Όπως σου έχω ξαναπεί, μαζί μου ΔΕ θα ταξιδεύεις μόνο σε όμορφα ή… λιγότερο όμορφα μέρη. Δε θα μαθαίνεις μόνο για τα αξιοθέατα και τα εστιατόρια που πρέπει να επισκεφθεις! Μαζί μου θα μαθαίνεις για ιστορίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, θα βλέπεις φωτογραφίες με φάτσες που -έστω για λίγο- μοιράστηκα μαζί τους στιγμές από τη ζωή μου. Θα διαβάζεις για τις συζητήσεις μου με ντόπιους, για κουβέντες με άλλους travel bloggers ή ταξιδιώτες του κόσμου, για τη διαμονή μου στα σπίτια τους ή για εκείνο το ταξίδι που ετοιμάζω με κάποιον που γνωρίζω μόνο 10 μερες.

Γιατί;;;

1. Γιατί το blog μου δεν λέγεται τυχαία Travel…Stories! Οι ιστορίες είναι το Α και το Ω σε αυτό το ταξιδιωτικό blog. Kαι ιστορίες χωρίς πρόσωπα δε είναι ενδιαφέρουσες ιστορίες!
2. Γιατί όπως είχε ειπωθεί και στο TBEX Athens: η ατάκα “live like a local” είναι λάθος και οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν για να διαφοροποιηθούν από τον κλασικό τουρίστα χωρίς όμως να ξέρουν την πραγματική σημασία αυτής. Το μυστικό λοιπόν δεν είναι να ζεις σαν ντόπιος αλλά να ζεις και να ταξιδεύεις παρέα με ντόπιους. Και γω αυτό σκοπεύω να κάνω αλλά μέχρι να σου αποκαλύψω περισσότερα ας γυρίσω πάλι εκεί που αναφέρεται και ο τίτλος: “a night -and a half- to remember” , ελληνιστί μία νύχτα και μισή!

Ήταν απόγευμα Κυριακής θαρρώ, μάλλον 8 του Μάρτη και αφού είχαμε ακολουθήσει το γνωστό απαιτητικό πρόγραμμα του KeralaBlogExpress project και είχαμε οργώσει το Πάρκο Periyar Tiger Reserve όπου μπορεί να μην είδαμε τίγρεις αλλά είδαμε ελάφια, αγελάδες, πτηνά και πολλά άλλα που θα στα δείξω σε επόμενο ποστ, κατευθυνθήκαμε κουρασμένοι προς το ξενοδοχείο.

Καθώς δεν είχαμε προλάβει να δούμε την πόλη στην οποία θα μέναμε εκείνο το βράδυ και μιας και την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να φτιάξουμε πάλι τις βαλίτσες μας και να συνεχίσουμε το road trip μας, 4 από εμάς αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο κέντρο της πόλης Thekkady και να το εξερευνήσουμε!

Για ακόμη μια φορά βρέθηκα ανάμεσα σε άγνωστους δρόμους, σε περίεργες επιγραφές που το μόνο που καταλάβαινα ήταν η λέξη spices και σε περίεργα βλέμματα που με επεξεργάζονταν με απορία και ενδιαφέρον όσο περπατούσα ζωσμένη με τις φωτογραφικές μηχανές μου. Η καλύτερη μου! Και φυσικά δεν ήμουν μόνη μου, είχα άλλους 3 partners in crime μαζί μου από Ισπανία, Ιταλία και Πουέρτο Ρίκο!

Μετά από την πρώτη βόλτα αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάποιο μπαρ που θα μπορούσαμε να πιούμε ένα ποτό, έστω μια μπύρα καθώς στην Ινδία το ποτό δεν είναι κάτι που συνηθίζεται να προσφέρεται και να καταναλώνεται ελεύθερα παντού.

Περπατώντας λοιπόν, χωρίς να γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε, κάποιος από την παρέα κοίταξε ψηλά και είδε μια τεράστια πινακίδα που έγραφε “Beer & Wine”! Γουρλώσαμε τα μάτια και αφού κοιταχτήκαμε με νόημα χωθήκαμε μέσα στα στενά προς ανακάλυψη του μπαρ με την κόκκινη επιγραφή.

Λίγο πριν φτάσουμε πέσαμε πάνω σε μια μεγάλη παρέα παιδιών τα οποία γελώντας και τραγουδώντας ήρθαν προς το μέρος μας για να μας πιάσουν κουβέντα. Με ελάχιστα αγγλικά και με πολλές κινήσεις χεριών και ποδιών μας ζήτησαν να τους βγάλουμε φωτογραφία και μετά ήθελαν να τη δουν κιόλας. Όταν τους είπαμε πως τώρα είναι η ώρα και για ένα video selfie άρχισαν να γελάνε ασταμάτητα βλέποντας live τον εαυτό τους στην κάμερα. Ειλικρινά, όσο και να θέλω δε μπορώ να σου περιγράψω το πόσο ευτυχισμένη ένιωθα μέσα στο πλήθος των μικρών Ινδών με τα μεγάλα μάτια και τα πλατιά χαμόγελα!

