Από μικρή, όταν έμπαινα στα τρένα ή στα λεωφορεία και ήξερα ότι έπρεπε να διανύσω μια διαδρομή μισής ή και μίας ώρας, ο φόβος μου ήταν μήπως με πάρει ο ύπνος και δεν προλάβω να κατέβω στη σωστή στάση!

Έμπαινα λοιπόν στο τρένο, καθόμουν και άνοιγα τα μάτια διάπλατα μην τυχόν και νυστάξω. Θυμάμαι ότι έπαιζα παιχνίδια στον ίδιο μου τον εαυτό, λέγοντάς του πως αν δεν τον πάρει ο ύπνος και φτάσουμε στον προορισμό μας  χωρίς προβλήματα, δικαιούταν ένα παγωτό, μια τηλεκάρτα, μια wind των 10 ευρώ κτλ. (Το βραβείο άλλαζε με το πέρασμα των χρόνων και της μόδας φυσικά).

Δεν έφτανε βέβαια αυτός μου ο φόβος, ανησυχούσα και για τους συνεπιβάτες μου. Όταν κανένα παππούδι έκλεινε τα μάτια και άρχιζε το ροχαλητό αγχωνόμουν μην και δεν ξυπνήσει εγκαίρως. Πόσες φορές είχα φτάσει να ξυπνήσω τον διπλανό μου χτυπώντας τον τυχαία με τον αγκώνα μου ή βήχοντας δυνατά, και πόσες άλλες (φορές) ένιωσα τύψεις που δεν το έκανα και ο κακόμοιρος δε θα έφτανε στον προορισμό του….

Το άλλο μου κόλλημα με τον ύπνο στα μεταφορικά μέσα, ήταν το πόσο γελοία θα φαινόμουν στους γύρω μου αν αποκοιμιόμουν. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε γελάσει με τον διπλανό σας που ροχαλίζει μέσα στο τρένο, προσκυνάει ή γέρνει προς το μέρος σας! Οι 4 κλασσικές στάσεις προς αποφυγήν λοιπόν ήταν και παραμένουν:

–          Το προσκύνημα (το συνεχές και επίμονο σκύψιμο του κεφαλιού μπροστά, γνωστό και ως προσκυνώντας το Μωάμεθ)

–          Το κοψολέμιασμα ( το κεφάλι γέρνει επίμονα προς τα πίσω και ο συνεπιβάτης βάζει στοιχήματα για το σε πόση ώρα θα σπάσει ο λαιμός του… ωραίου κοιμωμένου)

–          Το βαθύ λαρύγγι ( μην πάει ο νους σας στο πονηρό, αυτή η στάση περιλαμβάνει γυρτό προς τα πίσω κεφάλι και στόμα ορθάνοιχτο που διακρίνεται μέχρι και το λαρύγγι)

–          Ζιγκ ζαγκ (ο υπναράς επιβάτης γέρνει εναλλάξ- είτε προς το μέρος σου είτε προς το παράθυρο).

Έτσι, από τη μια ο φόβος από την άλλη η ντροπή, που να κλείσω μάτι! Αντιθέτως, από τότε που ξεκίνησα να παίρνω καθημερινώς το τρένο για Μιλάνο -και μετά από τις 2 πρώτες εβδομάδες που δίσταζα ακόμα να εκφραστώ ελεύθερα-  σε κάθε ευκαιρία ρίχνω κάτι ύπνους, το κάτι άλλο! Τι ανοιχτό στόμα, τι προσκυνήματα, τι ελεγκτές να προσπαθούν να με ξυπνήσουν για να ελέγξουν το εισιτήριο… εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού!

Τον πρώτο καιρό φρόντιζα να βάζω στο κινητό μου ξυπνητήρι ώστε να μην χάσω τη στάση, οι φοβίες άλλωστε δύσκολα ξεπερνιούνται!  Πλέον όμως, δεν ξέρω πως τα καταφέρνω αλλά λίγο πριν φτάσω στο σταθμό του Μιλάνου το μάτι μου γαρίδα! Ούτε ξυπνητήρια, ούτε τηλέφωνα!  Πριν καν το τρένο σταματήσει, εγώ έχω ξυπνήσει από τον βαθύ, γεμάτο όνειρα και προσκυνήματα ύπνο μου και είμαι έτοιμη και φρεσκαδούρα για να πάω στη δουλειά!

Αυτή μου τη διαίσθηση, το υποσυνείδητο, την τύχη- όπως θες πες το, τα κληρονόμησα μάλλον από τα τόσα χρόνια φοβίας και καταπίεσης στα τρένα και τα λεωφορεία … Αυτή η διαίσθηση με ειδοποιεί όταν το τρένο πλησιάζει στο σταθμό! Με ειδοποιεί όταν είναι ώρα ν’αλλάξω εργασία! Με ειδοποιεί όταν μια σχέση, φιλική ή ερωτική, φτάνει στο τέλος της….

Χαλάλι λοιπόν τα τόσα χρόνια αγρυπνίας στα μεταφορικά μέσα! Αφού κατάφερα να δημιουργήσω ένα υποσυνείδητο alert τίτλων τέλους και καταφέρνω να ξυπνάω εγκαίρως «πριν χάσω τη στάση», δε χρειάζομαι τίποτα άλλο! Έναν καλό συνεπιβάτη κάπου κάπου ο οποίος θα μου παραχωρεί τον ώμο του όταν νυστάζω, μια βαλίτσα και… όνειρα γλυκά!

*Γλυκερία

http://www.youtube.com/watch?v=GOobFta0VQk

Comments

comments