Εγώ λοιπόν. Εγώ που προτίμησα να μη βάλω το εγώ μπροστά και να περιμένω να ακούσω, να κατανοήσω. Να περιμένω με σεβασμό στον πόνο χωρίς να γίνω και εγώ άλλη μια “ειδικός του πληκτρολογίου”. Αν σοκαρίστηκα; Φυσικά.

Αν έκλαψα; Σα να έχανα δικό μου άνθρωπο. Αν νευρίασα; Πολύ. Αν έχασα την εμπιστοσύνη μου; Ναι.

Όχι όμως σε όλα τα τρένα του κόσμου. Αυτό όχι. Ο σιδηρόδρομος εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο ασφαλή μέσα μαζικής μετακίνησης και μεταφοράς.

Δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πως μόλις 2 εβδομάδες πριν το δυστύχημα στα Τέμπη, βρισκόμουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης, έναν από τους 5 πιο μεγάλους σταθμούς της Ευρώπης, και τη συζήτηση που είχα εκεί. Το αγόρι μου μου έδειχνε τα κλειδιά στις ράγες, πόσο αυτοματοποιημένα κινούνταν και άλλαζαν την τροχιά των τρένων που περνούσαν από κάτω μας, όσο εμείς τα χαζεύαμε πάνω στην αερογέφυρα.

Δε θα ξεχάσω ούτε την εμπειρία μου ένα μήνα πριν, όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στο λευκό βέλος που με πήγε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και ρουφούσα όλο περιέργεια και ενθουσιασμό το κάθε τι. Κάτι νέο βρισκόταν στις ράγες και μαζί φούντωνε και η ελπίδα μου πως και τα ελληνικά τρένα μπορούν σιγά σιγά να παίρνουν ξανά τη θέση που τους αξίζει.

Και μετά το χάος. Πρώτη Μαρτίου ξύπνησα με μήνυμα από την κολλητή μου στην Κύπρο. “Μαρία πώς είσαι; Η μαμά του Β. είναι καλά; Πες μου πως δε δούλευε στο συγκεκριμένο τρένο στα Τέμπη”. Εγώ παγωμένη έκανα την πρώτη αναζήτηση στο google ” τρένο τέμπη”.

Και εκεί το απόλυτο σοκ. Η απόλυτη καταστροφή. Το απόλυτο σκοτάδι. Τρεις ολόκληρες ημέρες είχα έναν πόνο στην καρδιά. Όχι από αυτούς που νομίζουμε ότι έχουμε, αλλά από αυτούς που πράγματι έχουμε. Που είναι έντονοι. Που μας σφίγγουν.

Και μια μόνο φράση στο μυαλό μου “δε μπορεί”.

Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν πως θα μπορούσα να είμαι εγώ σε αυτό το τρένο. Πως θα μπορούσε να είναι κάποιος δικός μου. Μετά πόνος για τα παιδιά. Για τα φοιτητάκια που χάθηκαν χωρίς να φταίνε. Για τα φοιτητάκια που ένα 24ωρο πριν ήταν ευτυχισμένα και ένιωθαν ελευθερία και πως το μέλλον είναι μπροστά τους. Πως ο κόσμος τους ανήκει. Γιατί όταν είσαι μικρός, νιώθεις ότι όλα είναι πιθανα. Πώς είσαι ατρόμητος. Όλες οι ευκαιρίες και όλος ο χρόνος βρίσκεται μπροστά σου.

Πόνος και για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Κάποιοι ήταν κοντά στη δική μου ηλικία. Εκεί στα 30 κατι. Που έχεις κατασταλάξει, έχεις απολαύσει την τρέλα του 20αρη και τώρα σχεδιάζεις τα επόμενα βήματα της ζωής σου. Μόνος ή με οικογένεια. Αλλά σίγουρα συνειδητοποιημένος. Και υποψιασμένος. Και μετά πόνος και για τους ανθρώπους που χάθηκαν εν ώρα εργασίας. Κάνοντας απλά ένα ακόμα δρομολόγιο ρουτίνας με τα κλασσικά προβλήματα, τις καθυστερήσεις και το πώς θα ανακοινώσουν και πάλι στους επιβάτες που θα αργήσουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Και μετά το ξαφνικό τέλος. Για πολλούς βασανιστικό. Για εμάς τους απέξω, σοκαριστικό και άδικο.

Οι σκέψεις μου; Πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Ναι. Πρέπει να ξεκινήσουν όλα από την αρχή. Να ξηλωθούν τα πάντα. Παλιά δίκτυα. Παλιά εργαλεία. Μα κυρίως παλιά μυαλά. Να μπει νέος κόσμος. Να ανανεωθεί το προσωπικό. Να υπάρχουν σωστοί έλεγχοι. Άνθρωποι με σπουδές και όχι, γνωστοί γνωστών από τον παλιό ΟΣΕ που τους μετακινούν από τη μια θέση στην άλλη γιατί τους χρωστάνε χάρη ή γιατί δε θέλουν να τους βγάλουν σε σύνταξη. Για να πάμε μπροστά σωστά πρέπει να τα πιάσουμε όλα από την αρχή. Τέλος.

