Έρχεται η στιγμή που βαριέσαι να περιμένεις τους φίλους σου να συντονιστούν για  να πάτε εκείνο το ταξίδι που τόσο καιρό λέτε. Έρχεται εκείνη η στιγμή που χωρίζεις και όλα τα σχέδια για τα επόμενα ταξίδια μένουν χωρίς συνταξιδιώτη. Δύο είναι οι επιλογές σου. Κάθεσαι σπίτι και κλαις τη μοίρα σου ή παίρνεις τη βαλίτσα/το backpack σου και αποφασίζεις να ταξιδέψεις μόνη σου.

Έτσι ακριβώς έγινε και στη δική μου περίπτωση. Βαρέθηκα να περιμένω, να ακυρώνω και να μένω μόνο στη σκέψη ενός ταξιδιού.

Έχοντας ήδη ταξιδέψει αρκετά στην Ευρώπη ως erasmus φοιτήτρια στην Ισπανία και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Ιταλία και συνειδητοποιώντας πως ο κόσμος μας είναι τόσο μεγάλος, όμορφος και ενδιαφέρον για να μην τον εξερευνήσουμε, αποφάσισα πως ό,τι και να γίνει εγώ δε θα σταματήσω να ταξιδεύω.

Τρία πράγματα χρειαζόμουν μόνο:

1. Να αφήσω πίσω μου το φόβο του «γυναίκα ταξιδεύει μόνη»,

2. Να αγοράσω ένα καλό backpack και μία χειραποσκευή κάτω των 10 κιλών

3. Να κάνω οικονομία συγκεκριμένο διάστημα ώστε να μαζεύω τα λεφτά του επόμενου ταξιδιού.

Θυμάμαι την πρώτη φορά στο αεροδρόμιο να έχω τόσο πολύ άγχος και να αναρωτιέμαι «τι στο καλό πας να κάνεις κοπέλα μου μόνη σου στην Ισπανία;» Αυτή η ερώτηση ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό μου, στα πρώτα μου solo ταξίδια. Μέχρι που συνήθισα και άρχισα να ανυπομονώ για το επόμενο ταξίδι.

Η αρχή είναι πάντα δύσκολη, δεν το αρνούμαι. Να φτάνεις μόνη σου σε κάποιο άγνωστο αεροδρόμιο χωρίς να σε περιμένεις κανείς εκεί, να πρέπει να βρεις λεωφορεία, τρένα και γενικότερα μεταφορικά μέσα για να καταφέρεις να φτάσεις στο ξενοδοχείο σου. Όσο και να έχεις μελετήσει από πριν τη διαδρομή και την πόλη, το πρώτο 24ωρο είναι περίεργο, σχεδόν άβολο.

Είσαι εκεί στη μέση κάποιας άγνωστης πόλης που πιθανό να μη μιλάς ούτε τη γλώσσα της συγκεκριμένης χώρας, δεν έχεις κανένα δικό σου άνθρωπο να σου πιάσει το χέρι, να σου κρατήσει την τσάντα για να πας στο μπάνιο, να μοιραστείς ένα γεύμα, μια στιγμή και παλεύεις με το φόβο (θα με κλέψουν, χτυπήσουν κτλ), με την ντροπή (πώς θα καθίσω μόνη για καφέ, θα με περάσουν για κακομοίρα), με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ξεκινάς ξεφυλλίζοντας το βιβλίο σου, κάνεις μια βόλτα στο πάρκο όσο έχει ακόμα φως, στέλνεις μηνύματα και φωτογραφίες στους φίλους, προτιμάς να πάρεις κάτι στο χέρι και να το φας περπατώντας για να μη χρειαστεί να καθίσεις μόνη στο τραπέζι και μετά περπατάς προς το Μουσείο, το χι αξιοθέατο. Γυρίζεις στο δωμάτιο λίγο πριν νυχτώσει και αφού κάνεις update στο Facebook ξαπλώνεις.

Οι επόμενες φορές είναι πιο εύκολες. Ξυπνάς την ώρα που επιθυμείς, κοιτάς το χάρτη με τις σημειώσεις, τρως πρωινό στο μικρό καφέ στη γωνία, πηγαίνεις στην έκθεση ζωγραφικής που ξέρεις ότι αν είχες πάει με τους κολλητούς σου θα είχε γίνει μάχη για να τους πείσεις, κάθεσαι για μεσημεριανό και χαζεύεις τον κόσμο να περνάει και κάπου κάπου πιάνεις κουβέντα με τον διπλανό σου, με τον barman, με την παρέα στο απέναντι τραπέζι. Και σε καλού για φαγητό, για ποτό, σε κάποιο πάρτυ και να που ξαφνικά ταξιδεύεις μόνη σου αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι μόνη.

Και έρχεται ένα επόμενο ταξίδι και ενώ ξεκινάς από την Ελλάδα μόνη, συναντάς μια γνωστή σου στην Ιταλία και μαζί φεύγετε για Παναμά και μετά συνεχίζεις για Κολομβία μόνη μεν αλλά γνωρίζοντας ήδη άτομα που μένουν εκεί και σε περιμένουν να σε φιλοξενήσουν, να σε κεράσουν, να σε ξεναγήσουν.

