή μου που θα δοκιμάσω να κάνω αναρρίχηση και πάλι όπως και στην περίπτωση του kayaking οι φοβίες πάνε και έρχονται για λίγο. Ο Αστέριος όμως και ο Γιάννης, ο ιδιοκτήτης του Mani Water Sports, το έχουν. Και είναι τόσο χαλαροί και άνετοι που δεν κάνουν άλλο από το να μου μεταφέρουν αυτή τη θετική τους ενέργεια όσο αρχίζουν και με “δένουν” με το σκοινί και τον απαραίτητο εξοπλισμό.
“Ρε Κόφου, πού πας να μπλέξεις πάλι βρε παιδί μου”. Οι σκέψεις με κατακλύζουν για λίγα λεπτά όταν σηκώνω το κεφάλι και συνειδητοποιώ το πεδίο που έχω να ανεβώ. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και να δίνει μια γλυκιά πορτοκαλί απόχρωση στο τοπίο μπροστά μου και πίσω μου. “Έλα, πάμε Μαρία! Το’χεις”, μου λέει ο Γιάννης και θαρρείς ότι περίμενα ακριβώς αυτή την τόσο απλή φράση για να αρχίσω να σκαρφαλώνω.
Για ακόμη μία φορά συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου ή… κάτω σου κάποιον που σου μεταδίδει αισιοδοξία και παράλληλα σε γεμίζει σιγουριά γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όχι απλά είναι πιστοποιημένος σε αυτό που κάνει αλλά το κάνει με πάθος και έχει τη γνώση, την υπομονή και το χιούμορ για να σε κάνει να τολμήσεις να ξεπεράσεις τα προσωπικά σου όρια. Γιατί αυτό είναι το μυστικό. Να δοκιμάζουμε νέα πράγματα που πιστεύουμε ότι είναι πέρα από το δίχτυ ασφαλείας μας και να τολμάμε να τα “εξερευνήσουμε” και γιατί όχι να τα ξεπεράσουμε.
Έχω φτάσει αρκετά ψηλά και ζητάω να κάνω μια παύση. Κοιτάω δεξιά μου, ο ήλιος βουτάει στο νερό σιγά σιγά και γω εκεί πάνω νιώθω ελευθερία, νιώθω δύναμη και σιγουριά. Νιώθω ότι αν θέλω μπορώ να καταφέρω τα πάντα και αυτό είναι μια σημαντική υπενθύμιση την περίοδο που ζούμε μέσα σε μια παγκόσμια πανδημία που μας καθήλωσε για μήνες στα σπίτια μας.
Έχω φτάσει ψηλά. Εκεί που λέω τέλος τώρα κατεβαίνω, κάτι με κάνει να θέλω να συνεχίσω λίγο ακόμα. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι γιατί έχω τόσους γνωστούς που έχουν κολλήσει με την αναρρίχηση. Με ιντριγκάρει πολύ. Με πατάει εκεί στο Καλαματιανό μου πείσμα. Δεν τερματίζω αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Νιώθω ότι για σήμερα έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Ξεπέρασα σίγουρα τον εαυτό μου και πάνω απ’όλα το απόλαυσα. Στο κατέβασμα (που τελικά μου φαίνεται πιο δύσκολο) υπόσχομαι στον εαυτό μου πως η σχέση μου με την αναρρίχηση μόλις ξεκινάει. Το τρίτο check ✓ μπήκε στη λίστα μου!
Το ίδιο βράδυ, μαζί με την ομάδα του Mani Water Sports μαζευόμαστε για ποτό και μεζέ. Εδώ η κάθε τους μέρα έτσι πρέπει να κλείνει και έτσι κλείνει, σα μια οικογενειακή γιορτή. Ξεκινάει με μια βουτιά στα γαλαζοπράσινα νερά του κόλπου του Οίτυλου και κλείνει με “βουτιά” στο τοπικό τσιπουράκι ή τη μπύρα στο Λιμένι. Εκεί μεταξύ βραδινών συζητήσεων, ποτών και νυχτερινής λιγούρας βρίσκομαι καθισμένη σε ένα από τα πιο όμορφα σπίτια του Λιμενίου να τρώω σπιτικά γεμιστά με τη Νάσια, τη γυναίκα του Γιάννη και βασικό μέλος της ομάδας.
Συνειδητοποιώ αυτό που λέω πάντα μετά από κάθε ταξίδι. Το μέρος είναι οι άνθρωποί του και όχι τα αξιοθέατά του.
