Εχθές το βράδυ όπως χάζευα στον υπολογιστή έπεσε μπροστά μου ένα κείμενο. Ή καλύτερα ένα γράμμα. Ναι, ένα γράμμα το οποίο έγραψε μια traveler, η Natasha Amar, και απευθύνεται στον αγαπημένο της. Το διάβασα 3 φορές και αφού μάζεψα δάκρυα,
Ξέρεις να βρίζεις σε τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες (τα ελληνικά και τα αγγλικά δεν πιάνονται) Χαλαρώνεις μπαίνοντας σε websites αεροπορικών εταιρειών για να κοιτάξεις last minute εισιτήρια για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και διαβάζεις καθημερινά συγκεκριμένα travel blogs που
"Και τι γίνεται όταν σε κάποιο από τα ταξίδια σου βρίσκεις το άλλο σου μισό; " Αυτή ήταν η ερώτηση που προσπαθήσαμε να απαντήσουμε ένα βράδυ στην άλλη άκρη του κόσμου, στη βεράντα ενός hostel στην Κολομβία, μια Ιταλίδα, μια
Ήρθε η ώρα να φύγεις! Τώρα που είναι ακόμα νωρίς, που δεν έχεις υποχρεώσεις, που δεν έχεις σταθερή δουλειά ούτε γυναίκα και παιδιά για να φροντίσεις. Tώρα που δεν έχεις ακόμα κουραστεί να προσπαθείς, που το σώμα σου το επιτρέπει
Με ρώτησες γιατί κουβαλάω πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο. Με κοίταξες με ύφος σχεδόν θυμωμένο όταν πήρα για ακόμα μια φορά το κινητό στο χέρι μου και σε φωτογράφησα. "Μα δε βαριέσαι να γράφεις και να φωτογραφίζεις;" Όσο εσύ είσαι απασχολημένη
Μπορεί να είναι αυτό το τίμημα που πληρώνεις όταν έχεις ταξιδέψει αρκετά και έχεις δει πράγματα που σε γεμίζουν πολύ περισσότερο από αυτά τα πράγματα που έχεις όπως όπως στουμπωμένα στη γεμάτη βαλίτσα της επιστροφής στην Ελλάδα.
Και κάπου εκεί ίσως να αντιληφθείς αυτό που τόσο καιρό πάλευε να σε κάνει να καταλάβεις: ότι η ευτυχία και η ελευθερία βρίσκονται στο ταξίδι, πουθενά αλλού.
Το Γενάρη που μας πέρασε, η Adi Zarsadias μια Φιλιππινέζα globetrotter, όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της, έγραψε ένα πολύ ωραίο κείμενο στη Huffington Post με τίτλο «Don’t date a girl who Travels». Εκείνο το κείμενο με έβρισκε τόσο
Εικοσιεφτά χρόνια και μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως είναι η πρώτη φορά που έρχομαι Μάρτη στην Καλαμάτα. Από τότε που μετακόμισα στην Ιταλία, πήρα χαμπάρι πως έχω κατέβει κάτω απ'τ'αυλάκι πολύ περισσότερες φορές απ'ότι στο παρελθόν, όταν δηλαδή έμενα μόνιμα Ελλάδα.
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και κοίταξε γύρω της. Το σπίτι που τα τελευταία 3 χρόνια τη φιλοξενούσε, τώρα ήταν άδειο και φάνταζε ξένο. Ναι, τα σεντόνια με τα λουλούδια αγορασμένα από το ΙΚΕΑ ήταν ακόμα εκεί και παρόλο που