Μπήκα βιαστικά στο σταθμό του μετρό και κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά. Άκουσα το τρένο να φτάνει και έτρεξα γρήγορα να μπω στο βαγόνι πριν κλείσουν οι πόρτες. Κοίταξα το ρολόι μου, πάλι σχόλασα αργά και το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω σπίτι όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Σε 5 λεπτά θα είμαι Μοναστηράκι, σκέφτηκα!

Περνάνε 3 λεπτά αλλά το τρένο παραμένει ακίνητο στην αποβάθρα. “Την τύχη μου μέσα”, ακούω τον διπλανό μου να φωνάζει. “Γιατί κολλήσαμε;” με ρωτάει ένας άλλος. “Πού να ξέρω γιατί κολλήσαμε” του απαντάω.

Έχω πολλά νεύρα και η κατάσταση δε βοηθάει. Το τρένο δεν κουνιέται από τη θέση του και γω βυθίζομαι σε σκέψεις. Κολλήσαμε, κόλλημα, προσωπικά κολλήματα. Η σκέψη μου τρέχει μόνη της σε συνειρμούς. Πόσο κολλημένα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι! Επηρεασμένη και από κάτι πρόσφατες νυχτερινές συζητήσεις αρχίζω να παίζω με τις σκέψεις μου μπας και περάσει η ώρα γρηγορότερα.

Υπάρχουν αυτοί που δεν ντρέπονται να παραδεχτούν τα κολλήματα τους…

“Κόλλησα”, λέει ο μαθητής στο δάσκαλο που τον ρωτάει να πει απέξω το μάθημα. “Κόλλησα, βοήθησέ με να λύσω την εξίσωση”, λέει η μαθήτρια στη διπλανή της. “Καλά ε, έχω φάει τρελό κόλλημα με το Νίκο”, παραδέχεται η πιτσιρίκα. “Έχω κολλήσει άσχημα με το Need for Speed”,λέει ο Κώστας στον κολλητό του. ”Ένα κόλλημα έχω και γω, του λέω να μην περπατάει μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα, τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει;” λέει η μια φίλη στην άλλη. ” Μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι από το πρωί και δεν ξέρω πως να ξεκολλήσω”.

Υπάρχουν και αυτοί που…κολλάνε να τα παραδεχτούν…

Αυτός που κολλάει να πάρει τηλέφωνο  για να μη βγει “από κάτω”. Αυτός που έχει κόλλημα να κοιμάται πάντα μόνος του και εκείνος που ενώ περνάει καλά με ένα άτομο κολλάει να του προτείνει να περάσει τη νύχτα μαζί του γιατί φοβάται μην “κολλήσει” στη συνέχεια. Υπάρχει εκείνη που κολλάει να μιλήσει στους δικούς της για κάτι που την προβληματίζει και εκείνος που κολλάει μάταια σε μια κατάσταση που τον κρατάει πίσω. Εκείνη που κολλάει να ζητήσει αύξηση και εκείνος που κολλάει να πει στο αφεντικό του πως θέλει να δηλώσει παραίτηση.

Και κάπου εκεί, πάνω στο παραλήρημα του κολλήματος, το τρένο αποφασίζει να ξεκολλήσει αλλά είναι πολύ αργά, εγώ έχω πλέον κολλήσει για τα καλά και έχω απορροφηθεί στις σκέψεις μου …

Τι περίεργα πλάσματα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι

Comments

comments