Σου έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές για όλα όσα έχω κερδίσει και συνεχίζω να κερδίζω ταξιδεύοντας. Και άλλες τόσες φορές τα έχεις διαβάσει σε διάφορα ταξιδιωτικά και ενημερωτικά website. Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να μην “κερδίζεις” ταξιδεύοντας;

Κερδίζεις σε εικόνες, σε εμπειρίες, σε στιγμές. Κερδίζεις σε συναισθήματα, στο πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις τη ζωή, την καθημερινότητα, τον απέναντί σου. Κάθε φορά που ταξιδεύεις, γυρίζεις σπίτι πιο πλούσιος.

Αν χάνεις; Μπα! Δεν χάνεις. Εντάξει, σίγουρα αδειάζει λίγο το πορτοφόλι σου αλλά σε καμία περίπτωση δεν είσαι χαμένος.

Εκτός αν ταξιδεύεις full-time.

Εκεί τα πράγματα αλλάζουν λίγο.

Ταξιδεύοντας full-time σημαίνει ότι λείπεις τουλάχιστον τις μισές μέρες του μήνα. Ή ακόμα πιο σωστά, λείπεις τις μισές ημέρες του κάθε μήνα. Ως συνέπεια αυτού δεν έχεις μια καθημερινότητα, ένα μέρος που μπορείς να επιστρέφεις κάθε βράδυ και να “αποφορτίζεσαι”, ένα hobby, την εβδομαδιαία συνήθεια του να μαζεύεστε με τους κολλητούς σου στο “στέκι” σας και να τα λέτε γιατί πολύ απλά, δε βρίσκεσαι Ελλάδα τις τρεις από τις 4 εβδομάδες του μήνα.

Οι προηγούμενοι δύο μήνες, ήταν για εμένα  μήνες που συνειδητά επέλεξα να μείνω στην Αθήνα, να δω τους δικούς μου ανθρώπους, να ξεκουραστώ, να οργανωθώ και να βρω για λίγο και πάλι τις “σταθερές” μου. Αναπόφευκτα λοιπόν, είχα και αρκετό χρόνο για να σκεφτώ και παράλληλα να συνειδητοποιήσω πόσα κέρδισα όλη τη χρονιά αλλά και πόσα έχασα.

Ομολογώ πως προβληματίστηκα πολύ γιατί στο τέλος της ημέρας βρέθηκα να ρωτάω τον εαυτό μου αν είναι πραγματικά διατεθειμένος να συνεχίσει να χάνει… Απάντηση δεν πήρα αλλά μέχρι να καταλήξω κάπου, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου όλα αυτά που συνειδητοποίησα ότι χάνω. Και πίστεψε με, δεν είναι λίγα…

Ταξιδεύοντας full- time άρχισα να χάνω:

 Την καθημερινότητά μου και τις ισορροπίες μου

Ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να αναζητά μια καθημερινότητα η οποία τον βοηθάει να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια. Όχι, δεν είναι ρουτίνα. Μην βιαστείς να την ονομάσεις έτσι. Όλοι μας θέλουμε μια βάση, ένα σημείο αναφοράς γύρω από το οποίο μπορούμε να κινούμαστε, να ξεμακραίνουμε και να επιστρέφουμε στο τέλος της ημέρας για να ηρεμούμε και να χαλαρώνουμε. Είτε αυτό είναι το σπίτι μας, είτε ένας άνθρωπος, είτε ένα hobby.

Όταν ταξιδεύεις τόσο συχνά όσο εγώ δε μπορείς να χαλαρώσεις πραγματικά, να νιώσεις οικειότητα σε ένα μέρος και να ξεκουραστείς ουσιαστικά. Ακόμα και στο πιο cozy δωμάτιο του κόσμου να μείνεις, αυτό δε μπορεί να αντικαταστήσει με τίποτα τη μυρωδιά, τα χρώματα, την ηρεμία που σου προσφέρει το πραγματικό σου σπίτι ή το σπίτι αγαπημένων σου ανθρώπων.

Τη σωματική και ψυχική υγεία μου

Όταν η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει εβδομαδιαίες πτήσεις που με πάνε από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, ο οργανισμός, όσο και να πιστεύει κανείς ότι έχει συνηθίσει τα ταξίδια, αρχίζει και κουράζεται. Οι αλλαγές των timezone, οι απανωτές αλλαγές θερμοκρασίας από το τροπικό κλίμα της Costa Rica στις πολικές θερμοκρασίες του αρκτικού κύκλου της Σουηδίας, δεν μπορούν να βοηθήσουν το σώμα να λειτουργήσει σα να βρίσκεται στο σπίτι του, είναι αδύνατο. Ο οργανισμός εξασθενεί, κουράζεται και χρειάζεται χρόνο για να συνηθίσει τις νέες συνθήκες που τον αναγκάζω να μπει.

