Δε θα στο κρύψω, δυσκολεύτηκα αρκετά μέχρι να θυμηθώ μια άξια λόγου trainstory… Κι εκεί που είχα απελπιστεί εντελώς, ένα πρόσφατο γεγονός στο μετρό της Ομόνοιας (εκεί που μπαίνει όλο το μπούγιο μαζί σαν αγέλη) ήρθε για να μου φωτίσει τη μνήμη! Ένας ταλαίπωρος κύριος λοιπόν, έτρεχε να προλάβει το μετρό, με αποτέλεσμα φυσικά να τον κλείσουν οι πόρτες (γιατί όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες) και τελικά να μείνει και απ’έξω.

Στο σημείο αυτό έρχεται η άβολη στιγμή της αμφιθυμίας που από τη μία θέλεις να γελάσεις και να πεις ”καλά να πάθεις”, από την άλλη όμως τον λυπάσαι κιόλας τον καημενούλη… Ορκισμένη λοιπόν εδώ και χρόνια να σφυρίζω αδιάφορα όταν περνάει από μπροστά μου το μετρό, ήρθε η στιγμή που βρέθηκα στην ανάγκη του!! Η στιγμή που είχα υποσχεθεί να διαγράψω οριστικά από τη μνήμη μου και με την οποία σίγουρα μερικοί Βαρκελωνέζοι και μη, γελούν ακόμα.

Πάει ένας χρόνος όταν ήμουν για σπουδές στη Βαρκελώνη και ήταν μια μέρα που είχα αργήσει στο μάθημα.Φυσικά, έτρεχα σαν τρελή να προλάβω το μετρό, όταν συνέβη το μοιραίο. Παρότι καταπάτησα τον όρκο μου, τελικά κατάφερα μα μπω και στα δευτερόλεπτα αυτά που χαλαρώνω και σκέφτομαι να κάτσω στη θέση που σκάναρα ότι ήταν κενή, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ κουνηθώ προς τα μπρος… Κι όμως, δεν είχα μπει ολόκληρη στο βαγόνι! Η μισή μπούκλα ανέμιζε ελεύθερη στο τούνελ του μετρό!

Το σκηνικό είναι το εξής: Εγώ φρικαρισμένη αρχίζω να ζητάω βοήθεια από τους διπλανούς, στη συνέχεια συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν και λέω στον εαυτό μου ”ηρέμησε, σε ένα λεπτό ανοίγουν οι πόρτες και τελειώνει ο εφιάλτης”. Οι γύρω Ισπανοί έντρομοι προσπαθούν να με καθησυχάσουν, κάποιοι τουρίστες αναφωνούν ”oh my God, oh my God!” και στο background κάποιοι κρυφογελούν. Ευτυχώς, ο εφιάλτης όντως έληξε μόλις άνοιξαν οι πόρτες, το μαλλί ξεφράκαρε κι εγώ μάζεψα όσα κομμάτια αξιοπρέπειας μου είχαν απομείνει κι έγινα…καπνός!

Η Ινώ Κλώσση σπούδασε ΜΜΕ

στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και

Μετάφραση και Διερμηνεία στο Πανεπιστήμιο

Pompeu Fabra της Βαρκελώνης

Comments

comments