Φτάνοντας στο τέλος του 2019 συνειδητοποίησα κάτι. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αυτή τη χρονιά, το πέρασα στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος! Και δεν το λέω έτσι, τυχαία, πριν λίγο έριξα μια ματιά στο Location History του Google λογαριασμού μου και διαπίστωσα πως μετά το σπίτι μου, η τοποθεσία που έχω βρεθεί περισσότερο (99 ημέρες από τις 365) το 2019 ήταν το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος! Φοβερό;

 Ως full -time traveler η ζωή μου κυλάει ως εξής:  Τρία  με τέσσερα ταξίδια το μήνα, 8 ημέρες το μήνα στο αεροδρόμιο, 10 πτήσεις το μήνα, βαλίτσες, ξενοδοχεία, τρένα, αυτοκίνητα, λεωφορεία. Νέα μέρη, νέες εμπειρίες, νέα πρόσωπα.

Σε μια ζωή που κινείται με τόσο γρήγορους ρυθμούς και αλλάζει συνεχώς παραστάσεις και τόπους, ομολογώ πως το να γυρνάω πάντα σπίτι, στην οικειότητα του προσωπικού μου χώρου, των ανθρώπων μου και της χώρας μου είναι για εμένα η μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια που έχω.

Αντίστοιχα και το να πηγαίνω ή να επιστρέφω στο αεροδρόμιο της Αθήνας, της πόλης μου. Αυτή η πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά που έρχεται στα ρουθούνια μου κάθε φορά που ανοίγει η πύλη ή που βγαίνω από τη φυσούνα και οδηγούμαι συτο κεντρικό κτήριο του Ελ. Βενιζέλος,… δεν την αλλάζω με τίποτα. It feels like home!

Ας το πάρω όμως από την αρχή, από εκεί που ξεκινάει κάθε μου ταξίδι. Από την ώρα που μπαίνω στο αεροδρόμιο. Για εμένα  το  να φτάνω κάθε εβδομάδα στο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και της δουλειάς μου.

Ακόμα και να έχω κάνει το check – in μου online και δεν έχω να παραδώσω αποσκευές, μου αρέσει να πηγαίνω 2 ώρες πριν. Δε θέλω να τρέχω, δε θέλω να βιάζομαι. Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία για εμένα. Πώς κάποιος πριν πάει στη δουλειά του θα σταματήσει να πάρει τον καφέ του και ίσως και την αγαπημένη του εφημερίδα ή περιοδικό; Έτσι και γω.

Πριν περάσω τον έλεγχο εισιτηρίων και χειραποσκευών, κάνω πάντα μια στάση για να ρίξω μια γρήγορη ματιά στους τίτλους των ξένων εφημερίδων στο κατάστημα της WHSmith και να αγοράσω  την Καθημερινή από το σταντ με τον Ελληνικό τύπο. Η αλήθεια είναι πως μόνο εκεί αγοράζω εφημερίδα, όταν είμαι ας πούμε στο κέντρο της Αθήνας δεν το κάνω ποτέ. Πόσο περίεργο. Ο εγκέφαλος μου έχει συνδέσει την αγορά αυτή με το αεροδρόμιο. Μάλλον είναι η ανάγκη μου να έχω κάτι ελληνικό μαζί μου στον επόμενο προορισμό μου. Ποιος ξέρει;

Αφού λοιπόν αγοράσω κάποιο περιοδικό ή εφημερίδα, ρίχνω πάντα μια ματιά απέναντι στις νέες παραλαβές του καταστήματος Bag Stories για να δω τι νέα backpacks & βαλίτσες κυκλοφορούν. Πόσες φορές δεν έχω βρεθεί να αγοράζω κάποιο νέο backpack για τις επόμενες αποδράσεις μου;!

Συνήθως από εκεί απέναντι θα σταματήσω να βγάλω λεφτά και από μηχάνημα ανάληψης και πολλές φορές θα κάνω και συνάλλαγμα από την Onexchange όταν πάω σε χώρα που δεν έχουν ευρώ. Αφού έχω κάνει αυτή τη βόλτα, είμαι έτοιμη να περάσω τον έλεγχο.