Εγώ που είχα να το λέω για χρόνια, κάποτε ήταν πολύ δύσκολο να αρρωστήσω, ξαφνικά βρίσκομαι να είμαι κρυωμένη σχεδόν κάθε μήνα. Λίγο πονοκέφαλος, λίγο πονόλαιμος, το σώμα μου έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται. Εγώ που δεν έπαιρνα ποτέ φάρμακα, βρέθηκα να έχω πάντα μαζί μου ένα σπρέι για το αναπνευστικό μου σύστημα, χάπια για το σίδηρο και αρκετές βιταμίνες για να δίνω boost στον οργανισμό μου. Η επαφή με πολύ κόσμο σε συνεχή βάση, το πήγαινε έλα στα αεροδρόμια και τα αεροπλάνα είναι οι νούμερο ένα παράγοντες που με κάνουν να αρρωσταίνω συχνά. Είτε γιατί εκτίθεμαι συνεχώς σε κλιματιστικά θερμού και κρύου αέρα είτε γιατί περνάω πολύ χρόνο σε κλειστούς χώρους που δεν αερίζονται επαρκώς.

Και μετά είναι το θέμα της διατροφής. Μη έχοντας μια καθημερινότητα, το φαγητό που τρώω συνήθως δε το λες και απόλυτα υγιεινό ακόμα και αν αυτό μπορεί να περιλαμβάνει σαλάτες και φρούτα, ακόμα και αν αυτό μοιάζει “σπιτικό”. Όπως και να το κάνουμε, ό,τι δε μαγειρεύεις εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις πόσο λιπαρό μπορεί να είναι, πώς έχει ψηθεί, τηγανιστεί, μαγειρευτεί. Κάθε χώρα έχει τις δικές της μαγειρικές συνήθειες που δε σημαίνει ότι είναι πάντα υγιεινές ή παρόμοιες με αυτές που γνωρίζεις εσύ και τρέφεσαι στο σπίτι σου. Επίσης πολλές φορές, όταν ταξιδεύω σε μέρη εκτός Ευρώπης, αποφεύγω να καταναλώσω φρούτα και λαχανικά που δεν έχω καθαρίσει και πλύνει εγώ η ίδια γιατί φοβάμαι μην αρρωστήσω είτε αυτό μεταφράζεται σε απλή διάρροια είτε σε τροφική δηλητηρίαση έτσι αυτόματα στερώ από τον οργανισμό μου βασικές υγιεινές τροφές οι οποίες μπορεί να λείψουν μέχρι και ολόκληρο μήνα από τη διατροφή μου. Αυτό έχει σα συνέπεια τις ξαφνικές αυξομειώσεις κιλών, την αδυναμία του οργανισμού αλλά και την όχι και πολύ ευχάριστη αλλαγή στην όψη του δέρματός μου, είτε μιλάμε για εμφάνιση ακμής στο πρόσωπό είτε για δείγματα κυτταρίτιδας στο σώμα.

Αυτό τις περισσότερες φορές έχει αντίκτυπο και στη διάθεσή μου. Όταν δε νιώθω υγιής εξωτερικά, επηρεάζομαι και εσωτερικά και  ψυχολογικά έχω σκαμπανεβάσματα που στο παρελθόν δεν είχα.

Η έλλειψη επίσης ελεύθερου χρόνου και μη έχοντας βάση πλέον την πόλη μου, μου απαγορεύει να έχω μια ρουτίνα γυμναστικής ή ένα χόμπι. Η σωστή διατροφή, ο αθλητισμός και η άσκηση που όλοι μας οφείλουμε να τα ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας, να τα κάνουμε τρόπο ζωής, εμένα δεν είναι εύκολο πλέον να μπούνε σε ένα συγκεκριμένο, σταθερό πλαίσιο και να τηρηθούν. Ονειρευόμουν ας πούμε να κάνω μαθήματα χορού ή να πηγαίνω και πάλι μετά από πολλά χρόνια στίβο. Πώς να γίνει όμως που δε βρίσκομαι Ελλάδα κάθε εβδομάδα;

Στιγμές από την κοινωνική μου ζωή

Τα τελευταία 2 χρόνια που ταξιδεύω full -time δε μπορώ να θυμηθώ καν σε πόσες κοινωνικές εκδηλώσεις, σε πόσα event, σε πόσα party έχω αναγκαστεί να πω όχι γιατί πολύ απλά δε βρισκόμουν στη χώρα! Γενέθλια, γιορτές, ραντεβού δουλειάς, όσο σημαντικά και να είναι, όταν είμαι εκτός Ελλάδας απλά δε μπορώ να παρευρεθώ. Αυτό έχει ως συνέπεια από το να σταματήσουν να με καλούν σε πράγματα γνωστοί μου μέχρι και το να χάσω μια επαγγελματική συνεργασία γιατί πολύ απλά το χρονικό πλαίσιο στο οποίο έπρεπε να εγκριθούν πράγματα ή την ημέρα που εγώ θα έπρεπε να είμαι σε κάποιο μέρος, απλά ήταν αδύνατο να βρίσκομαι εκεί.

