Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πιστεύουμε πως η μυρωδιά δεν έχει μορφή, υφή και χρώμα. Εγώ πιστεύω πως έχει και παραέχει μάλιστα! Τώρα θα μου πεις, τι θέλω και αμπελοφιλοσοφώ πρωινιάτικα και αντί να κάνω καμιά βουτιά, κάθομαι και τρώγομαι χωρίς
"Το ιδανικό καλοκαίρι είναι αυτό που δεν έχουμε ζήσει ακόμα". Ούτε καν! Το ιδανικό καλοκαίρι δεν είναι σίγουρα το φετινό ή αυτό που θα έρθει του χρόνου, του παραχρόνου κ.τ.λ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορεί να έχεις τα λεφτά για να
Φουλ καλοκαίρι και οι περισσότεροι ετοιμάζουν, ετοίμασαν ή θα ετοιμάσουν τη βαλίτσα τους για να ξεφύγουν για λίγο από «το κλεινόν άστυ». Κάποιοι δε βλέπουν την ώρα να τη γεμίσουν και να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται για κάποιο νησάκι,
Αν τον οδηγό τον έβρει κανένα εγκεφαλικό δηλαδή και ταυτόχρονα μείνει από καρδιά και ο δεύτερος μηχανοδηγός και δεν πατήσει κανείς το συγκεκριμένο πεντάλ τότε το τρένο ακινητοποιείται αυτόματα λέει! Μα πόσο μπροστά είμαστε πια;! Anyway, η άνοδος προς τον Βορρά συνεχίστηκε
Και όμως πέρασαν ακριβώς 2 μήνες από το τελευταίο μου ποστ στο μπλόγκ Trainstories το οποίο παρεμπιπτόντως αποφάσισα να μετονομάσω σε Τ-stories (T for Travel, for Train, For True Stories). Το ξέρω, είμαι αδικαιολόγητη γι'αυτή μου την απουσία αλλά σήμερα
Σήμερα το πρωί πήρα τον ηλεκτρικό και άλλαξα γραμμή στην Αττική για να πάρω το μετρό για Πανεπιστήμιο. Είχα πολύ καιρό να κατεβώ στο συγκεκριμένο σταθμό και ομολογώ ότι όταν βγήκα στην έξοδο προς Ακαδημία με έπιασε η καρδιά μου. Σπασμένα
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το γράψω πολύ νωρίτερα και με πολύ διαφορετικό ύφος αλλά κάποιες φορές όσο και να θέλουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε πλάκα
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Αθήνα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Η πόλη του άγχους, των ευκαιριών, της διασκέδασης, της ρουτίνας και πολλών άλλων πραγμάτων
Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια! Μέχρι στιγμής