Διασχίζοντας το φαράγγι της Σαμαριάς
Το Φαράγγι της Σαμαριάς ή αλλιώς ο “φάραγγας” όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι, ήταν για μένα ένας προορισμός που είχα βάλει για χρόνια στη λίστα με τα μέρη που θέλω να δω έστω μια φορά στη ζωή μου. Καθώς όμως δεν είχε προκύψει ποτέ μέχρι το 2015 να επισκεφθώ την Κρήτη αλλά και επειδή πίστευα πως πρέπει να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση για να διασχίσεις το συγκεκριμένο φαράγγι, έφτασα αισίως 6 μήνες πριν κλείσω τα 30 για να το πάρω τελικά απόφαση και να βάλω τα ορειβατικά μου παπούτσια ώστε να ξεκινήσω για τα Χανιά με προορισμό το Ξυλόσκαλο, το σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας στο Φαράγγι της Σαμαρίας.
Πώς όμως κάποιος – όπως εγώ- που δεν προλαβαίνει να πάει ούτε γυμναστήριο μπορεί να περπατήσει 14 χιλιόμετρα μόνος του χωρίς να κουραστεί; Δε μπορεί ή μάλλον δεν πρέπει να ρισκάρει να το κάνει μόνος του. Ναι, ακόμα και εγώ που ξέρεις πόσο αγαπώ να ταξιδεύω μόνη, αποφάσισα πως για τη συγκεκριμένη διαδρομή θα πρέπει να έχω παρέα ώστε αν κουραστώ να υπάρχει κάποιος δικός μου άνθρωπος δίπλα. (Τέτοια ταξίδια που δεν είναι απλά βόλτες στην πόλη, είναι καλό να τα κάνετε με παρέα).
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ταξιδέψω μέχρι τα Χανιά με τη μητέρα μου η οποία τα τελευταία 2 χρόνια έχει ανέβει στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας μαζί με τον ορειβατικό σύλλογο Ρ.Ο.ΜΠ.Α. Και φυσικά ένας σωστός ορειβατικός σύλλογος που σέβεται τον εαυτό του, δεν πηγαίνει απλά να διασχίσει το φαράγγι αλλά και να σκαρφαλώσει τουλάχιστον 1.500 μέτρα σε κάποιο βουνό. Έτσι για προθέρμανση! Και γιατί το team μπορεί.
Βρέθηκα λοιπόν στο καράβι για Χανιά, βράδυ Παρασκευής, με μια υπέροχη ομάδα χαμογελαστών ορειβατών οι οποίοι μου ανακοίνωσαν πως το πρωί του Σαββάτου θα ανεβαίναμε τους πρόποδες των Λευκών Ορών (Μαδάρες) και θα μέναμε σε καταφύγιο μέχρι την Κυριακή το ξημέρωμα που θα ξεκινήσουμε την κατάβαση προς το φαράγγι. Ω ναι! Ήξερα πως θα είχε να πέσει πολύς ιδρώτας το σαββατοκύριακο. Αυτό που δεν ήξερα όμως ήταν πως θα ζούσα μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου.
Πεζοπορία στα Λευκά Όρη & διανυκτέρευση στο καταφύγιο Καλλέργη
Η ημέρα ξεκίνησε με ζεστή μπουγάτσα με μυζήθρα και ζάχαρη στο μπουγατσάδικο του Ιορδάνη στα Χανιά για να πάρουμε δύναμη για το πρώτο 5ωρο περπάτημα της ημέρας. Το πούλμαν στη συνέχεια μας άφησε στο χωριό Ζούρβα, ένας μικρό ορεινό οικισμό του δήμου Πλατανιά σε υψόμετρο 570μ όπου ήταν και η αρχή της ανηφορικής πορείας μας προς το φαράγγι της Τρομάρισας (2,5 ώρες ανάβασης και άλλες τόσες επιστροφή στη Ζούρβα) στις παρυφές της οροσειράς των Λευκών Ορέων, στους πρόποδες του όρους Kαλόρος.
