Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια!

Μέχρι στιγμής ένα από τα μεγαλύτερα κολλήματά μου κάθε φορά που έμπαινα στο τρένο ήταν το ποιος θα έρθει να καθίσει στο διπλανό κάθισμα, αν θα είναι άντρας ή γυναίκα, αν θα μυρίζει ιδρώτα ή τσίλι, αν θα μιλάει δυνατά στο κινητό του ή αν ενώ κοιμάται θα γέρνει προς το μέρος μου (μπρρ, ανατρίχιασα και μόνο στη σκέψη αυτής της εικόνας).

Στην πορεία -κυρίως το καλοκαίρι- απέκτησα και το κόλλημα του να μη φοράω ποτέ φούστες στο τρένο, για να μην ακουμπάνε τα μπούτια μου στα βρώμικα καθίσματα. Ένιωθα πως τη στιγμή που ακουμπούσα στο κάθισμα του τρένου κάτι μικρά, βρωμερά τερατάκια ξεπηδούσαν απ’το κάθισμα και ανέβαιναν πάνω μου για να με μολύνουν! Που να σας πω και το καινούριο μου κουσούρι…

Τις πρώτες 2-3 φορές δεν έδωσα σημασία… Έμπαινα στο τρένο, καθόμουν δίπλα στο παράθυρο, κοιτούσα έξω για μερικά δευτερόλεπτα και μετά συγκεντρωνόμουν στο βιβλίο μου ή στο να κοιτάω και να κρυφακούω τους γύρω μου. Προχθές όμως που μπήκα σε ένα από τα αθηναϊκά τρένα συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό!

Μπήκα λοιπόν στον ηλεκτρικό και αφού κάθισα στο κάθισμα δίπλα απ’το παράθυρο, κοίταξα έξω. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στη θέα έξω απ’το παράθυρο και όχι σε αυτό που έβλεπα πάνω στο παράθυρο… Κοίταξα, ξανακοίταξα, προσπάθησα να το αποφύγω όπως τις προηγούμενες φορές αλλά είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου. Προσπάθησα να κοιτάξω λίγο πιο μακρυά, λίγο πιο αριστερά, λίγο πιο δεξιά! Αδύνατον, το μάτι μου έπεφτε συνεχώς εκεί, σε αυτόν τον αηδιαστικό λεκέ από κάποιο κεφάλι, μάγουλο, κούτελο κάποιου κουρασμένου επιβάτη…

Ναι ναι, καλά καταλάβατε! Βρίσκω εντελώς ενοχλητικό το σημάδι που αφήνει στο τζάμι το κεφάλι ή το μάγουλο των επιβατών όταν κάθονται και ακουμπάνε στο παράθυρο για να κοιμηθούν! Με αηδιάζει βρε παιδί μου και με αποσυντονίζει όταν βρεθώ αντιμέτωπη μαζί του! Από τη στιγμή που κάθομαι στη θέση μου, γυρίζω να κοιτάξω έξω και εντοπίζω αυτόν τον μπλιαχ λεκέ στο τζάμι, το νευρικό μου σύστημα ταράζεται! Μη μου πείτε ότι εσάς δε σας έχει τύχει;! Δεν μπορεί να είμαι τόσο περίεργη και να το έχω πετύχει μόνο εγώ…

Θα έπρεπε πάντως να κολληθούν αυτοκόλλητα στο τζάμι όπως αυτά του τύπου “μην στηρίζεστε στην πόρτα του τρένου” αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να λένε ” κίνδυνος-θάνατος, μην ακουμπάτε το κεφάλι σας στο τζάμι, υπάρχουν άτομα που συχαίνονται το αποτύπωμα που αφήνετε στο παράθυρο!”

Comments

comments