30 Γενάρη 1944,

Στην αποβάθρα 21 του Κεντρικού σταθμού του Μιλάνου, στον ίδιο ακριβώς σταθμό που εγώ αποφάσισα να ξεκινήσω να διηγούμαι online τις τρενοιστορίες μου, πριν 69 χρόνια ένα τεράστιο πλήθος Ιταλών Εβραίων όλων των ηλικιών, στοιβαζόταν στα βαγόνια – παρά τη θέλησή του  –  για ένα ταξίδι που θα διαρκούσε εφτά ολόκληρες μέρες.

Προορισμός το Άουσβιτς. Αμέσως μετά την άφιξή τους, πάνω από 500 άτομα, μεταξύ τους και πολλά παιδιά, εκτελέστηκαν ή καλύτερα κάηκαν την ίδια εκείνη μέρα.

Το να θυμόμαστε, σημαίνει  να σπάμε τον τοίχο της αδιαφορίας! Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει η πόλη του Μιλάνου τη σημερινή μέρα, μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων και ομιλιών που θα διαδραματιστούν στην υπόγεια αποβάθρα 21 του Stazione Centrale.

Μιά άλλη έξυπνη πρωτοβουλία είναι αυτή του Τρένου της Μνήμης, ένα τρένο το οποίο ξεκινάει πάντα την τελευταία εβδομάδα του Γενάρη με προορισμό το Άουσβιτς, γεμάτο μαθητές, με σκοπό τηνπληροφόρηση και την αναβίωση του μαρτυρικού εκείνου ταξιδιού στο Άουσβιτς.

“Το βαγόνι ήταν σκοτεινό και εμείς κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο. Όταν ξεκίνησε, είχαμε την εντύπωση πως κατευθυνόμασταν προς το Νότο και όχι προς τα σύνορα του βορρά της Ιταλίας. Το ίδιο βράδυ το τρένο, μετά από μια μεγάλης διαρκείας στάση άλλαξε προορισμό. Τα βαγόνια γέμισαν από τον αυστριακό στρατό και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα κλάματα και τα παρακαλετά μας. Είχαμε καταλάβει ότι βρισκόμασταν στην Αυστρία.

Οι ώρες,οι μέρες περνούσαν μέσα σε αυτό το σκοτεινό βαγόνι με τη μυρωδιά των ούρων στα ρουθούνια μας, τα κλάματα και τον φόβο για το άγνωστο. Εγώ ούτε πεινούσα, ούτε διψούσα. Παρακολουθούσα τους γύρω μου σαστισμένη, κολλημένη στο πλευρό του πατέρα μου. Κάποια στιγμή το τρένο σταμάτησε και κατεβήκαμε για να αδειάσουμε τους κουβάδες από τα ούρα. Εκεί ήταν που είδα την επιγραφή έξω από το βαγόνι μας “Auschwitz bei Katowice”. 

Από εκείνη τη στιγμή καμιά φωνή, κανένα κλάμα. Είχαμε καταλάβει ποιος ήταν ο προορισμός μας. Ήμασταν ένα βήμα πριν το θάνατο και το μόνο που κάναμε ήταν να αγκαλιάζουμε τους δικούς μας ανθρώπους, αποχαιρετώντάς τους αμίλητα, χωρίς δάκρυα, χωρίς κραυγές.” Liliana Segre (επιζήσασα)

Comments

comments