Σήμερα, έχω τη χαρά να εισάγω στο blog μου μια καινούρια ενότητα  με τίτλο “οι φίλοι μου…τα τρένα”! Ένα παζλ  σύντομων ιστοριών από εμπειρίες στα τρένα όπως μου τις διηγούνται οι φίλοι μου! Γιατί όπως είχα ξαναγράψει στα πρώτα μου post: “το ταξίδι είναι πιο ωραίο όταν είσαι με παρέα…”

Το καλό και το κακό…

Μμμμ, για να σκεφτώ! Ταξίδι με τρένο… Όχι ένα αλλά δύο μου έρχονται  στο μυαλό!  Δύο λοιπόν τα ταξίδια με τρένο που μου εντυπώθηκαν περισσότερο στη μνήμη, το ένα για καλό λόγο, το άλλο για απαίσιο…

Ξεκινώντας με το καλό πίσω στο καλοκαίρι του 2004, είμαι με δύο καλούς φίλους στο Σταθμό Λαρίσης και περιμένω τον προαστιακό για Σφενδάλη, που ήταν η πιο κοντινή στάση για Μαλακάσα και μετά ποδαρόδρομος 2-3 χλμ. Ήταν το πρώτο Rockwave που διοργανώθηκε εκεί, αλλά και της ζωής μου γενικότερα. Θυμάμαι το καρδιοχτύπι, την ανυπομονησία να φτάσουμε, σε ένα τρένο γεμάτο μαλλιαρούς συνοδοιπόρους με μαύρες μπλούζες και διάθεση για καλαμπούρι. Το ταξίδι ήταν σύντομο, αλλά η διαδρομή όμορφη με αρκετό πράσινο ανάμεσα στις στάσεις, ένιωθα ότι έφευγα από τα τσιμέντα της πόλης και πήγαινα στην εξοχή να δω τις μπάντες που μου αρέσουν. Eπιτέλους αποκτούσαμε ένα φεστιβάλ ευρωπαϊκών δεδομένων! Το πιο αστείο είναι που στη διπλανή τετράδα καθισμάτων έτυχε να κάθεται η γνωστή ηθοποιός Δήμητρα Παπαδοπούλου, οπότε ρωτούσε απορημένη αλλά με το γνωστό απλό και αυθόρμητό της ύφος “Καλά, και πού πάτε όλοι εσείς βρε παιδιά;”.
Όσο για το απαίσιο, ήταν κάπου στα μέσα ’90 όταν, πιτσιρικάς ακόμα, είχα κατέβει με τον πατέρα μου Ομόνοια για δουλειές και αφού τελειώσαμε παίρναμε το τρένο της επιστροφής πια για Πειραιά. Ήταν μισοάδειο από Μοναστηράκι και μετά και η εικόνα που αντίκρισα τότε με σημάδεψε σε τέτοιο βαθμό που δεν ξαναμπήκα σε τρένο για τα επόμενα 3 χρόνια: δύο ναρκομανείς να προσπαθούν να κρατηθούν από την κάθετη χειρολαβή στη μέση του βαγονιού και, από τη μαστούρα τους, να είναι τόσο αδύναμοι που να λυγίζουν σιγά σιγά τα γόνατά τους ώσπου έφτασαν στο πάτωμα γέρνοντας ταυτόχρονα προς τα εμπρός με το κεφάλι και έμειναν εκεί, μισοκοιμισμένοι, χαμένοι στο χώρο και στο χρόνο.

Στην πορεία προφανώς έχω δει πολύ χειρότερα από αυτό, αλλά για την ηλικία των 8 χρόνων το σοκ μου ήταν απερίγραπτο.

  Γιάννης Ζωγόπουλος

Comments

comments