Ένα χρόνο πριν, τέτοιες ημέρες, ετοιμαζόμουν να πατήσω για πρώτη φορά το πόδι μου στην Κεντρική Αμερική και συγκεκριμένα στο Panama City. Ένα χρόνο μετά, χαζεύοντας τις φωτογραφίες του συγκεκριμένου ταξιδιού συνειδητοποίησα πως δεν έχω γράψει ακόμη τίποτα σχετικά με την πόλη αυτή (μου είχε πάρει τα μυαλά η Καρταχένα βλέπεις), οπότε λέω να το κάνω τώρα. Τι λες έρχεσαι μαζί μου;

Στον Παναμά που λες αποφάσισα να πάω εντελώς τυχαία. Δεν ήταν ούτε στο travel bucket list μου ούτε είχα κάποιον γνωστό που είχε πάει και μου είχε μιλήσει για το συγκεκριμένο μέρος. Ήταν απλά μια σκέψη που έκανα με τη φίλη μου την Ο. από την Ιταλία, όταν εκείνη μου ανακοίνωσε πως σκόπευε να ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική για 6 μήνες. Τα βάλαμε κάτω και της είπα πως θα πάω και γω μαζί της στην Κολομβία αλλά μιας και είναι κοντά ο Παναμάς, δεν πεταγόμαστε να τον δούμε και αυτόν; Έτσι απλά. Γιατί μου ήρθε.

Έτσι λοιπόν στις 6 Σεπτεμβρίου το 2014 στις 15.40 local time, πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στην Κεντρική Αμερική και συγκεκριμένα στην πόλη του Παναμά. Το καλό με κάποιον που ταξιδεύει συχνά και κάνει φίλους σε όλο τον κόσμο είναι πως παρόλο που ο καιρός ήταν κακός και άρχισε να βρέχει, εμείς δε χρειάστηκε να αγχωθούμε για το πώς θα φτάσουμε στο κέντρο με τόση βροχή, γιατί στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο Αλεχάντρο ντόπιος Παναμέζος και φίλος φίλου που θα μας φιλοξενούσε για 4 ημέρες.

Φτάνοντας στην πόλη, ο Alejandro πρότεινε να κάνουμε κατευθείαν μια βόλτα πριν αρχίσει να βρέχει ακόμη περισσότερο. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως αυτή η πόλη ήταν γεμάτη αντιθέσεις. Εκεί που περπατούσαμε στο δρόμο, μεταξύ ουρανοξυστών, τεράστιων εμπορικών κέντρων και πανύψηλων φοινίκων, πέφταμε συνεχώς σε κάποιο στενάκι γεμάτο εργατικές πολυκατοικίες, λασπωμένους δρόμους και γεμάτους κάδους σκουπιδιών. Από τη χλιδή στη φτώχεια δηλαδή και το αντίστροφο.

Ομολογώ πως αντίθετα από τις περισσότερες πόλεις που έχω επισκεφθεί, τον Παναμά δεν τον ερωτεύτηκα ούτε από την πρώτη στιγμή (όπως μου συμβαίνει συχνά) ούτε με τη δεύτερη. ‘Ίσως γιατί δεν είχε τίποτα χαρακτηριστικό, τίποτα δικό του. Ούτε καν τα panama hats δε φτιάχνονται εκεί αλλά στο Ecuador, άκου να δεις κατάσταση!

Η βροχή δεν ήταν φιλική μαζί μας, οπότε μετά την πρώτη βόλτα στο κέντρο, πήραμε 3 μπύρες Atlas και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι του φίλου μας όπου και πέσαμε κατευθείαν για ύπνο εξαιτίας της κούρασης από το ταξίδι.

Λόγω του jetlag, η επόμενη ημέρα με βρήκε στο πόδι γύρω στις 5 το πρωί όπου εκστασιασμένη από την ανατολή του ηλίου πίσω από τα πανύψηλα κτήρια (δες την πρώτη φωτογραφία αυτού του post) ετοιμάστηκα βιαστικά με σκοπό να εξερευνήσω την πόλη πριν πιάσει η ζέστη. Το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού άλλωστε για μενα είναι η πρώτη μέρα, τότε που ακόμα σου είναι όλα τόσο άγνωστα και έχεις αυτή την παιδική αφέλεια και λαχτάρα, την ανυπομονησία να γνωρίσεις, να πιάσεις, να μυρίσεις και να γευθείς οτιδήποτε καινούριο υπάρχει γύρω σου.

