Άλλο θέμα ήθελα να γράψω σήμερα και άλλο προέκυψε, αλλά όσο και να σχεδιάζεις όσο και να θες να προγραμματίσεις έρχεται η ίδια η ζωή να στο αλλάξει, να στο αναιρέσει.

Έτσι ακριβώς είναι και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, νομίζεις πως θα είναι πάντα κάπου εκεί, θα ζουν τη ζωής τους ευτυχισμένοι και κάθε φορά που θα επιστρέφεις από ένα ταξίδι θα τους βλέπεις και θα τους πιάνεις την κουβέντα για το πώς πέρασες εκεί στα ξένα. Έλα όμως που δεν είναι πάντα έτσι. Κάποιες φορές αποφασίζουν να μην είναι εκεί όταν εσύ επιστρέφεις ή όταν ετοιμάζεσαι να φύγεις για το επόμενο ταξίδι σου.

Αυτός ήταν πάντα και ο μεγαλύτερος μου φόβος, να μη συμβεί κάτι στους οικείους μου όσο είμαι μακριά και να μη μπορέσω να τους ξαναδώ. Κανένα αεροπλάνο, καμία μοναχική διαδρομή στη μέση του πουθενά δε με τρόμαζε ποτέ όση η σκέψη της απώλειας αγαπημένων προσώπων.   Κανείς δε μπορεί να διαχειριστεί εύκολα μια απώλεια πόσο μάλλον όταν βρίσκεται μακριά από τη χώρα του.

Ηλιοβασίλεμα στην Ινδία

Και να που οι φόβοι μου επαληθεύονται και για δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες, μία μέρα πριν φύγω για το δεκαήμερο ταξίδι μου σε Αυστρία και Ιταλία, μαθαίνω τα δυσάρεστα. Και επιστρέφει αυτό το μυρμήγκιασμα στα χέρια και το κεφάλι, και απλά δε θες να πιστέψεις αυτό που ακούς. Το σοκ είναι μεγάλο, ένας δικός σου άνθρωπος έφυγε ξαφνικά. Γυρίζεις σπίτι το βράδυ, κάθεσαι στο κρεβάτι και κοιτάς το γεμάτο σου backpack ενώ εσύ είσαι τόσο “άδεια” εκείνη την ώρα. Και εδώ, κάπου στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι. Τουλάχιστον έζησε καλά; Έκανε τα πράγματα που ονειρευόταν; Ένιωσε την αγάπη; Τη χαρά της προσμονής ενός επικείμενου ταξιδιού;

Γιατί τελικά αυτό μετράει, το να έχεις ζήσει κάθε σου μέρα όσο πιο καλά και πιο γεμάτα γίνεται γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα έρθει την επόμενη ημέρα μπροστά σου. Τουλάχιστον κοίτα να ζεις, όχι απλά να υπάρχεις αλλά να ζεις. Να βρίσκεις λόγους να κάνεις την κάθε σου μέρα όμορφη, να σφίγγεις μέχρι σκασμού τους αγαπημένους σου στην αγκαλιά σου, να τους λες πως τους αγαπάς, να χαμογελάς. Να βρίσκεις χρόνο να οργανώνεις ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι που μακροπρόθεσμα θα σε γεμίσει εικόνες και συναισθήματα που θα κουβαλάς πάντα μέσα σου.

Ηλιοβασίλεμα στην Κύπρο

Γι’αυτό με αυτό το post ήθελα να μοιραστώ ακριβώς αυτό, την ανάγκη να σου πω πως πρέπει να ζεις την κάθε σου μέρα σα να είναι η τελευταία. Γιατί όσο τετριμμένη και να ακούγεται αυτή η φράση, να που κάποιες φορές είναι πραγματική. Ζήσε λοιπόν. Ζήσε όσο πιο έντονα μπορείς. Δώσε αγάπη στους αγαπημένους σου, δώσε χαρά στους γύρω σου, δώσε ταξίδια στον εαυτό σου. Βρες τρόπους να ζεις μια γεμάτη εμπειρίες ζωή. Και όταν κάποια στιγμή (στα βαθιά γεράματα) κάποιος θα γυρίσει και θα αναρωτηθεί αν είχες ζήσει μια γεμάτη ζωή, η μόνη απάντηση θα είναι ΝΑΙ. Με κεφαλαία.

Καλό  σου ταξίδι μικρό μου…

Comments

comments