Μεσημεράκι πλέον και έχοντας χωνέψει το μεσημεριανό, μας περίμενε μιάμιση ώρα ανάβασης προς το καταφύγιο. Ομολογώ πως εγώ είχα βγει ήδη off και για να μπορέσω να είμαι φρέσκια για την επόμενη ημέρα, προτίμησα να ανέβω μέχρι το καταφύγιο με αυτοκίνητο (ντροπή μου αλλά τα γόνατά μου με είχαν εγκαταλείψει).
Το καταφύγιο Καλλέργη ήταν για μενα η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο των αλπινιστών και των ορειβατών γενικότερα. Το να βρίσκεσαι στην κορυφή του βουνού, να νιώθεις τον αέρα να σφυρίζει δυνατά στα αυτιά σου, να μην έχεις σήμα στο κινητό και το μάτι σου να βλέπει μόνο χαράδρες και ορεινούς όγκους είναι πραγματικά κάτι σχεδόν εξωπραγματικό. Καταλαβαίνεις τη δύναμη της φύσης και το πόσο μικρός είσαι μπροστά σε αυτό το απίστευτο θέαμα!
Η μέρα φτάνει αναπόφευκτα πολύ γρήγορα στο τέλος της καθώς το ρεύμα μένει ανοιχτό μέχρι τις 11μμ. Μετά όλα σκοτεινιάζουν και οι επιλογές σου είναι δύο. Βγαίνεις να θαυμάσεις το νυχτερινό ουρανό ή πηγαίνεις να ξαπλώσεις με το φακό στο χέρι. Όπως υποψιάζεσαι, προτίμησα τη δεύτερη εκδοχή γιατί στις 6 το πρωί έπρεπε να είμαι έτοιμη για το φαράγγι.
Το φαράγγι της Σαμαριάς
Το φαράγγι της Σαμαριάς είναι το μακρύτερο φαράγγι της Ευρώπης με 18 χμ. μήκος, ξεκινάει από το Ξυλόσκαλο (υψόμετρο 1227 μ.), στο οροπέδιο του Ομαλού και καταλήγει στο παραθαλάσσιο χωριό Αγία Ρουμέλη στη νότια Κρήτη. Μετά από 1,5 ώρα κατάβασης από το καταφύγιο προς το Ξυλόσκαλο ήμουν πλέον έτοιμη να το διασχίσω και εγώ!
Με το εισιτήριο της εισόδου στο χέρι
Αφού φόρεσα το ειδικό γιλέκο με την go pro μου στο ύψος του στήθους για να έχω φουλ εικόνα της διαδρομής, πήρα τα μπατόν πεζοπορίας στα χέρια και με τη μητέρα μου να “ανοίγει” το δρόμο ξεκινήσαμε για τα 14 χιλιόμετρα του φαραγγιού.
Τα πρώτα 4 χιλιόμετρα η διαδρομή είναι κατηφορική με σκαλιά. Σχετικά κουραστική αλλά με δυνατότητα να κάνεις στάση για να πάρεις ανάσα, να πιεις νερό, να θαυμάσεις το υπέροχο θέαμα.
Η συνέχεια με βρίσκει λίγο κουρασμένη αλλά με το στόμα ανοιχτό λόγω της απίστευτης εναλλαγής τοπίων. Προχωρώντας ακούω το κελάρυσμα του ποταμιού από μακριά και νιώθω αυτόματα πιο ξεκούραστη. Στο σημείο “‘Αγιος Νικόλαος” η βλάστηση είναι απίστευτη και η φωτογραφική μου μηχανή παίρνει φωτιά.
Τα πρώτα “τσιμπήματα” στα γόνατα κάνουν την εμφάνισή τους αλλά είμαι αποφασισμένη να τα καταφέρω. Στα 7 χιλιόμετρα φτάνουμε στο εγκαταλελειμμένο χωριό Σαμαριά (το οποίο ΔΕΝ έχει δώσει το όνομα στο φαράγγι).