Το ένα φέρνει το άλλο και αποφασίζεις να κάνεις το μεγαλύτερο όνειρό σου πραγματικότητα. Να διασχίσεις τα 1/3 του κόσμου με τρένο μόνη σου. Οι γνωστοί σου σε λένε τρελή, οι φίλοι ανησυχούν αλλά ξέρουν πως είσαι ξεροκέφαλη και ό,τι και να σου πουν θα πας. Ξεκινάς να σχεδιάζεις το ταξίδι 8 μήνες, ακριβώς επειδή θέλεις να διασχίσεις Ρωσία και Μογγολία με τελικό σταθμό το Πεκίνο στην Κίνα. Οργανώνεις τα πάντα βήμα βήμα, διαμονή στη Μόσχα, Υπερσιβηρικό 4 24ωρα μέχρι το Ιρκούτσκ στη Σιβηρία, βουτιά στην λίμνη Βαϊκάλη, Υπερμογγολικό για Μογγολία, διανυκτέρευση στη μογγολική στέπα σε σκηνή με νομάδες, ιππασία με ημι εξημερωμένο άλογο, hostel στο Πεκίνο, σκαρφάλωμα στο Σινικό Τείχος. Δίνεις ένα pdf με όλες τις πληροφορίες της διαδρομής σου στη μητέρα και τις κολλητές σου και ξεκινάς. Γεμάτη φόβο, άγχος και πολλή μα πάρα πολλή χαρά!

Στη διαδρομή γνωρίζεις κόσμο από διάφορα σημεία του πλανήτη, μοιράζεστε σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, επόμενους ταξιδιωτικούς προορισμούς, περνάς χρόνο, πολύ χρόνο, με τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς πως γουστάρεις, πως τελικά χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο μαζί του γιατί έτσι μαθαίνεις τις ανάγκες του, τους φόβους και τα άγχη του. Συνειδητοποιείς πως σου λείπουν κάποια άτομα ενώ κάποια άλλα δεν υπάρχει λόγος να τα έχεις στη ζωή σου.

Και γυρίζεις σπίτι αλλαγμένη, γεμάτη, ευτυχισμένη και περήφανη.

Γιατί τα κατάφερες, γιατί κατέρριψες μύθους, γιατί μπορείς να τρίψεις στα μούτρα το ταξίδι αυτό σε εκείνον τον θείο/ φίλο/ ξάδερφο που λέει πως η γυναίκα είναι για να μένει σπίτι, πως αν ταξιδεύει μόνη είναι ανυπεράσπιστη, θύμα και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες.

Και κάθε φορά που γυρίζεις από ένα κοντινό ή μακρινό solo ταξίδι νιώθεις πως λίγο λίγο εξελίσσεσαι, δε ντρέπεσαι να πιάσεις κουβέντα, δε φοβάσαι να μιλήσεις σε ένα άγνωστο, να πάρεις ένα ρίσκο, να πας για φαγητό στην πόλη σου ΜΟΝΗ σου.

Ξαφνικά παίρνεις πιο εύκολα αυθόρμητες αποφάσεις, δε συμβιβάζεσαι κάνοντας πράγματα που δε σου αρέσουν γιατί πολύ απλά έχοντας μάθει να ταξιδεύεις μόνη, εσύ ορίζεις στο 100% τι θες και τι δε θες, τι θα δεις και τι όχι.

Αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως γουστάρεις αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη σου και δε σε νοιάζει πώς σε βλέπουν οι άλλοι γιατί ταξιδεύοντας μόνη έχεις απέναντι σου ανθρώπους που δε σε γνωρίζουν και εκφράζεσαι όπως πραγματικά θες , χωρίς να πρέπει να ακολουθήσεις συγκεκριμένες συμπεριφορές και στερεότυπα. Συγκεκριμένες στυλιστικές επιλογές και χτένισμα. Γιατί αυτοί που γνωρίζεις, εκεί που τους γνωρίζεις, δε ενδιαφέρονται για τη ζωή σου στην Ελλάδα ούτε για το χρώμα του δέρματος ή των μαλλιών σου αλλά γι’ αυτό που είσαι εκείνη τη στιγμή, εκεί, μαζί τους.

Και σιγά σιγά δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις για τις επιλογές σου, για τα solo ταξίδια σου.  Είσαι αυτή που είσαι και σε όποιον αρέσει.

Εγώ έτσι νιώθω.

Και αν δεν έχεις καταφέρει να νιώσεις και συ ακόμα έτσι, ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσεις να κάνεις το πρώτο σου ταξίδι μόνη.

Δε θα είναι εύκολο στην αρχή αλλά πίστεψέ με, το πρώτο πράγμα που θα κερδίσεις κάνοντας ένα τέτοιο ταξίδι είναι η επαφή με τον εαυτό σου, θα καταλάβεις τις ανάγκες σου, τι αγαπάς και τι δεν αντέχεις, τι σε φοβίζει και τι σου δίνει δύναμη να προσπαθείς, να τολμάς, ποιοι σου λείπουν και ποιοι δεν έχουν κανένα λόγο να βρίσκονται ακόμα στη ζωή σου.

Να θυμάσαι:

Μην προκαλείς, μη δείχνεις τουρίστας (με τον χάρτη στο χέρι), μην μένεις μέχρι πολύ αργά έξω, μην αγνοείς το προαίσθημά σου. Να στέλνεις έστω μια φορά την ημέρα το Location σου σε κάποιο δικό σου άνθρωπο, να έχεις δώσει ονόματα και διευθύνσεις στους δικούς σου, να έχεις πάντα μαζί σου φωτοτυπία της ταυτότητας ή του διαβατηρίου σου και λεφτά καλά κρυμμένα σε 2 διαφορετικά σημεία πάνω σου.

Κατά τ’ άλλα όλα θα πάνε καλά. Θα το δεις. Μην περιμένεις άλλο. Φτιάξε βαλίτσα και ξεκίνα.

Καλό ταξίδι!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στο jenny.gr στην κατηγορία #mystory

Comments

comments