Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το ποστ και όλο το αναβάλλω γιατί ενώ θέλω να πω τόσα πολλά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω.

Και όμως, δε γίνεται να θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου και να μην παίρνω θέση. Δε γίνεται να θέλω να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και να μην έχω τίποτα να πω για τους πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να αφήσουν τη ζωή τους στη Συρία και να βρουν καταφύγιο σε κάποια κοντινή, ασφαλή χώρα. Δε γίνεται να υποστηρίζω την παγκοσμιοποίηση και τα ανοιχτά σύνορα και γω να μην έχω τίποτα να γράψω για όσα συμβαίνουν δίπλα μου.

Δε θέλω να κάνω αναλύσεις. Δεν είμαι ειδικός άλλωστε. Απλά αυτές τις τελευταίες ημέρες έχω συγκλονιστεί με την αδιαφορία και την κακία που βγάζουν πολλοί ομοεθνείς μου για τους Σύριους που αποβιβάστηκαν και συνεχίζουν να καταφτάνουν στη χώρα μας. Και προβληματίζομαι.

Προβληματίζομαι γιατί δε μπορώ να δεχτώ πως ένας λαός που έχει γνωρίσει και την φτώχεια και την προσφυγιά και τον πόλεμο, δεν έχει καμία ευαισθησία. Πώς γίνεται να ξεχνάει; Πώς γίνεται να βγάζει τέτοιο μίσος; Ή τόση αδιαφορία;

Και ναι, μπορεί εμείς (η γενιά μου) να μη ζήσαμε τον πόλεμο ούτε τον ξεριζωμό αλλά πολλοί από εμάς αποφασίσαμε να ξενιτευτούμε για να βρούμε αυτό που στη χώρα μας ήταν αδύνατο να έχουμε. Και φυσικά δε συγκρίνω τον μετανάστη με τον πρόσφυγα, το ένα είναι επιλογή σου το άλλο είναι επιτακτική ανάγκη να φύγεις για να γλυτώσεις.

Και στις δύο όμως περιπτώσεις καλείσαι να αποχωριστείς οικείες εικόνες, την καθημερινότητά σου, την οικογένειά σου χωρίς να ξέρεις αν θα επιστρέψεις ξανά πίσω. Χωρίς να ξέρεις αν θα ξαναπατήσεις το πόδι σου στη χώρα σου.

Και μετά φεύγεις, με δάκρυα και φόβο στα μάτια (στην περίπτωση του πρόσφυγα), με δάκρυα και αισιοδοξία για το μέλλον σου (στην περίπτωση του μετανάστη) και αφήνεσαι στα χέρια μιας νέας χώρας που αν και έχεις σκοπό σου να το παλέψεις να ενσωματωθείς εκεί και να “χτίσεις  από το μηδέν τη ζωή σου”, καταβάθος θα παραμένεις ένας ξένος γι’αυτούς.

Προσωπικά, προέρχομαι από μια οικογένεια με ρίζες από τη Μικρά Ασία, μια οικογένεια που έζησε “τον ξεριζωμό” και σαν μικρή πληγή τον κουβάλησε στο δέρμα της για πολλά χρόνια, γιατί τέτοιες πληγές δεν κλείνουν όσα χρόνια και να περάσουν.

Προέρχομαι από οικογένεια “Ρωμιών”, Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και έζησα πολύ καλά μέσα και έξω από το σπίτι μου πώς είναι να σε θεωρούν ξένο ακόμα και στην ίδια σου τη χώρα. Θυμάμαι στο δημοτικό, όταν έλεγα στα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μου πως ο μπαμπάς μου είναι από την Κωνσταντινούπολη, εκείνα με φωνάζαν Τουρκάλα. Και ο πατέρας μου όσα χρόνια έζησε στην Πόλη ήταν ο Ρωμιός, γκιαούρης. Καμία πατρίδα δεν τον αποδεχόταν.

Έζησα και από κοντά, την ιστορία της φίλης μου της Α. από την Κύπρο. Άλλο μεγάλο αγκάθι που μπορεί να μη με επηρέασε άμεσα αλλά έμμεσα με πλήγωνε και ακόμα με πληγώνει. Εκεί είσαι πρόσφυγας στην ίδια σου τη χώρα.

Και μετά ήρθε και η σειρά μου να ζήσω το δικό μου μεγάλο φευγιό. Να γίνω εγώ η ξένη σε μια χώρα που δεν ήταν η δική μου. Ναι, φυσικά και ήταν επιλογή μου να φύγω στην Ιταλία και ακόμα και τώρα μετά από 3 σχεδόν χρόνια, δεν το μετανιώνω… αλλά όλες οι στιγμές φόβου, μοναξιάς και ανάγκης να έχω τους δικούς μου δίπλα μου σβήνοντας τα χιλιόμετρα που έμπαιναν ανάμεσά μας,  δεν ξεπερνιούνται. Σου αφήνουν ένα μικρό σημάδι, σαν ένα κάψιμο που αν και υποχώρησε ο πόνος, το σημάδι παραμένει εκεί για να σου θυμίζει τη συγκεκριμένη στιγμή.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για πολλούς ακόμα που δε θέλω να αναλύσω εδώ, νιώθω πως οι πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία και μπαίνουν στη χώρα μου, με αφορούν, είναι κομμάτι και της δικής μου ζωής και ευθύνη μου να βοηθήσω όπως μπορώ. Γιατί έτσι όπως οι προηγούμενες γενιές Ελλήνων έζησαν τον ξεριζωμό, όπως η δική μου η γενιά “αναγκάστηκε” να ξενιτευτεί για να βρει ξανά ελπίδα και να χτίσει το μέλλον της,έτσι όπως εγώ ταξιδεύω και γνωρίζω κόσμο  ο οποίος με δέχεται στο σπίτι του χωρίς φόβο και καχυποψία, έτσι και γω οφείλω να είμαι εδώ για εκείνους που το χρειάζονται.

Και θα είμαι. Χωρίς άλλες πολυλογίες. Με πράξεις. Γιατί είμαι άνθρωπος. Όχι ζώο. Αυτά.

Comments

comments