Το χωριό της Σαμαριάς βρίσκεται λίγο πριν τη μέση του φαραγγιού και εκκενώθηκε το 1962, όταν ανακηρύχθηκε η ίδρυση του Εθνικού Δρυμού. Τα παλιά σπίτια εξακολουθούν να υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από τους φύλακες του δρυμού και οι καλλιεργημένες εκτάσεις μαρτυρούν την ανθρώπινη παρουσία. Αξίζει να καθίσεις, να φας κάτι ελαφρύ, να πάρεις βαθιές ανάσες και να κουβεντιάσεις με τους γύρω σου!
Λίγο πιο κάτω από το χωριό, στο αριστερό χέρι βρίσκεται η εκκλησία της Οσίας Μαρίας, απ’ όπου όπως έμαθα, προέρχεται το όνομα Σαμαριά. (ΟσιαΜαρια -Σαμαριά)
Τα επόμενα 3 χιλιόμετρα είναι απλά συγκλονιστικά. Βρίσκομαι μέσα στο φαράγγι με τεράστιους όγκους βουνών στα δεξιά και τα αριστερά μου. Νιώθω τόσο μικρή και παράλληλα απίστευτα μεγάλη και γεμάτη! Γεμάτη από χαρά, από συγκίνηση. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έρχεται να κλάψω. Υποθέτω πως φταίει η κούραση αλλά και η μαγεία του τοπίου. Νιώθω όπως ένιωθα όταν ήμουν στη μέση του πουθενά στη Μογγολία. Χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό μου. Τα κατάφερα!
Βρίσκομαι στο πιο εντυπωσιακό σημείο του φαραγγιού, τις “Σιδερόπορτες”! Οι απόσταση των δύο πλευρών του φαραγγιού, σε αυτό το σημείο είναι μόλις 3 μέτρα, είναι το πιο στενό σημείο της Σαμαριάς. Και γω είμαι εκεί! Κουρασμένη αλλά χαρούμενη!
Προχωράω και βλέποντας το εκδοτήριο των εισιτηρίων συνειδητοποιώ πως τα κατάφερα! Διέσχισα το φαράγγι της Σαμαριάς σε 5 ώρες και 45 λεπτά. Και ας έχω να μπω σε γυμναστήριο μήνες ολόκληρους. Τα κατάφερα! Άλλο ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα!
Από την έξοδο του φαραγγιού μέχρι την παραλία της Αγίας Ρουμέλης μεσολαβούν 3 ακόμα χιλιόμετρα. Αν αντέχεις, μπορείς να τα περπατήσεις και να βουτήξεις με τα ρούχα στη θάλασσα. Εναλλακτικά, υπάρχει ένα λεοφωρειάκι που με 1,5 ευρώ σε πηγαίνει μέχρι την παραλία. Πιστεύω να φαντάζεσαι τι προτίμησα εγώ! 😉
Χρήσιμες πληροφορίες
- Η διαδρομή είναι Α’ επιπέδου δυσκολίας, δηλαδή όλοι μπορούν να διασχίσουν το φαράγγι αρκεί να φορούν τα σωστά παπούτσια, να έχουν μαζί τους νερό και καλή παρέα.
- Ο χρόνος που χρειάζεται ο μέσος επισκέπτης για να διασχίσει το Φαράγγι είναι περίπου 6 ώρες
- Το εισιτήριο για την είσοδο στο Φαράγγι είναι στα 5 ευρώ.
- Το εισιτήριο του λεωφορείου από την έξοδο του Φαραγγιού ως τη Αγία Ρουμέλη, 1.5 ευρώ.
- Το εισιτήριο για το καράβι της ΑΝΕΝΔΥΚ από Αγία Ρουμέλη προς Σούγια (περίπου 9 ευρώ), Σφακιά (περίπου 10 ευρώ) ή Παλαιόχωρα ( 15 ευρώ)
Αν δεν έχεις διασχίσει ακόμα το Φαράγγι της Σαμαρίας νομίζω πως ήρθε η ώρα! Να ξέρεις πως είναι 100% T-stories Approved!
Comments
post a comment
You must be logged in to post a comment.