Ήμουν που λες τις προάλλες στο Μιλάνο και είχα σταματήσει σε μια στάση για να πάρω το τραμ.

Το τραμ του Μιλάνου είναι must see, όχι τα νέα τραμ αυτά που μοιάζουν με τα δικά μας αλλά το παλιό ξύλινο με τον αριθμό ένα, το οποίο ξεκινάει από την Piazza Castelli, περνάει από το κέντρο και φτάνει μέχρι την περιοχή Greco. Αν σε βγάλει λοιπόν καμιά φορά ο δρόμος σου προς Μιλάνο άσε τα τουριστικά λεωφορειακά για τους τουρίστες που δε γνωρίζουν και πάρε το παλιό κίτρινο τραμ νούμερο 1 για μια διαφορετική βόλτα στην πόλη.

Τώρα θα μου πεις γιατί κάθομαι και σου μιλάω για τραμ ενώ θα έπρεπε να σο διηγούμαι κάποια από τις τρενοιστορίες μου. Ε λοιπόν ναι, είμαι από αυτούς που θεωρούν πως το τρένο, το μετρό και το τραμ ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Κινούνται όλα πάνω σε ράγες άρα είναι όλα τρένα. Αν με ακούσει βέβαια η φίλη μου η Γ., θα αρχίσει να ωρύεται! Εκείνη υποστηρίζει πως το τραμ είναι ξαδερφάκι του λεωφορείου και όχι του τρένου. Αλλά εδώ αποφασίζω εγώ και εγώ θεωρώ πως τραμ, μετρό και τρένο είναι από το ίδιο σόι. Τέλος!

Αφού κλείσω αυτή την τεράστια παρένθεση που άνοιξα γυρίζω εκεί που ξεκίνησα, στη στάση του τραμ στη Via Cordusio. Στέκομαι που λες στη στάση και χαζεύω το μαγαζί με τα εσώρουχα πίσω μου. Στο επόμενο λεπτό έρχεται μια μεσήλικη κυρία και στέκεται δίπλα μου, κοιτάει το ωράριο του τραμ και μετά το ρολόι της. «Πέντε λεπτά», μονολογεί. Μια μητέρα με το μικρό της στέκονται μπροστά μου, ο μικρός μιξοκλαίει, «mamma, voglio il gelato»! Θέλει παγωτό το πιτσιρίκι σκέφτομαι αλλά που να προλάβει η δόλια η μάνα, σε 4 λεπτά έρχεται το τραμ.

Δυναμώνω τη μουσική στο κινητό μου και αναμένω. Γύρω μου όλα είναι μέσα στο χρώμα. Φταίει το γεγονός ότι πλέον το Μιλάνο το ζω ως τουρίστας και όχι ως μόνιμος κάτοικος; Φταίει ότι σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη (περίεργο αλλά συμβαίνει και αυτό αραιά και που) ή το γεγονός ότι για πρώτη φορά δε βιάζομαι να μπω στο τραμ οπότε έχω το χρόνο και τη διάθεση να αφήσω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί χωρίς βιασύνη;

Τις σκέψεις μου διακόπτει ένα ζευγαράκι που φτάνει βιαστικά, κοιτάει τον πίνακα με τα ωράρια και αρχίζει να φιλιέται παθιασμένα. Σ’αγαπώ, σε θέλω και δωστου οι αγκαλιές και τα φιλιά.  Κάπου εκεί φτάνει και το τραμ, ανεβαίνουμε όλοι πάνω και εκεί που ετοιμάζεται να ανέβει και το κορίτσι, το αγόρι την αρπάζει  την τελευταία στιγμή  και την ξαναφιλάει. Ο οδηγός του τραμ  κλείνει τις πόρτες και τους προσπερνάει αδιάφορα.

Πλησιάζω στο παράθυρο και τους χαζεύω μέχρι να απομακρυνθεί το τραμ και να τους χάσω εντελώς από το οπτικό μου πεδίο. Πόσο ρομαντικά αφελείς, πόσο γλυκανάλατα χαρούμενοι που δείχνουν οι 2 τους. Κάθομαι στην άδεια θέση και αναπολώ τις δικιές μου αντίστοιχες στιγμές κάπου εκεί στα 18, πόσα τρένα, τραμ και λεωφορεία είχα χάσει απλά για ένα ακόμα φιλί, για μια αγκαλιά και ένα ακόμα σ’αγαπώ;!

Βάζω πάλι τα ακουστικά στα αυτιά και σκέφτομαι πως αν τώρα, σε αυτή την ηλικία των 28 ο φίλος μου με τράβαγε προς το μέρος του και έχανα το τραμ, το πιο πιθανό είναι να του “πέταγα” κάποια βαριά κουβέντα στο κεφάλι και να παραμίλαγα για την υπόλοιπη ημέρα πως με έκανε να αργήσω στη δουλειά. Ε ρε γαμώτο, μεγαλώνοντας χάνεται ο ρομαντισμός… ή συμβαίνει μόνο σε μένα;

Comments

comments