Το Σεπτέμβριο του 2004 άρχισαν όλα. Τότε πέρασα στη Νομική-εγώ και άλλα τετρακόσια άτομα-και πήρα το πρώτο μου τρένο που σαφέστατα ήταν σημάδι ανεξαρτητοποίησης-συνήθως στην ενηλικίωσή του ο κόσμος παίρνει αμάξι, αλλά εγώ πήρα το τρένο.

Από τότε, λοιπόν, συνήθισα να παίρνω το τρένο επειδή, ώς γνωστόν, είναι ένα από τα πλέον οικονομικά μέσα μεταφοράς στην Ελλάδα αλλά και γιατί είναι ένας τόπος άπειρων συζητήσεων, γέλιων, μουσικής και βεβαίως βεβαίως κουτσομπολιού. Το τι μπορείς να ακούσεις και να δεις σε ένα τρένο, δεν περιγράφεται, αλλά θα το επιχειρήσω.

Ένα βράδυ λοιπόν, αποφάσισα να πάρω το τρένο για να πάω από την Κομοτηνή στην Αθήνα. Σκέφτηκα ότι αν ταξιδέψω βράδυ, θα μπορέσω να κοιμηθώ κατά τη διάρκεια του διαδρομής και έτσι να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι ώς δια μαγείας στην Αθήνα-άντε ας πω Λειανοκλάδι για να μην υπερβάλλω. Μεγάλο λάθος!

Μεσα στο βαγόνι που βρισκόμουν επικρατούσε ένας χάος το οποίο δημιουργήθηκε κυρίως απο καμιά δεκαριά παληκάρια που, από ό,τι φαίνεται, έκαναν τη δική τους εφταήμερη ακούγοντας μουσικη στη διαπασόν, φωνάζοντας και βρίζοντας.Εγώ έκανα πως κοιμόμουν αλλά στην πραγματικότητα είχα στήσει αυτί. Ένας από αυτούς κατήγγειλε το γεγονός ότι η τυροκαφτερή στη Μύκονο είναι πανάκριβη-τι μας είπε τώρα! Εκεί που με είχε πιάσει νευρικό γέλιο, ένας κύριος με στρογγυλό πρόσωπο που καθόταν στην αντικρυνή θέση προσβλήθηκε απο κάτι καυστικά σχόλια που έκαναν τα παιδιά για έναν αλλόθρησκο.

Για να μην τα πολυλογώ, ξεκίνησε καβγάς μες στο τρένο, σε σημείο που ένα ζευγάρι Άγγλων με το σχεδόν νεογέννητο παιδί τους, που του έφτιαξαν αυτοσχέδια κούνια για να κοιμηθεί, άλλαξαν βαγόνι. Εν τω μεταξύ, στο πίσω κάθισμα, μία κυρία ήταν πολύ ομιλητική και φάνηκε να μιλάει στον διπλανό της για ένα σοβαρό ζήτημα. Κάθησα και εγώ αναπαυτικά στο κάθισμά μου, δήθεν ότι αλλάζω πλευρό, και την άκουσα να μιλάει για τη συναρπαστική γνωριμία της με τον Γ. Καπουτζίδη τον οποίο περιγράφει σαν ταλαντούχο παιδί που παράτησε τη Νομική για τα καλλιτεχνικά-ο τυχερούλης.

Επειδή με κουράζουν οι πολύ σοβαρές κουβέντες, γύρισα πλευρό, αυτήν τη φορά για να κοιμηθώ. Το υπόλοιπο μέρος του ταξιδιού μου το πέρασα ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας βιβλία-συγκεκριμένα διάβασα δύο (τη φάρμα των ζώων του  George Orwell και το Dracula του Bram Stoker) γιατί το ταξίδι κράτησε δέκα ώρες και έπρεπε κάπως να τις περάσω. Ομολογώ, όμως, πως τον περισσότερο χρόνο της προσωρινής διαμονής μου στο τρένο τον πέρασα αγωνιώντας για το πότε θα φτάσω στον προορισμό μου.

Για μένα λοιπόν σημασία έχει και το ταξίδι, αλλά και ο προορισμός. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε να θυμόμαστε καθημερινές, αστείες ή παράξενες στιγμές μέσα στο τρένο είτε ήμασταν μόνοι μας είτε με παρέα. Όλοι θυμόμαστε το ήσυχο ζευγάρι που κοιμάται αγκαλιά, τον τύπο με το μακρύ μαλλί που μιλάει για την μέταλ μπάντα του ή την ηλικιωμένη κυρία που παραπονιέται για τη φασαρία του βαγονιού. Αυτό που θυμόμαστε, όμως, πιο πολύ είναι την αγωνία του να φτάσεις στο μέρος που θέλεις. Είναι αυτονόητο πως εκείνο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα ούτε δέκα λεπτά. Αλλα δε με πείραξε καθόλου. Αν είχα κοιμηθεί, δε θα άκουγα τίποτα..

Η Ρίκα Παπ. είναι απόφοιτος

Νομικής Σχολής Κομοτηνής.

Το τελευταίο διάστημα τη βρίσκεις

στο Aberdeen της Σκωτίας.

Comments

comments