Όσο ονειρικό λοιπόν και να είναι το ταξίδι μου στην Καραϊβική, στην Κόστα Ρίκα ή την Λαπωνία, το να ακούω όλο και πιο συχνά τη φράση “δε σε κάλεσα γιατί ήξερα ότι δε θα είσαι εδώ”, είναι κάτι που με στεναχωρεί και θα συνεχίσει να με στεναχωρεί όσο θα ταξιδεύω full -time.

Μια νορμάλ σταθερή ερωτική σχέση

Ε ναι. Όταν ταξιδεύεις full -time ποιος νορμάλ άνθρωπος θα αντέξει να  έχει μια σχέση εξ αποστάσεως. Και βασικά, ποιος θα αντέξει κάποια που πρέπει να λείπει συνεχώς, που πολλές φορές θα επιλέγει να ταξιδέψει μόνη της ενώ θα μπορούσατε να ταξιδέψετε παρέα. Δεν είναι εύκολο. Θέλει γερά νεύρα και πολλή δύναμη για να πετύχει μια τόσο περίεργη σχέση. Και λέω περίεργη γιατί μια σχέση από απόσταση μπορεί να λειτουργήσει όταν και οι 2 πλευρές ονειρεύονται μαζί ένα κοινό μέλλον, σε ένα σημείο που και οι δυο μπορούν να βρίσκονται. Και δουλεύουν προς την επίτευξη αυτού του κοινού μέρους. Στην περίπτωση τη δική μου όμως, όταν η επιλογή του full -time traveling είναι κομμάτι δουλειάς, είναι κάπως περίεργο. Γιατί ναι μεν μπορεί να βρίσκεστε στο ίδιο σημείο, μπορεί ακόμα και να μένετε μαζί, αλλά ο ένας (στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ) είναι συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι, είναι συνεχώς απών.

Την καθημερινή ζωή των δικών μου ανθρώπων

Ίσως και αυτό που με πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ταξιδεύοντας full -time χάνω συνεχώς στιγμές από τα αγαπημένα μου άτομα. Τα γενέθλια του ενός, ένα σημαντικό γεγονός του άλλου. Μια στιγμή αδυναμίας που ξέρεις πολύ καλά ότι θα ήθελες να είσαι σπίτι, να στηρίξεις τον κολλητό ή την κολλητή σου. Να πιάσεις το χέρι της μητέρας σου και να πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά τον αδερφό σου. Μη θυμηθώ και πιο δυσάρεστες στιγμές όπως ο θάνατος αγαπημένου προσώπου που το μαθαίνεις ενώ βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν είναι και τόσο εύκολο να πάρεις ένα αεροπλάνο και να ταξιδέψεις 2 μέρες ολόκληρες για να φτάσεις σπίτι.

Και δεν είναι μόνο οι σημαντικές στιγμές, είναι και εκείνες οι ασήμαντες, οι απλές που τελικά όμως είναι και οι πιο όμορφες και αυτές που από φίλους σας κάνουν… οικογένεια. Οι συναντήσεις για ένα καφέ, για πίτσα στο σπίτι. Αυτές που μπορείτε να μείνετε όλο το βράδυ έξω χορεύοντας ενώ είχατε ξεκινήσει “χαλαρά για μια μπύρα” και εκείνες που θέλατε να “λιώσετε” στον καναπέ βλέποντας ταινίες. Όλες αυτές οι στιγμές, που λαμβάνουν χώρα όταν είσαι αλλά και όταν εσύ δεν είσαι… στη χώρα.

Και ειδικά όταν δεν είσαι. Τότε γίνονται και όλα. Όλες οι εξελίξεις. Που ενώ ήσουν μακριά τις έχασες. Και αναρωτιέσαι “πότε έγινε αυτό;” και σου απαντάνε: “Τότε! Α! Ναι, εσύ δεν ήσουν εδώ τότε.”

Και ναι, δεν ήσουν. Δεν είσαι εκεί. Απλά δεν είσαι εκεί και μάλλον θα συνεχίσεις να μην είσαι. Να μην είσαι εκεί σε μια χαρά, σε μια λύπη. Σε μια αποτυχία, σε μια επιτυχία που ένας δικός σου άνθρωπος θέλει να μοιραστεί μαζί σου. Και παρόλο που ξέρεις πως κανείς τους δε σου κρατάει κακία, στο τέλος της ημέρας όμως υπάρχει πάντα εκείνο το αγκάθι. Το αγκάθι της απουσίας. Της απουσίας και της απόστασης.

……………………………………………………………………

Οπότε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα σκεφτείς το πόσο τυχερή είναι η Μαρία ή η κάθε Μαρία που ταξιδεύει full -time, σκέψου όλα τα παραπάνω που σου έγραψα και βγάλε τα συμπεράσματά σου. Τελικά το να ταξιδεύει κανείς τόσο πολύ είναι πραγματικά ονειρικό; Μήπως τελικά ναι μεν κερδίζει πολλά αλλά την ίδια στιγμή χάνει και άλλα τόσα;

Just saying…

Big Kiss

M.

 

Comments

comments