Επόμενη στάση η αγαπημένη μου εταιρεία ΚΟΡΡΕΣ. Θα σταματήσω να δοκιμάσω κάποιο από τα νέα τους αρώματα και να αγοράσω μερικές από τις travel pack συσκευασίες τους γιατί ως light traveler, τις περισσότερες φορές ταξιδεύω μόνο με χειραποσκευή και χρειάζεται να ανανεώνω τις μικρές συσκευασίες μου μέχρι 100ML.

Αφού πάρω ένα καφέ στο χέρι, θα περάσω απαραιτήτως και μια βόλτα από το κατάστημα Public. Εκεί συνήθως θα περάσω και το μεγαλύτερο μέρος της ώρας μου καθώς μου αρέσει να ψαχουλεύω τα νέα travel gadgetάκια που φέρνουν συνέχεια. Αν και ομολογώ πως τις περισσότερες φορές θα βγω από το κατάστημα με 2 βιβλία στο χέρι. Κάποια νέα λογοτεχνική κυκλοφορία και τον ταξιδιωτικό οδηγό του μέρους που ετοιμάζομαι να ταξιδέψω.

Ω ναι! Όσο digital και να είμαι, τον ταξιδιωτικό μου οδηγό θέλω να τον έχω στα χέρια μου. Να μπορώ να τον ξεφυλλίσω, να κρατήσω σημειώσεις πάνω του, να ανοίξω τον χάρτη και να κυκλώσω μέρη που θέλω να δω. Και γιατί όχι, να τον δανείσω επιστρέφοντας σε κάποιον φίλο μου. Άλλες φορές, όταν πηγαίνω σε μέρος που έχω ξαναεπισκεφθεί και δε χρειάζομαι ταξιδιωτικό οδηγό, κάθομαι για λίγο σε μια άκρη και ξεφυλλίζω στην τύχη οδηγούς από μέρη που ονειρεύομαι να επισκεφθώ.

Μου έχει τύχει να απορροφηθώ τόσο πολύ κάποιες φορές που έχει χρειαστεί να τρέξω ακούγοντας την αναγγελία της πτήσης μου από τα μεγάφωνα. Και ας είχα φτάσει δύο ώρες πριν στο αεροδρόμιο. χαχα!

Τις φορές που πηγαίνω σε κάποιον προορισμό όπου θα δω φίλους από το εξωτερικό, θα κάνω μια στάση και στα Hellenic Duty Free  Shops που βρίσκονται κοντά στις πύλες αναχώρησης. Είναι πιο μικρά από το κεντρικό και μου αρέσει που είναι όλα πιο μαζεμένα και με λιγότερο κόσμο. Εκεί θα σταματήσω για να αγοράσω συνήθως κάποια μικρή συσκευασία ποτού όπως ούζο ή μαστίχα για να τα πάω ως δωράκια στους ξένους φίλους. Άλλες φορές θα αγοράσω κάποιο μαγνητάκι για να το κάνω δώρο σε ανθρώπους που γνωρίζω στα ταξίδια μου και θέλω να έχουν μια όμορφη μικρή ανάμνηση από την Ελλάδα μου.

 

Η ώρα έχει πλέον περάσει και είναι η στιγμή να προχωρήσω προς την πύλη αναχώρησης.

Αν πετάω απογευματινή ώρα, θα κάνω και μια γρήγορη στάση για να τσιμπήσω κάτι στο Bistrot Attica Athens ή να πιω ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί από ντόπιους παραγωγούς και μετά είμαι έτοιμη προς αναχώρηση.

Και φαντάσου πως αυτό γίνεται σχεδόν κάθε εβδομάδα. Πώς να μην θεωρώ το Ελευθέριος Βενιζέλος σπίτι μου πλέον; 

Εκεί θα κάνω τα ψώνια μου, εκεί θα κάνω τη βόλτα μου, εκεί θα καθίσω να πιω τον καφέ μου ή να φάω κάτι και από εκεί θα φύγω για κάποιο μακρινό ή κοντινό προορισμό.

Αλήθεια, εσύ έχεις αγαπημένες συνήθειες στο αεροδρόμιο της Αθήνας;

 

 

 

Comments

comments