Με το χάρτη στα χέρια, η κατεύθυνση ήταν μόνο μία, το Casco Antiguo, ίσως το μοναδικό original και παραδοσιακό μέρος στην πόλη. Μπήκα σε ένα σχολικό λεωφορείο ή όπως το λένε οι Παναμέζοι, σε ένα chicken bus και ελπίζοντας να καταφέρω να φτάσω στον προορισμό μου, στριμώχθηκα δίπλα σε μια γεματούλα κυρία και άρχισα να παρατηρώ τους γύρω μου. Φυσικά το λεωφορείο δε με πήγε εκεί που υπολόγιζα, οπότε βρέθηκα χωρίς να το περιμένω στην περιοχή Panama Viajo.

Αφού περιπλανήθηκα για λίγο στα χαλάσματα του “Παλιού Παναμά”, μιας περιοχής που ιδρύθηκε από τους Ισπανούς κάπου γύρω στο 1520, και μετά από χίλια ζόρια μέχρι να βρω το σωστό λεωφορείο (τα λεωφορεία δεν έχουν νούμερα, απλά το όνομα του τελικού προορισμού που πηγαίνουν), κατάφερα να φτάσω στην άλλη πλευρά της πόλης, στο περίφημο Casco Antiguo.

Και ναι, εκεί ήμουν στο στοιχείο μου. Παλιά όμορφα σπίτια με χρωματιστούς τοίχους, μουσικές από τα μικρά μπαρ και φωνές από τα ανοιχτά παράθυρα. Εκεί ακριβώς βρισκόμουν στην καρδιά της πόλης του Παναμά, στη γειτονιά που ιδρύθηκε ουσιαστικά το Panama City. Όμορφες εκκλησίες, ήσυχα στενάκια, γεμάτες πλατείες. Ένα σημείο τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπη πόλη, την πόλη των ουρανοξυστών, των τραπεζών και των εμπορικών κέντρων.

Κάπου εκεί, κάνοντας μια στάση για να χαζέψω από μακριά τη μοντέρνα πόλη του Παναμά και να αγοράσω αναμνηστικά και καρτ ποστάλς, ήρθαν να με βρουν ο Ale και η O. και έτσι είχα τη χαρά να χωθώ ακόμα πιο “βαθιά” στα στενάκια του παλιού κέντρου. Ο Ale μας εξήγησε κάποια πράγματα για την περιοχή, για τον τρόπο ζωής των κατοίκων για τα σημεία που πρέπει να αποφύγουμε και αυτά που πρέπει να “αγκαλιάσουμε” χωρίς φόβο κατά την παραμονή μας στον Παναμά.

Έχοντας διανύσει σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου και έχοντας για ακόμη μια φορά πέσει σε βροχή, καταλήξαμε σε ένα μικρό burger bar με απίστευτη μουσική, ωραία ποτά και ντόπιους. Δυστυχώς δε θυμάμαι το μέρος και σίγουρα αν δεν είσαι με κάποιον Παναμέζο, δύσκολα θα το βρεις, αλλά αξίζει, είναι φθηνό, με πεντανόστιμα φαγητά και φιλικούς barmen. (Θα ρωτήσω τον Alejandro και θα επανέλθω.)

Η επόμενη μέρα -ευτυχώς- μας έκανε τη χάρη να είναι ηλιόλουστη και ο Ale έριξε την ιδέα πριν πάμε στη διώρυγα του Παναμά, να κατευθυνθούμε λίγο πιο πέρα, και να πάμε πρώτα στο Rain forest στην περιοχή Gamboa.

Ευκαιρία να δούμε και λίγο πράσινο, σκέφτηκα! Η βόλτα μας εκεί είχε διάρκεια 2 ωρών όμως η απίστευτη υγρασία μάς έκανε να νομίζουμε πως περπατούσαμε τουλάχιστον 5 ώρες στη μέση του δάσους. Στη διαδρομή είχαμε μια μικρή ευχάριστη συνάντηση με πιθηκάκια τα οποία ως περίεργα όντα μας πλησίασαν για να δουν αν μπορούν να βρουν κάτι να κλέψουν. Ευτυχώς μας είχε ενημερώσει νωρίτερα ο Ale και δεν κουβαλούσαμε φαγητό έτσι οι μικροί περίεργοι κλέφτες δε βρήκαν τίποτα να τους ενδιαφέρει. Φαντάζομαι θα τους φανήκαμε πολύ βαρετοί για τα γούστα τους.