Αφού παίξαμε λίγο μαζί τους μπάλα στη μέση του δρόμου και τους δώσαμε σοκολάτες και στυλό (ναι, δεν ξέρω γιατί αλλά τρελαίνονται για μολύβια και στυλό) κατευθυνθήκαμε στο μπαρ που από την αρχή μας είχε τραβήξει την προσοχή. Το μέρος ήταν απλά ένας σκοτεινός, ζεστός χώρος με παραδοσιακή μουσική, ειδήσεις στην τηλεόραση, μερικά τραπέζια, έναν μπάρμαν και 5-6 ντόπιους που έπιναν ήσυχα το ποτό τους. Ναι, ήμασταν οι μόνοι ξένοι σε αυτό το μέρος και ναι στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε παρόμοιο μέρος για να πιω μια μπύρα.

Και όμως, ακριβώς επειδή ήμασταν σε μια ξένη χώρα, μακριά από την καθημερινότητά μας και έξω από το comfort zone μας, για εμάς το συγκεκριμένο μπαρ ήταν μια όαση, το πιο ωραίο μέρος που θα μπορούσαμε να βρούμε στο ταξίδι μας. Και φυσικά ήμασταν παρέα, τέσσερα άτομα από τόσο διαφορετικά μέρη που μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τα ταξίδια, για το γράψιμο, για το άγνωστο και φυσικά για τη μπύρα!

Happy faces! We found BEER!

Αφού λοιπόν παραγγείλαμε με χαμόγελο ευτυχίας την KingFisher μας, φωτογραφηθήκαμε και ποστάραμε selfie με caption “Our first beer night in India”, πιάσαμε κουβέντα με τους θαμώνες, γελάσαμε, χορέψαμε και φύγαμε ευτυχείς για το ξενοδοχείο. Η βραδιά όμως δεν τελείωσε εκεί. Αφού φάγαμε βραδινό και εκεί προστέθηκε στην παρέα και μια Γαλλίδα, κάναμε μαθήματα χορού με τον Πουερτορικανό της παρέας  και τραγουδήσαμε 50 φορές το τραγούδι του Inglesias “bailando“, συνεχίσαμε τη νύχτα μας με mojitos. Ναι εκείνη τη νύχτα βρήκαμε ΚΑΙ mojitos.

#Onemore Mojito please!

Και καθώς η νύχτα φαινόταν πως θα ήταν μεγάλη, είπαμε να βρούμε μερικούς ακόμα travel bloggers που βρισκόντουσαν μαζί με κάποιους εκ των διοργανωτών σε ένα κοντινό ξενοδοχείο και μάθαιναν φιγούρες Bollywood δίπλα στη φωτιά. Περπατήσαμε γύρω στη μία το βράδυ μέχρι το άλλο ξενοδοχείο, στη μέση του πουθενά και φτάσαμε λίγα λεπτά αργότερα στην πηγή του Bollywood πάρτυ. Εκεί όλοι μαζί υπό τους ήχους  του τραγουδιού ” Tu Meri” χορέψαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Μια παρέα 20 ατόμων από τουλάχιστον 10 διαφορετικές χώρες στον κήπο ενός εκ των πιο Luxury hotels της περιοχής Kerala, ένωσαν τις φωνές τους, την καλή τους διάθεση και τα ποτά τους χορεύοντας και γελώντας κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ινδίας.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε κάπου στις 4 το ξημέρωμα με βουτιά στην πισίνα, γέλια και σχόλια τύπου” σε 3 ώρες πρέπει να κάνουμε check out guys!” “Όποιος ξυπνήσει πρώτος να πάρει τηλέφωνο και τους άλλους” κτλ!

Φυσικά καμία άλλη νύχτα δεν ξεπέρασε τη βραδιά της 8ης Μαρτίου η οποία ξεκίνησε με αναζήτηση μπύρας στο κέντρο της πόλης και εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο international party! Μια βραδιά που θα μου μείνει αξέχαστη, που θα με γεμίζει πάντα χαρά όταν τη διηγούμαι σε φίλους και γνωστούς και θα με κάνει να χαμογελάω κάθε φορά που θα πίνω μπύρα!

Last night for Maria

Και μετά ήρθε η βραδιά του αποχαιρετισμού ή όπως τη λέω εγώ – η μισή βραδιά… Εκείνες οι 3-4 ώρες που 1 Ισπανός, 1 Ουρουγουανός, 1 Πουερτορικανός, 1 Γαλλίδα, 1 Ισπανός, 3 Βραζιλιάνοι και 2 Ιταλίδες συγκεντρώθηκαν μια ζεστή νύχτα… με μπύρες για να αποχαιρετίσουν μια Ελληνίδα ή οποία (damn) έπρεπε να πάρει το δρόμο της επιστροφής λίγο νωρίτερα από τους υπόλοιπους…

Και αν τώρα αναρωτιέσαι γιατί αυτή τη βραδιά την ονόμασα μισή… θα σου πω απλά αυτό. Εγώ από εκεί έφυγα μισή. Μισή γιατί άφησα πίσω μου ένα κομματάκι μου σε κάθε ένα από αυτά τα άτομα που για 10 μέρες γίναν φίλοι μου, δικοί μου άνθρωποι και μοιράστηκαν μαζί μου ένα κομμάτι της ζωής τους. Αλλά και γιατί εκεί, στην Kerala της Ινδίας άφησα κάπου θαμμένο ένα ακόμα κομμάτι μου με σκοπό να γυρίσω κάποια στιγμή και να το ξαναδώ…

Φύτεψα ένα δεντράκι! Αλλά γι’αυτό θα σου μιλήσω αναλυτικά σε επόμενο post…

Comments

comments