Carpe Diem Luxury Cruise
Η επόμενη και τελευταία ημέρα της παραμονής μου στη Μάνη είχε μια πιο ξεκούραστη δραστηριότητα, ένα half day trip με το Carpe Diem, ένα Apreamare 9 παραδοσιακό πλοίο για ψάρεμα, κατασκευασμένο στην Ιταλία και πλήρως ανακατασκευασμένο σε πολυτελές γιοτ που και μόνο το όνομά του ήταν λόγος για να… αδράξω τη μέρα. Η συγκεκριμένη εμπειρία είναι σίγουρα καλύτερο να γίνει με φίλους ή οικογένεια, δεν είναι τόσο για solo travelers, εκτός αν έχεις καλό budget στη διάθεσή σου.
Μουσική στα ηχεία, καφεδάκι ή ποτό στο χέρι και φύγαμε για βόλτα στη δυτική ακτογραμμή της χερσονήσου (Μεσσηνιακός Κόλπος). Εμείς κάναμε μια μικρή διαδρομή εκείνη την ημέρα γιατί εγώ το μεσημεράκι έπρεπε να συνεχίσω το roadtrip μου στην Ελλάδα και παράλληλα μαζί μας στο σκάφος ήταν τα μικρότερα μέλη της ομάδας, τα παιδιά του Γιάννη και της Νάσιας που αν και το έβλεπες ότι έχουν μεγαλώσει μέσα στο νερό και έχουν αγαπήσει τη θάλασσα όσο και οι γονείς τους, ε κάποια στιγμή ήταν ώρα για μεσημεριανό. Και με το φαγητό δεν παίζουμε! χαχα
Tip φαγητού: Μετά από μια ημέρα γεμάτη θάλασσα, το στομάχι σου που θα πεινάει , θα στο γεμίσει η επική αστακομακαρονάδα στην ψαροταβέρνα του Κουρμά που έχει ταΐσει κόσμο και κοσμάκη με φρέσκο ψαράκι από το 1989.
Λίγο πριν φύγω από τη Μάνη, ο Γιάννης είχε επιφυλάξει άλλη μια τρελή εμπειρία βγαλμένη από άλλη εποχή που πιο old-school δε θα μπορούσε να είναι. Βόλτα με φοβερή BMW “βιντατζιά” μηχανή με καλάθι! Εντάξει! Τα λόγια είναι περιττά! Η Μάνη μπήκε officially στο top 5 με τα αγαπημένα μου μέρη στην Ελλάδα
Το επόμενο βήμα ήταν τα παρατήσω όλα και να μείνω μέχρι τέλος Σεπτέμβρη στο Λιμένι και να βολτάρω στις θάλασσες και τα βράχια της περιοχής δίχως αύριο. Η Μάνη για ακόμα μια φορά με έκανε να την ερωτευτώ και παράλληλα με έκανε να επιβεβαιώσω ότι δεν είναι απαγορευτική για κάποιον που δεν είναι σε σχέση για να έρθει και να περάσει τέλεια. Μπορείς είτε μόνος σου είτε με φίλους να μπεις στο αυτοκίνητο και να κατηφορίσεις μέχρι εκεί χωρίς να σου λείψει τίποτα. Θάλασσα, δραστηριότητες στο νερό, hiking, αναρριχήσεις, φαγητό και ποτό.
Και όλα αυτά μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Αν δεν έχεις πάει, βάλτο στο πρόγραμμα. Αλλά και εσύ που έχεις πάει, δώστης μια δεύτερη ευκαιρία και δες και αυτή την πλευρά της.
Πρόταση για διαμονή: Η Μάνη έχει πάρα πολλά όμορφα χωριά και παραδοσιακούς οικισμούς. Εγώ έμεινα στην πανέμορφη Αερόπολη η οποία επειδή έχει και ένα σχετικό night life είναι ο καλύτερος προορισμός για παρέες και solo travelers.
Υ.Γ: Φυσικά πέρα από τις δραστηριότητες που έκανα εγώ, το Mani Water Sports μπορεί να δημιουργήσει custom adventures είτε για ένα άτομο είτε για όλη την παρέα και μπορείς να στείλεις εδώ να τους πεις τι περίπου σε ενδιαφέρει και να φτιάξουν πάνω σου τις εμπειρίες των διακοπών σου στη Μάνη. Α! Πολύ σημαντικό που εγώ το άφησα για την επόμενη φορά, το MWS είναι και πιστοποιημένο κέντρο κατάδυσης οπότε άλλη μια εμπειριάρα που αξίζει να ζήσεις στα νερά της Μάνης.
Και όπως λένε και οι ίδιοι…
Let The Sea Set You Free
και τη Μάνη να σε μαγέψει (προσθέτω εγώ)
Comments
