Εικοσιεφτά χρόνια και μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως είναι η πρώτη φορά που έρχομαι Μάρτη στην Καλαμάτα. Από τότε που μετακόμισα στην Ιταλία, πήρα χαμπάρι πως έχω κατέβει κάτω απ’τ’αυλάκι πολύ περισσότερες φορές απ’ότι στο παρελθόν, όταν δηλαδή έμενα μόνιμα Ελλάδα. Γύριζα για παράδειγμα 10 ημέρες στην Ελλάδα; Τις 2 θα έπαιρνα ταξί, λεωφορείο ή ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και θα κατέβαινα στο χωριό!

Η ξενιτιά σε κάνει να εκτιμάς πράγματα και καταστάσεις που πριν τα είχες δεδομένα. Η ανάγκη μου λοιπόν να βλέπω τα αγαπημένα μου παππούδια όσο περισσότερο μπορώ με έκανε να επιδιώκω -όπως σου είπα και παραπάνω- να κατεβαίνω όσο πιο συχνά γίνεται. Μια συνήθεια που κρατάει μέχρι και τώρα, 1 χρόνο μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ο φόβος του ότι κάθε φορά που τους αποχαιρετώ για να επιστρέψω στην Αθήνα αναρωτιέμαι αν θα τους δω καλά και την επόμενη φορά αλλά και η ανάγκη που νιώθω για χαλάρωση. Το χωριό είναι ο μικρός μου παράδεισος, με γεμίζει απίθανες παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις και με κάνει να ξεχνάω την πραγματικότητα και τους τρελούς ρυθμούς της Αθήνας. Μου θυμίζει όμορφες στιγμές με φίλους και αγαπημένους και κατά ένα μαγικό τρόπο μου δίνει έμπνευση για να γράφω.

Ας πάμε όμως στην αρχή, εκεί που σου έλεγα πως είναι η πρώτη φορά που έρχομαι τέτοια εποχή στην Καλαμάτα:

Το χωριό το Μάρτη

Το χωριό τέτοια εποχή είναι μελαγχολικό. Δεν ακούς παιδικά γέλια στις αυλές ούτε υπάρχει κόσμος στην πλατεία του πλάτανου. Η βρύση “μιλάει” μόνη της ασταμάτητα και κανείς δεν κάνει στάση μπροστά της για να δροσιστεί. Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι έχουν ανοίξει από νωρίς τα τζάκια τους γιατί μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει η Άνοιξη αλλά το κρύο δε λέει να υποχωρήσει. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου πλανιέται στον αέρα και η καμπάνα της εκκλησίας μοιάζει να χτυπά πιο μελαγχολικά απ’ότι τα καλοκαίρια.

Η θάλασσα το Μάρτη

Η θάλασσα τέτοια εποχή είναι περίεργη, είναι διαφορετική. Δε μπορεί να είναι η ίδια στην οποία εγώ τσαλαβουτούσα τον περασμένο Αύγουστο! Είναι μπλε, όχι το μπλε του καλοκαιριού, ένα περίεργο μπλε λίγο μουντό, λίγο σκοτεινό. Και μοιάζει και θυμωμένη, ειδικά όταν πέφτει με νεύρο πάνω στα βράχια της παραλίας. Σκούρα και παιχνιδιάρα σε προκαλεί να βουτήξεις. Τρελαίνομαι να βγάζω τα παπούτσια και να νιώθω την κρύα άμμο κάτω από τα πόδια μου. Προχωράω προς το μέρος της και ανατριχιάζω ολόκληρη από την αίσθηση του κρύου νερού στα ακροδάχτυλά μου.

Η δεξαμενή το Μάρτη

Αγέρωχη και βασίλισσα εξακολουθεί να κοιτάει από ψηλά όλο το χωριό και να ατενίζει το Μεσσηνιακό Κόλπο που απλώνεται μπροστά της. Η μόνη διαφορά με το καλοκαίρι είναι πως κανείς δεν ανεβαίνει εκεί ψηλά να της κάνει παρέα, άλλωστε ποιος να την επισκεφτεί με τέτοιο κρύο και τόσο αέρα; Εκείνη όμως, βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά μόνη της, με μοναδική συντροφιά τα μυστικά των καλοκαιρινών ερωτικών ιστοριών και τις εικόνες από το μέτρημα των αστεριών τα αυγουστιάτικα βράδια.

Ο τουρισμός το Μάρτη

Όσο υπέροχη είναι η Μεσσηνία το καλοκαίρι με τα απίστευτα νερά της και με τις υπέροχες παραλίες της, τόσο άδεια και μοναχική είναι το Μάρτη. Λογικό άλλωστε, ποιος τουρίστας, Έλληνας ή ξένος θα σκεφτεί για τις χειμερινές /ανοιξιάτικες διακοπές του την Καλαμάτα, την Κορώνη ή την Πύλο; Θα σου απαντήσω αμέσως! Πριν τον Μάη κανείς!

Οι τουρίστες το Μάρτη λοιπόν! Όλοι και όλοι 50 ντόπιοι στους καφενέδες του Πεταλιδίου (κεφαλοχώρι). Νομίζεις πως τέτοια περίοδο η ζωή των κατοίκων μπαίνει σε pause, κάτι σαν σε χειμερία νάρκη. Όλα υπολειτουργούν, κοιμούνται, κινούνται με αργούς ρυθμούς λες και το μόνο που περιμένουν είναι το Πάσχα για να βγουν ξανά στην επιφάνεια, για να ζωντανέψουν, για να ζήσουν.

Βραδινή έξοδος το Μάρτη

Πάμε στο Φάρο; Στην Κιβωτό; Για φαγητό στη Βενετία; Κλειστό λόγω μη τουριστικής σεζόν! Αυτό συμβαίνει αν θες να βγεις βραδάκι στην περιοχή. Όλα κλειστά. Έφυγε το καλοκαίρι, έφυγαν οι τουρίστες, έφυγαν οι Αθηναίοι, έκλεισαν τα περισσότερα μαγαζιά. Μόνη σου παρηγοριά η Καλαμάτα. Γεμάτη φοιτητές είναι η μόνη που δεν καταλαβαίνει από τουριστική ή μη σεζόν. Αλλά όταν δεν έχεις παρέα πού διάθεση για να φτάσεις μέχρι την πρωτεύουσα; Χωριό και πάλι χωριό.

Το σπίτι το Μάρτη

Αφού νυχτώνει σχετικά γρήγορα, τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς και η Καλαμάτα είναι μισή ώρα οδήγηση, είναι η καλύτερη αφορμή να κάτσεις σπίτι και να ευχαριστηθείς το χωριό. Ειδικά αν είσαι σπιτόγατος σαν και μενα και αν έχεις και έμπνευση για να γράψεις. Μπουφανάκι, σημειωματάριο στο ένα χέρι, κρασάκι στο άλλο και άραγμα στο μπαλκόνι μέχρι το ξημέρωμα. Και αν κρυώσω, πετάγομαι απέναντι στους παππούδες με το μονίμως αναμμένο τζάκι, για κουβέντα με τη γιαγιά και χαρτιά με τον παππού. Τι καλύτερο;

Comments

comments