Να’μαι και πάλι στο τρένο! Αυτή τη φορά με κατεύθυνση τη Μογγολία, συνεπώς το τρένο στο οποίο μπαίνω, δε λέγεται πλέον Υπερσιβηρικός αλλά Υπερμογγολικός.

Το συγκεκριμένο τρένο είναι πολύ πιο καινούριο, καθαρό και μοντέρνο και ομολογώ πως με στεναχωρεί που θα χρειαστεί να μείνω μόνο 24 ώρες εκεί.  Στο βαγόνι και συγκεκριμένα στην καμπίνα , γνωρίζω αυτή τη φορά ένα Μογγόλο, ο οποίος ομολογώ πως μάλλον θα προτιμούσε να  μην είχα εμφανιστεί ποτέ στην πόρτα της καμπίνας καθώς όταν με βλέπει “στραβώνει” και δε μου μιλάει καθόλου στη διαδρομή.

Παίρνω τα καθαρά σεντόνια από την υπεύθυνη του βαγονιού η οποία πλέον έχει αλλάξει, δεν είναι Ρωσίδα αλλά Μογγόλα, και βολεύομαι στο κρεβάτι μου. Η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει ήδη στα σύνορα.

 Κοιτάω το χαρτί με τα δρομολόγια και τις στάσεις και αναρωτιέμαι γιατί δείχνει ότι πρέπει να περιμένουμε 3 ώρες σε αυτό το σημείο. Περνούν 4 λεπτά και η απάντηση έρχεται συνοδευόμενη από τα βαριά βήματα του ρωσικού στρατού.

Ο υπεύθυνος του βαγονιού μου φωνάζει να κατεβάσω τις κουρτίνες/γρίλιες του παραθύρου και μου ζητάει να κατέβω από την κουκέτα. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και για πρώτη φορά ο συνταξιδιώτης μου μου απευθύνει το λόγο μιλώντας μου σπαστά αγγλικά. Έχουμε έλεγχο διαβατηρίων και βαγονιών.

Στρατός πάει και έρχεται, κάποιον ψάχνουν, φωνάζουν, σημειώνουν και προχωρούν. Κοιτάνε για λαθρομετανάστες, πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους και αφού έχουν ελέγξει κάθε σπιθαμή του τρένου (με αυτά και μ’εκείνα πέρασαν 3 ώρες), είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε το ρωσικό έδαφος.

Επόμενη στάση… Μογγολία! Ναι ναι! Σε λιγότερες από 24 ώρες αλλάξαμε χώρα! Αφού περνάμε λοιπόν σε μογγολικό έδαφος, το τρένο σταματάει και αρχίζει ο έλεγχος. Αυτή τη φορά από το μογγολικό στρατό.

Άλλες 2 ώρες για να περάσουμε τους ελέγχους και είμαι έτοιμη να κολλήσω και πάλι το πρόσωπό μου στο τζάμι για να χαζέψω τη διαδρομή. Το τοπίο αλλάζει κατευθείαν! Από τα πολύχρωμα χαρακτηριστικά ξύλινα σπιτάκια της Σιβηρίας, βρισκόμαστε ξαφνικά στη μέση του πουθενά. Μπροστά από τα μάτια μου περνούν τεράστιες εκτάσεις πρασίνου τις οποίες στη συνέχεια διαδέχονται καφέ ξερά χωράφια. Η απέραντη στέπα της Μογγολίας, σκέφτομαι και χαμογελάω!

Λίγο πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα, στο Ουλάν Μπατόρ βλέπω τις πρώτες χαρακτηριστικές σκηνές σκόρπιες εδώ και εκεί, τα γνωστά ger ή γιούρτες!

Το τρένο φτάνει στο σταθμό και κατεβαίνω βιαστικά για να βρω την Έξη (δεν ξέρω καν πώς γράφεται το όνομα), την κοπέλα που ανέλαβε να με ξεναγήσει στην πόλη της. Πριν κάνουμε οτιδήποτε μου λέει πως πρέπει να αλλάξω συνάλλαγμα. Η Μογγολία άλλωστε είναι από τις ελάχιστες χώρες που δε μπορείς να βρεις το νόμισμά της έξω από την ίδια τη χώρα. Αυτό ήταν το πρώτο περίεργο που σημείωσα και στο τετραδιάκι μου. Το δεύτερο ήταν ότι τα χρήματά τους είναι μόνο χαρτονομίσματα. Πώς να το πω; Δεν έχουν κέρματα. Τίποτα. Καθόλου! Μόνο χαρτί!

Και σου έχω και ένα τρίτο, το οποίο μου το είπε η Έξη όσο περπατούσαμε στην πόλη λίγο πριν ξεκινήσει η ξενάγηση. Το μογγολικό αλφάβητο λέει, είναι ίδιο με το ρωσικό, δηλαδή κυριλλικά. Η διαφορά όμως είναι πως  το νόημα των λέξεων δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο. Σα να λέμε πως η λέξη ψωμί στα ρωσικά σημαίνει ψωμί ενώ στα μογγολικά σημαίνει αυτοκίνητο. Σε μπέρδεψα; Εγώ να δεις τι έπαθα!

Η πρώτη στάση μας στην πόλη του Ulaan Baatar ή Ουλάν Μπατόρ είναι το μνημείο Zaisan, χτισμένο σε ένα λόφο προς τιμήν της Ρωσο-Μογγολικής φιλίας. Η θέα είναι μαγευτική και αν και η πόλη δεν έχει και πολλά να δείξει παρά μόνο ουρανοξύστες, η επιλογή της ώρας ήταν ιδανική. Μόλις έχει ανέβει ο ήλιος στον ουρανό και το γλυκό φως που πέφτει στα μάτια μου με κάνει να χαμογελώ και να σκέφτομαι ότι βρίσκομαι σε ένα από τα πιο ταξιδιάρικα μέρη του κόσμου! Δεν είναι τυχαίο που η Μογγολία λέγεται και χώρα των νομάδων!