Και να μείνουν και κάποιοι παλιοί. Αλλά να εκπαιδευτούν ξανά, σωστά, σοβαρά. Και να ελέγχονται. Όλοι.

Θα συνεχίσω να ταξιδεύω με τρένα γιατί πάντα θα μου θυμίζουν εκείνο το πρώτο ταξίδι της ζωής μου με τρένο από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Τις πρώτες εικόνες, τα πρώτα συναισθήματα εκείνου του ταξιδιού. Το πρώτο ποιήμα που είχα γράψει τότε στο βαγόνι.

Θα συνεχίσω να ταξιδεύω με τρένο, γιατί πάντα θα μου θυμίζει τα δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας όταν το 2015 έμπαινα στον Υπερσιβηρικό. Πάντα θα μου θυμίζουν τον χαμένο ρομαντισμό, την εξέλιξη, τη μετακίνηση.

Τη σημασία του να απολαμβάνεις το ταξίδι και όχι μόνο τον προορισμό.

Απλά από εδώ και πέρα θα μου θυμίζουν και τι σημαίνει να μπαίνεις ανέμελος και σίγουρος πως θα φτάσεις στον προορισμό σου και τελικά να μη φτάνεις ποτέ. Θα μου θυμίζουν τον πόνο όσων επέζησαν μετά από αυτό το δυστύχημα. Τον πόνο όσων έχασαν στις 28/2 τους ανθρώπους τους.

Θα μου θυμίζουν αυτές τις 57 ψυχές και θα τις παίρνω αναπόφευκτα σε κάθε επόμενο ταξίδι μου. Για να τους δείχνω ότι υπάρχουν τρένα που δε χρειάζεται να τα φοβούνται. Και διαδρομές τόσο όμορφες που αξίζει να τις ξέρουν.

Όσο για τα ελληνικά τρένα, θα περάσει λίγος καιρός για να τα ξανααγαπήσω και να τα εμπιστευτώ, αλλά πιστεύω στην επόμενη υπεύθυνη ημέρα. Το να μην ξαναμπώ στα ελληνικά τρένα δεν είναι λύση. Δε θα πάει αυτή τη χώρα πουθενά. Θέλω μια χώρα ασφαλή ναι. Αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Θέλω μια χώρα που θα μπορεί πραγματικά να θεωρείται μέλος της Ευρώπης και όχι μόνο στα χαρτιά. Αλλά αυτή τη χώρα δε θα τη βρω αν κάθομαι στα “αυγά μου” ή αν δε μπαίνω στο τρένο. Δε θα τη βρω ούτε καίγοντας στους δρόμους κάδους ή βρίζοντας κρυμμένη πίσω από πληκτρολόγια.

Ναι, θα ξαναμπώ στο τρένο. Αρκεί να αλλάξουν εσωτερικά τα πράγματα. Όχι μόνο απέξω αλλά και από μέσα.

Το 2015 η ΤΡΑΙΝΟΣΕ παρουσίασε την υπηρεσία “live δρομολόγια προαστιακού“. Ο επιβάτης μπορούσε μέσα από ειδική ιστοσελίδα της εταιρείας να δει σε πραγματικό χρόνο τις θέσεις των τρένων στο χάρτη. Αυτό ήταν δυνατό μέσω gps που ήταν εγκατεστημένο σε κάθε συρμό. Η υπηρεσία αυτή εξαφανίστηκε λίγους μήνες μετά καθώς ακούστηκε πως κάποιοι εργαζόμενοι ένιωθαν πως παρακολουθούνται.

Άρα ποτέ δε φταίει μόνο η μία πλευρά αλλά και οι 2. Είτε αυτό λέγεται κράτος, πολιτεία, ΟΣΕ, hellenic train, είτε μηχανοδηγός, εργαζόμενος.

Δεν είμαι εδώ για να κρίνω. Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω γνώση για το πώς λειτουργούν τα τρένα. Ούτε θέλω να αποκτήσω.

Είμαι απλά μια λάτρης του σιδηροδρόμου. Μια αιώνια ρομαντική. Ένας άνθρωπος-ταξιδιώτης που κάθε φορά που βλέπει ένα τρένο να περνά, κάθε φορά που φτάνει σε έναν νέο σιδηροδρομικό σταθμό, τα μάτια του γυαλίζουν από χαρά.

Για εμένα το τρένο είναι η έμπνευσή μου, δεν είναι τυχαίο που πάνω σε ένα τρένο ξεκίνησε και αυτό το blog το 2012.

Δε θα σταματήσω να ταξιδεύω με τρένο ή με τραίνο λοιπόν. Όπως και να γράφεται.

Απλά θα συνεχίσω να έχω για αρκετό καιρό αυτό το άσχημο σφίξιμο στην καρδιά κάθε που θα μπαίνω σε ένα από αυτά.