Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μόνος, τόσο απεγνωσμένος! Άραγε θα γυρίσει;

Την Κατερίνα τη γνώρισα πριν 4 χρόνια. Καθόμουν αμέριμνος στη βιτρίνα ενός παιχνιδάδικου μέχρι που τη προσοχή μου τράβηξε ένα ξανθό κοριτσάκι 3 χρονών,το οποίο με έδειχνε επίμονα στους γονείς του. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, της έκλεισα το μάτι και μετά από 5 λεπτά βρισκόμουν στην αγκαλιά της.

Μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια σχέσης μας, η Κατερίνα δε με άφησε ποτέ από δίπλα της και  εγώ πιστός της φίλος, ήμουν πάντα στο πλευρό της. Τα πρώτα της περπατήματα, την πρώτη μέρα στο σχολείο (κρυμμένος στο σακίδιο), τις πρώτες φιλίες και τις γιορτές τα περνάγαμε πάντα μαζί. Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να κοιτάξω άλλη και η Κατερίνα δεν μου έδειξε ποτέ ότι μπορεί να με είχε βαρεθεί…

Ώσπου έφτασε το πρώτο καλοκαίρι που οι γονείς της αποφάσισαν να τη στείλουν κατασκήνωση. Την προηγούμενη της αναχώρησης στο σπίτι επικρατούσε ένα μικρός χαμός, τσάντες, σακίδια, παπούτσια όλα στη μέση για να αποφασίσει η Κατερίνα τι θα πάρει μαζί της. Και γω εκεί, καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού να την παρακολουθώ ήρεμος και χωρίς να υποψιάζομαι τίποτα.

Το πρωί, όλοι μαζί μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το σταθμό του τρένου όπου η Κατερίνα θα βρισκόταν με τα υπόλοιπα παιδιά. Εγώ, εγκλωβισμένος στην αγκαλιά της άρχισα να πονάω αλλά δεν παραπονέθηκα γιατί ήξερα πως με κρατούσε σφιχτά γιατί με αγαπούσε πολύ πολύ! Αφού φτάσαμε στο σταθμό, καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής και περιμέναμε, τι ακριβώς δεν ξέρω αλλά περιμέναμε κάτι. Μάλλον να έρθουν τα άλλα παιδάκια.

Η Κατερίνα σηκώθηκε και με άφησε στην αγκαλιά της μαμάς της γιατί ήθελε να μιλήσει στο κινητό με τη γιαγιά της που δεν μπόρεσε να έρθει μαζί μας στο σιδηροδρομικό σταθμό. Αφού την έχασα για μερικά δευτερόλεπτα απ’το οπτικό μου πεδίο, συγκεντρώθηκα στη συζήτηση που είχαν οι γονείς της. Και κάπου εκεί άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας! Η συζήτησή τους ήταν γύρω από τον αν η Κατερίνα -7 χρονών κορίτσι πλέον- έπρεπε να με πάρει μαζί της ή να με αφήσει πίσω! Σοκαρίστηκα! Άρχισα να ψάχνω την αγαπημένη μου αλλά με τόσο κόσμο γύρω δεν την έβλεπα!

Με έβαλαν να καθίσω στο κάθισμα μόνο μου και εξαφανίστηκαν όλοι από κοντά μου. Και να’μαι εδώ, παρατημένος στη θορυβώδη αίθουσα αναμονής να νιώθω για πρώτη φορά φόβο! Πού πήγαν όλοι; Πού πήγε η Κατερίνα; Τι θα κάνω τώρα; Ποιος θα με πάρει; Πώς θα ζήσω χωρίς εκείνη; Ουφ, πόσο μόνος νιώθω μακρυά της…και πόσο θυμωμένος, έπρεπε να μου είχε πει ότι δε με ήθελε πια, ότι ντρεπόταν για μένα…

Καθισμένος στο γκρίζο, κρύο κάθισμα του σταθμού και απαρηγόρητος για το κακό που με βρήκε, έχοντας παραλύσει από το φόβο,νιώθω ότι έφτασε το τέλος μου…. Και εκεί που έχω χάσει κάθε ελπίδα…

Νάτη, μπροστά μου η Κατερίνα μου! Μου χαμογελάει γλυκά και με παίρνει αγκαλιά λέγοντάς μου πως δεν υπάρχει περίπτωση να με ξαναφήσει από τα χέρια της και πως οι γονείς της της είχαν πει ψέματα ότι τάχα με είχαν βάλει στο σακίδιό της ενώ στην πραγματικότητα με είχαν αφήσει εδώ για να μη με πάρει μαζί της – μιας και είναι μεγάλη κοπέλα πια και δεν πρέπει να κυκλοφορεί με αρκουδάκια.

Έτσι αγκαλιασμένοι όπως ήμασταν, μπήκαμε παρέα στο τρένο και μαζί με ένα τσούρμο πιτσιρίκια αφήσαμε την αίθουσα αναμονής και το γκρίζο κάθισμα του σταθμού πίσω μας.

Comments

comments