Το Ουλάν Μπατόρ ή και UB όπως το λένε οι ντόπιοι, συγκεντρώνει το 45% ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας και είναι μια συνεχώς αναπτυσσόμενη πόλη με πολλές διαφορές και αντιθέσεις. Δίπλα σε πανύψηλους ουρανοξύστες θα δεις σκηνές νομάδων, δίπλα από μοντέρνα κτήρια θα αντικρίσεις παλιούς ναούς και μοναστήρια.

Η Έξη με πηγαίνει στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Chinggis η οποία έχει φυσικά το όνομα του Τσένγκις Χαν, του περίφημου στρατιωτικού ηγέτη τον οποίον υπερλατρεύουν οι Μογγόλοι. Στη μέση της πλατείας βρίσκεται ένα στολισμένο με λουλούδια ger -σκηνή καθώς και τα απομεινάρια της χθεσινής γιορτής από τη λήξη του Naadam Festival. Του πιο γνωστού φεστιβάλ πολεμικών τεχνών της χώρας.

Λίγο πιο πέρα, το άγαλμα του καθιστού Τσένγκις Χαν, παρόμοιο με εκείνο του Λίνκολν, μας επιβλέπει από ψηλά όσο εμείς χαζολογάμε στη μέση της πλατείας.

Η ημέρα είναι θαυμάσια, η θερμοκρασία γύρω στους 35 βαθμούς και παρόλο που τα περισσότερα μέρη είναι κλειστά λόγω της τελευταίας ημέρας του φεστιβάλ που σου προανέφερα παραπάνω (του Naadam), καταφέρνουμε να βρούμε ανοιχτό ένα μικρό εστιατόριο για να φάμε κάτι και να καταφέρω να μπω για λίγο στο ίντερνετ ώστε να ενημερώσω τους δικούς μου ότι βρίσκομαι σε μογγολικό έδαφος.

Με το στομάχι γεμάτο και τα facebook & instagram προφίλ μου ενημερωμένα, παίρνουμε το δρόμο για το μοναστήρι Gandan Khiid, το μεγαλύτερο και παλαιότερο βουδιστικό μοναστήρι της πόλης το οποίο φιλοξενεί πάνω από 5 χιλιάδες μοναχούς. Εκεί βρίσκεται και το ψηλότερο άγαλμα βούδα σε εσωτερικό χώρο. Λέγεται Avalokiteśvara, δηλαδή ο θεός που κοιτάει προς τα κάτω.

Η Έξη μου μιλάει για το ρόλο τη θρησκείας στη ζωή των κατοίκων της Μογγολίας η οποία για πολλά χρόνια (70 για την ακρίβεια) λόγω του κομμουνισμού ήταν “υπό διωγμό”. Τα μοναστήρια έκλειναν ή γκρεμίζονταν και οι μοναχοί διώχνονταν. (Στη Μογγολία ο βουδισμός είναι θιβετιανού τύπου, συνεπώς στηρίζεται στη μοναστική ζωή). Το μοναδικό μοναστήρι που επιβίωνε για καθαρά τουριστικούς/προπαγανδιστικούς λόγους ήταν αυτό που βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο βουδισμός ξαναμπήκε στη ζωή αυτού του νομαδικού λαού, λες και δεν είχε απαγορευτεί ποτέ. Μοναστήρια χτίζονται ξανά και οι μοναχοί κατακλύζουν τις πόλεις.

Μπαίνοντας για πρώτη φορά σε βουδιστικό μοναστήρι, κάθε τι που κοιτάω μου φαίνεται εντυπωσιακό, διαφορετικό, χρωματιστό και αξιόλογο να φωτογραφηθεί. Περιμένω να δω έστω ένα μοναχό να περνάει. Δεν είναι εύκολο. Βλέπω από μακριά 2 παιδιά αλλά μέχρι να πλησιάσω χάνονται πίσω από μια γωνία. Λίγο πριν φύγουμε είμαι τυχερή. Ένας μοναχός περνάει ακριβώς δίπλα μου για να μπει στον κεντρικό ναό. Ένα γρήγορο κλικ και η στιγμή “αποθανατίστηκε” για πάντα!

Η βόλτα μας φτάνει στο τέλος της. Περπατάμε στη σχεδόν άδεια πόλη μέχρι να φτάσουμε και πάλι στο αρχικό σημείο εκκίνησης της βόλτας μας όπου μας περιμένει ένα τζιπ 4×4 το οποίο θα με οδηγήσει στο πιο ωραίο και αυθεντικό κομμάτι του υπερσιβηρικού ταξιδιού μου… στη μέση του πουθενά, στη στέπα της Μογγολίας.

Εκεί όπου οι νομάδες αυτής της τόσο διαφορετικής χώρας στήνουν & ξεστήνουν τις σκηνές τους και μετακινούνται 4 φορές το χρόνο στις αχανείς εκτάσεις της Μογγολίας σε αναζήτηση ευνοϊκότερων εδαφών ώστε να προστατευθούν από το κρύο ή τη ζέστη.

Εκεί όπου το μάτι χάνεται και εσύ βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από το τίποτα, χαμένος στη μέση του πουθενά. Ευτυχισμένος που βλέπεις τον ήλιο να πέφτει πίσω από τους λόφους και κανένας τοίχος δε μπορεί να σου κρύψει τη θέα…

Συνεχίζεται

Δες όλα τα post του ταξιδιού μου με τον Υπερσιβηρικό εδώ

Comments

comments