Είναι κάτι Κυριακές που με πιάνει το γνωστό περίεργο συναίσθημα και αρχίζω να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι. Θα μου πεις αν σκέφτεσαι μόνο τις Κυριακές τότε Houston, we’ve got a problem, αλλά τι να κάνω, οι Κυριακές είναι οι μόνες stress free ημέρες που χαλαρώνω με ένα καφέ στο χέρι προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τη ζωή μου.

Καλά, όταν λέω “βάζω σε τάξη”, μη σε ξεγελά, συνήθως το δικό μου “alles in ordnung” σημαίνει να πάρω μια απόφαση η οποία θα με βγάλει από τη βαρετή καθημερινότητα και θα με ξεκουνήσει, όπως για παράδειγμα ένα ταξίδι αστραπή.

Anyway, σήμερα είναι μια από αυτές τις ημέρες. Αυτές τις ημέρες που τα λέω με τον εαυτό μου και αναρωτιέμαι αν προχωράω προς τη σωστή κατεύθυνση και προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι  γιατί νιώθω πως έχω γίνει σαν τον οδηγό του τρένου. Και για να μην παρεξηγηθούν οι οδηγοί των τρένων (έχουμε και φίλους), θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Ο οδηγός του τρένου που λες, νομίζει πως έχει τον έλεγχο του μεταφορικού μέσου. Το οδηγεί πιστεύοντας πως είναι αυτός που το κινεί, που το ελέγχει και του δείχνει το δρόμο. Στην πραγματικότητα όμως το μόνο που κάνει είναι να επιταχύνει ή να μειώνει ταχύτητα για να σταματήσει ή να φύγει από τη μια αποβάθρα στην άλλη. Με τη βοήθεια του ρεύματος. Καταβάθος λοιπόν δεν είναι αυτός που αποφασίζει την πορεία του τρένου γιατί πολύ απλά η πορεία είναι ήδη προκαθορισμένη από τις ράγες και ένα πλήθος άλλων παραγόντων.

Έτσι είμαστε και εμείς, σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά, γάμος, οικογένεια, παιδιά. Εμείς το μόνο που αποφασίζουμε είναι το πόσο καιρό θα μας πάρει να μετακινηθούμε… από τον ένα σταθμό στον άλλο. Κινούμαστε έχοντας απλά το φρένο και το γκάζι σε μια προκαθορισμένη πορεία πάνω σε ράγες οι οποίες μας πηγαίνουν ή μάλλον μας κατευθύνουν εκεί που κάποιος άλλος έχει αποφασίσει πως θέλει να μας πάει. Ζούμε λοιπόν με την ψευδαίσθηση πως οδηγούμε τη ζωή μας εκεί που θέλουμε όπως δηλαδή ο οδηγός του τρένου.

Και κάπου εδώ αναρωτιέμαι, αν ο οδηγός του τρένου αποφάσιζε να βγει από τις ράγες και να οδηγήσει πραγματικά το τρένο, σε μια δικιά του πορεία προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμεί; Θα μου πεις το προφανές, πως δηλαδή το πιθανότερο θα ήταν να προκαλέσει κάποιο δυστύχημα, να καταστρέψει το τρένο και φυσικά να απολυθεί ή ακόμα και να φυλακιστεί (αν φυσικά έχει ζήσει).

Δίκιο έχεις, αλλά εγώ, εσύ, εμείς, δεν είμαστε οδηγοί τρένου. Γιατί λοιπόν να μην πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Γιατί να μην την οδηγήσουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε και όχι εκεί που η κοινωνία, η συνήθεια, οι γύρω μας μας επιβάλλουν; Γιατί δηλαδή η δουλίτσα, το πεντακάθαρο σπιτάκι, το αγορασμένο με δόσεις αυτοκινητάκι και μια συμπαθητική σχεσούλα πρέπει να είναι αυτά που κάθε άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει;

Γιατί δηλαδή το να παίρνεις μια βαλίτσα ή ένα backpack και να φεύγεις για την άκρη του κόσμου γνωρίζοντας νέους κόσμους να θεωρείται ανευθυνότητα ή χιπισμός; Γιατί το να θες να ζεις κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα, κάνοντας μια διαφορετική δουλειά, θεωρείται τυχοδιωκτισμός και όχι απλά ένας διαφορετικός τρόπος ζωής εξίσου σημαντικός και σοβαρός με εκείνο που ζει όλα τα χρόνια της ζωής του στη ίδια πόλη, στο ίδιο γραφείο με τους ίδιους ανθρώπους γύρω του;

Φυσικά και δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής αλλά από την άλλη ποιος το καθορίζει και αυτό; Αν δεν το δοκιμάσουμε πώς μπορούμε να ξέρουμε για τι είμαστε ή δεν είμαστε γεννημένοι;

Αυτά κάθομαι και σκέφτομαι κάτι Κυριακάτικα απογεύματα και γεμίζω ερωτηματικά. Ποια είναι η ζωή που θέλω να ζήσω πραγματικά; Ποιους θέλω να έχω δίπλα μου; Πώς μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη;

Καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Εγώ τις ράγες για το τρένο μου θα τις στρώσω μόνη μου, προς όποια κατεύθυνση επιθυμώ, τους σταθμούς θα τους ορίσω εγώ, τις αποβάθρες θα τις χτίσω όπως τις ονειρεύομαι εγώ γιατί πολύ απλά δε θέλω να είμαι ο οδηγός του τρένου μου αλλά ο δημιουργός του. Καιρός λοιπόν να προβληματιστείς λιγάκι και συ σήμερα! Για πες! Ζεις τη ζωή που θες πραγματικά; Οι επιλογές σου έχουν να κάνουν με το τι θες εσύ πραγματικά ή με το τι πρέπει ή το τι θέλουν οι άλλοι για σενα;

Έλα, το ξέρω πως η Δευτέρα είναι πάντα δύσκολη και γω με αυτό το κείμενο σου τη δυσκολεύω ακόμα περισσότερο αλλά γιατί πρέπει η Δευτέρα να είναι απλά η επόμενη δύσκολη ημέρα μετά το Σαββατοκύριακο; Επειδή έτσι μας μάθανε; Όχι, ας είναι απλά η αρχή μιας νέας εβδομάδας που θα φέρει καινούρια πράγματα και τροφή για νέες σκέψεις και ιδέες!

Και μη ξεχνάς το δικό σου το τρένο το φτιάχνεις μόνο σου και το πας εκεί που θες εσύ και άσε τους επιβάτες να γκρινιάζουν πως αλλού θέλαν να πάνε και αλλού τους πας! Καλή εβδομάδα!

Comments

comments