Φεύγοντας από το τροπικό δάσος, ο δρόμος μας έβγαλε στο Miraflores, στην περίφημη Διώρυγα του Παναμά, εκεί όπου ενώνονται οι δύο ωκεανοί, ο Ειρηνικός και ο Ατλαντικός. Παρόλη τη γκαντεμιά μου -δεν είχα πλέον μπαταρία ούτε στο κινητό ούτε στη φωτογραφική- δεν πτοήθηκα και μαζί με τα παιδιά ακολουθήσαμε τον οδηγό που θα μας εξηγούσε τα πάντα γύρω από την ιστορία της Διώρυγας, τη δεύτερη σε ναυτιλιακή σπουδαιότητα στον κόσμο μετά τη Διώρυγα Σουέζ. Ένα έργο που για να ολοκληρωθεί έκανε 12 χρόνια.

Εκεί ζήσαμε μια εμπειρία πραγματικά συγκλονιστική -το πλοίο σηκώνεται για δευτερόλεπτα- στον αέρα ώστε να περάσει από το ένα σημείο στο άλλο- εμπειρία που πρέπει να ζήσεις ακόμα και αν το εισιτήριο σου φανεί λίγο πιο ακριβό από όσο θα ήθελες ή θα άντεχε η τσέπη σου.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε να διασχίζουμε την περιβόητη ” Γέφυρα των  Αμερικών”     (στα Ισπανικά: Puente de las Américas) μια γέφυρα που δημιουργήθηκε για να ενώνει όπως το λέει και η φράση ¨τις 2 Αμερικές”.

Αφού τη διασχίσαμε και μετά από 30 λεπτά οδήγησης, βρεθήκαμε στην περιοχή Veracruz, ένα παραλιακό ψαροχώρι στο οποίο μένουν μόνο ντόπιοι  βγαλμένοι από άλλη εποχή. 

Το μέρος αποτελείται από μικρά παλιά σπιτάκια και περίπου 10 μπαράκια πάνω στην παραλία, τα οποία είναι όλα τους καφέ- μπαρ-εστιατόριο, έχουν δηλαδή τα πάντα και κάνουν τα πάντα, οπότε μπορείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου με καφέ και πρωινό δίπλα στη θάλασσα και να σε βρει το βράδυ με ψαράκι, μπύρες και χορό σάλσα. Εκεί, στο ίδιο σημείο που ήσουν το πρωί!

Η ζωή φαίνεται να κυλάει στους δικούς της ρυθμούς και ο κόσμος γύρω είναι ήρεμος, χαλαρός και με όρεξη να καθίσει δίπλα σου- στην άσπρη πλαστική καρέκλα- και να σου πιάσει την κουβέντα. Τίποτα δε σου θυμίζει την μοντέρνα πόλη του Παναμά, η οποία βρίσκεται μόλις λίγη ώρα μακριά, τίποτα δε σου θυμίζει ότι βρίσκεσαι στο 2014. Νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου στο 1985 με 90 και όμως αυτό δε σε χαλάει, το αντίθετο μάλιστα.

Αφού δοκιμάσαμε ceviche (παραδοσιακό πιάτο με ωμό ψάρι μαριναρισμένο σε μείγμα αρωματικών και λεμονιού) και patacon (κομμάτια ψητής μπανάνας) και με μια μπύρα στο χέρι η οποία στην πορεία αντικαταστάθηκε με ρούμι, το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε στην παραλία να κουβεντιάζουμε, μια Ελληνίδα, μια Ιταλίδα και ένας Παναμέζος. Τρεις διαφορετικές κουλτούρες, τρεις διαφορετικές γλώσσες και όμως, όπως πάντα συμβαίνει στα ταξίδια μου, με ένα κοινό στοιχείο που μας ένωνε… το wanderlust. Την αγάπη για περιπλάνηση και αναζήτηση νέων τόπων, νέων προσώπων.

Και εκεί, στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια πόλη που ομολογώ πως δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα,  συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά πως αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη  δεν είναι ο τόπος, το μέρος που βρίσκομαι αλλά τέτοιες μικρές στιγμές με αγνώστους από οποιαδήποτε γωνιά της γης, που γίνονται μέρος της ζωής μου για μια μέρα, για μια βδομάδα, για ένα μήνα, μοιραζόμαστε σκέψεις και ιδέες, ανταλλάσσουμε απόψεις και μετά ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Και ίσως κάποια στιγμή βρεθούμε και πάλι σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, ίσως όμως και όχι, ποιος ξέρει!;

Υ.Γ: Μετά τον Παναμά, το ταξίδι συνεχίστηκε με κατεύθυνση την Κολομβία, πριν όμως φτάσουμε εκεί κάναμε στάση… στην Καραϊβική, στα νησιά San Blas. Διάβασε το post εδώ

Comments

comments