Σήμερα το πρωί πήρα τον ηλεκτρικό και άλλαξα γραμμή στην Αττική για να πάρω το μετρό για Πανεπιστήμιο. Είχα πολύ καιρό να κατεβώ στο συγκεκριμένο σταθμό και ομολογώ ότι όταν βγήκα στην έξοδο προς Ακαδημία με έπιασε η καρδιά μου. Σπασμένα
Η αλήθεια είναι πως το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το γράψω πολύ νωρίτερα και με πολύ διαφορετικό ύφος αλλά κάποιες φορές όσο και να θέλουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε πλάκα
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Αθήνα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Η πόλη του άγχους, των ευκαιριών, της διασκέδασης, της ρουτίνας και πολλών άλλων πραγμάτων
Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια! Μέχρι στιγμής
Ύστερα από μια ταλαιπωρία 3 ημερών, πάνω κάτω Αθήνα-Καβάλα για τις εξετάσεις στη Φαρμακευτική Αθηνών, έφτασε επιτέλους η μέρα που θα έμπαινα στο τρένο με σκοπό να αφήσω πίσω μου όλο το άγχος των εξετάσεων και να κάνω να δω
Γενικότερα η αναπόληση που με έχει πιάσει το τελευταίο διάστημα πολύ με ανησυχεί! Που το πάω που το φέρνω πετάω κάτι φράσεις του τύπου: “Θυμάσαι τις κασσέτες, τα floppy disk, την Candy Candy, τα δρακουλίνια;!” Προχθές λοιπόν θυμήθηκα και το πρώτο
Σεπτέμβριος 1990. Παραμονές απόφασης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 που ήταν υποψήφια και η Αθήνα και μάλιστα ως το μεγάλο φαβορί. Στο Καλλιμάρμαρο έχει στηθεί ολόκληρη παραγωγή για τους ενδεχόμενους πανηγυρισμούς κι εγώ μαζί με το συνονόματο πρώτο ξάδελφό
Απρίλιος 2008. Σπουδαστής ακόμα στη δραματική σχολή, αποφασίζω να πάω με τέσσερις συμφοιτητές μου στη Θεσσαλονίκη για να δούμε την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» με πρωταγωνίστρια την καθηγήτριά μας, Πέμυ Ζούνη. Κλείνουμε εισιτήρια με το τρένο των 12.30 το μεσημέρι για
Θυμάστε την τελευταία φορά που θυμώσατε τόσο πολύ που από τα αυτιά σας έβγαιναν καπνοί, από τα ρουθούνια σας φωτιές και από το στόμα σας άφθονες - και χωρίς ντροπή- βρισιές; Το θυμάστε; Λοιπόν, πολλαπλασιάστε αυτό το συναίσθημα επί 10