Είναι 4 το απόγευμα, βρίσκομαι ξαπλωμένη σε μια αιώρα, φοράω το μαγιό μου, χαζεύω τα νερά της Καραϊβικής και είπα να γράψω το πρώτο μέρος του ταξιδιού μου στην Κεντρική Αμερική.

Εσύ τώρα θα είσαι στο κρεβάτι σου στην Αθήνα έτοιμος για ύπνο γιατί αύριο δουλεύεις. Δεν πειράζει όμως, άσε με να τα λέω μόνη μου, άλλωστε ξέρεις πόσο μου αρέσει.

Η μέρα ξεκίνησε για ακόμα μια φορά γύρω στις 5 το ξημέρωμα. Οι 8 ώρες διαφορά με την Αθήνα δεν συνηθίζονται εύκολα άλλωστε. Κάθε μέρα ξυπνάω στις 4 το ξημέρωμα (χωρίς ξυπνητήρι) και κοιμάμαι στις 10 το βράδυ. Για το πρωινό ξύπνημα στον Παναμά όμως θα στα πω στο δεύτερο μέρος, τώρα θέλω να σου πω για το μέρος που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

Ξύπνημα που λες στις 5 για να πάμε στα νησιά San Blas ή στη γλώσσα των ντόπιων Kuna Yala. Τα νησιά αυτά βρίσκονται 2,5 ώρες μακριά από την πόλη του Παναμά, στα νερά της Καραϊβικής. Είναι συνολικά 365, όσα και οι ημέρες του χρόνου και αποτελούνται από 50 κοινότητες.
Αυτά μου διηγούταν ο Jose, ένας μικροκαμωμένος Kuna από το Cartì όσο με πήγαινε στο λιμάνι για να πάρω τη βάρκα που θα με πήγαινε στα νησιά.

Στο λιμάνι, Puerto de Cartì, μας περίμενε ο ξεναγός μας, ένας χοντρούλης και κοντός ανθρωπάκος ο οποίος αφού μας συστήθηκε μας είπε να κάτσουμε στη μοναδική ταβέρνα της περιοχής. Μας ρώτησε αν θέλουμε πρωινό και μας έδειξε το πιάτο του. Ψητό κοτόπουλο με ψητές μπανάνες. “Χμ, όχι ευχαριστώ έφαγα ήδη πρωινό!”, είπα.
Αφού έφαγε, σηκωθήκαμε και μπήκαμε στο βαρκάκι που θα μας πήγαινε στο νησί που θα διανυχτερεύαμε. Και κάπου εδώ ξεκινάει το όνειρο.

Δεξιά και αριστερά πράσινα, γαλάζια και μπλε νερά. Σε αυτό το σημείο άρχισαν να βγαίνουν και οι πρώτες φωτογραφικές μηχανές από τις τσάντες. Πλησιάζοντας στο πρώτο νησάκι άρχισαν και τα πρώτα επιφωνήματα χαράς. Μπροστά μας, άσπρη παραλία με φοινικόδεντρα και σπιτάκια φτιαγμένα από φύλλα μπανανιάς. Ένα μικρό σοκ. Νιώθεις ότι έφτασες στον παράδεισο. Νιώθεις ότι βλέπεις όνειρο και από λεπτό σε λεπτό θα ξυπνήσεις.

Μέχρι που κατεβαίνεις από τη βάρκα, βουτάς τα πόδια σου στα καταπράσινα νερά και συνειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι. Και εκεί, εκείνο ακριβώς το λεπτό αφήνεις τα πάντα πίσω σου γιατί πολύ απλά η μόνη σου έγνοια είναι να γδυθείς και να βουτήξεις στα νερά της Καραϊβικής.
Στη μία το μεσημέρι μας φωνάζουν για μεσημεριανό. Μπύρα Balboa, ψάρι, ρύζι Καρύδας και ψητή μπανάνα. Οι Kuna δεν τρώνε μαζί μας, κάθονται απέναντι και μας παρατηρούν όσο εμείς τρώμε. Λιγομίλητοι και χαμηλών τόνων δε σου δίνουν δικαίωμα για πολλά μπλα μπλα.

Εγώ όπως πάντα είμαι αποφασισμένη να μάθω περισσότερα. Κάνοντας το γύρο του νησιού πετυχαίνω δυο πιτσιρίκια τον Jose και τον Jeronimo και τους πιάνω την κουβέντα. Δουλεύουν στο νησί που μας φιλοξενεί, καθαρίζουν κάθε μέρα την παραλία και βοηθούν τους μεγαλύτερους στο ψάρεμα και το μαγείρεμα.

Στο νησί μένουν μόλις 9 άνθρωποι και ζουν από τον τουρισμό και τα molas (Χρωματιστά υφαντά που πουλάνε στους τουρίστες για 20 δολάρια).

Θέλω να μάθω και άλλα όμως μας φωνάζουν για να πάμε βόλτα με τη βάρκα σε μερικά από τα άλλα 364 νησιά. Ο Jeronimo με φωνάζει από μακριά: Μαρία, έχεις άντρα; Όχι, του απαντάω, είμαι μικρή ακόμα!
Εκείνος γελάει και μου απαντά: οι Kuna παντρεύονται στα 12 τους, εσύ άργησες,είσαι γριά πλέον!

Παίρνω μια μπύρα για να πνίξω τον πόνο μου και μπαίνω στη βάρκα. Μετά από λίγο, με μια βουτιά στα καταπράσινα νερά έχω ξεχάσει τα πάντα, μέχρι και το όνομά μου.

Η επιστροφή μας στο νησί που θα περάσουμε το βράδυ μας με βρίσκει με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο και όρεξη για γράψιμο. Ξαπλώνω στην αιώρα και ξεκινάω. Τα μάτια μου κλείνουν, νιώθω τόσο χαλαρή που μου έρχεται να κοιμηθώ. Η Ο. με κοιτάει και φωνάζει: “Κοίτα μη σε πάρει ο ύπνος και με ξυπνάς πάλι στις 4 το ξημέρωμα!”

Γελάω και συνεχίζω το γράψιμο, todo bien! Όλα καλά! Έχω άλλες 10 ώρες χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως και πολύ το χαίρομαι!
Σε αφήνω για την ώρα, με φωνάζουν για ψητή μπανάνα!

Comments

comments