Έφτασα στο Λιμένι λοιπόν νωρίς το απόγευμα, με εμφανή ενθουσιασμό και έτοιμη να ανακαλύψω ένα κομμάτι της Μάνης που συνειδητά είχα αφήσει μέχρι τώρα. Ο Γιάννης, η Δήμητρα και κάποιοι ακόμα φίλοι της ομάδα Mani Water Sports με περίμενε για να περπατήσουμε μέχρι το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Ηπειρωτικής Ελλάδας, το γνωστό Ακρωτήριο Ταίναρο.
Γι’ αυτό την αγαπώ τη Μάνη, γιατί διατηρεί τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της ανέπαφη. Αυτοί οι τόσο χαρακτηριστικοί πύργοι της που ουσιαστικά δημιουργήθηκαν λόγω της ανάγκης για την προστασία της οικογένειας, η άγρια ομορφιά, η πέτρα, τα βράχια και το σμαραγδένιο χρώμα της θάλασσας είναι μόνο λίγοι από τους λόγους που με έκαναν να αγαπήσω αυτό τον τόπο.
