Σήμερα ξεκινάμε και οι δυο για ένα μεγάλο ταξίδι. Εσύ δεν ξέρω ακριβώς πού πηγαίνεις, εγώ δε βιάζομαι να φτάσω εκεί που πάω.
Σου γράφω αυτά που θα καθόμουν να σου ψιθυρίσω αν ήμουν σήμερα κάπου εκεί κοντά σου. Σου γράφω ενώ βρίσκομαι ξαπλωμένη στο – ο Θεός να το κάνει- κρεβάτι της καμπίνας μου, στον Υπερσιβηρικό.
Πειραχτήρι μέχρι και την τελευταία στιγμή ήσουν. Μου την έκανες την πρώτη φορά όταν έφυγα για Ινδία -λες και το έκανες επίτηδες- και τώρα φεύγεις ενώ εγώ βρίσκομαι σε Ρωσικό έδαφος.

Δε λυπάμαι. Ξέρω ότι τα 90 χρόνια σου τα έζησες στο φουλ. Με φτώχεια, με Ιταλούς πάνω από το σβέρκο σου, με στεναχώριες αλλά και πολλές χαρές. Είδες τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου να μεγαλώνουν. Εντάξει, δισέγγονα δεν πρόλαβες αλλά μην τα θες όλα δικά σου!

Μέχρι και τον Μάρτιο τα έζησες γερός, χωρίς γιατρούς και νοσοκομεία. Με τσιγάρο και κρασάκι πάντα στο χέρι και με μια φράση που με έκανε πάντα να γελάω “Ωχ καημένηηη!”

Δε θέλω να σου πω κάτι άλλο, ξέρεις άλλωστε ότι εμείς τα λέγαμε καλύτερα χωρίς να χρειάζεται να αρθρώσουμε ούτε λέξη.

Με στεναχωρεί που φέτος το καλοκαίρι δε θα ακούω το ροχαλητό σου από την απέναντι βεράντα, που δε θα σε βλέπω να έρχεσαι να μου παίρνεις από τα χέρια το σκύλο υποστηρίζοντας ότι το κουράζω το ζώο, που δε θα σε βρω στην ξύλινη καρέκλα να κάθεσαι και να λιάζεσαι φορώντας το άσπρο καπαλάκι σου, που δε θα παίξουμε ξανά κολιτσίνα και δε θα σε δω να χαμογελάς με αυτό το βλέμμα παιδιού και να αναφωνείς “Μαμούλα! Κέρδισα!”

Αλλά ξέρω πως η ζωή προχωρά μπροστά και συ την έζησες και την ευχαριστήθηκες, οπότε χαίρομαι που φεύγεις τόσο γεμάτος.

Καλό σου ταξίδι. Το δικό μου το ταξίδι μόλις ξεκίνησε και ξέρω πως αυτή τη φορά θα σε έχω δίπλα μου.

ΥΓ: Όπου και να είσαι συνέχισε να κάνεις του κεφαλιού σου

Comments

comments