Σεπτέμβριος 1990. Παραμονές απόφασης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 που ήταν υποψήφια και η Αθήνα και μάλιστα ως το μεγάλο φαβορί.

Στο Καλλιμάρμαρο  έχει στηθεί ολόκληρη παραγωγή για τους ενδεχόμενους πανηγυρισμούς κι εγώ μαζί με το συνονόματο πρώτο ξάδελφό μου Γιάννη Κυφωνίδη ως «Χρυσοί Εθελοντές» κατεβαίνουμε από τη Θεσσαλονίκη  σιδηροδρομικώς. Μόνο που για λόγους οικονομίας και εμπειρίας αποφασίζουμε να ταξιδέψουμε με το κλασικό τρένο, το γνωστό καρβουνιάρη. Αρχικά ,σύμφωνα με το πρόγραμμα, έπρεπε να ξεκινήσουμε στις 8 το πρωί με πιθανή ώρα άφιξης στην Αθήνα 3 το μεσημέρι.

Μόνο που τίποτα δεν έγινε σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το τρένο έφθασε από Έβρο στη Θεσσαλονίκη με δύο ώρες καθυστέρηση κι ενώ αναφωνούμε «Αμήν»,  όταν επιτέλους επιβιβαζόμαστε, περιμένουμε άλλη μία ώρα μέσα στο τρένο. Κάποια στιγμή κι ενώ τα ρολόγια γράφουν 11 το πρωί , ακούμε με ανακούφιση από τα μεγάφωνα ότι αναχωρούμε εντός πενταλέπτου.

Ήμασταν και σίγουροι ότι θα ξεκινήσουμε….τρομάρα μας. Όπως το τρένο άρχισε να κινείται με κατεύθυνση  την Αθήνα, δεν πέρασαν δέκα λεπτά,  και άρχισε  να επιστρέφει στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Είναι αυτό που λέμε πορεία προς τα εμπρός, αλλά προς τα πίσω…!!!

Το κατάπιαμε και αυτό γιατί δεν είχαμε και άλλη επιλογή και κάναμε ακόμα λίγη υπομονή. Στις 12 εδέησε να βάλουν ξανά μπροστά τις μηχανές κι έτσι να ξεκινήσει ένα πολύ ….ωραίο….ταξίδι, εφάμιλλο με τον επικό άθλο του Μπεν Χουρ, τουλάχιστον σε χρονική διάρκεια.

Το αποκορύφωμα ήταν το κουπέ , όπου βρίσκονταν οι θέσεις μας. Τέσσερις από τη μία πλευρά και άλλοι τέσσερις από την άλλη, ο ένας κολλητά δίπλα στον άλλον, κάτι σαν χαμάμ εν κινήσει.

Στα 19 και 20 μας βέβαια κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε,  γιατί δε γινόταν κι αλλιώς.

Μέχρι και τα οικογενειακά μιας γλυκιάς κυρίας από την Καρδίτσα που ταξίδευε με τον πρωτοετή φοιτητή γιο της μάθαμε.

Δε μας χώριζε ούτε μεσοτοιχία, για να αποφύγουμε το κουτσομπολιό εξ΄ακοής.

Το ταξίδι κυλούσε ως σενάριο Ελληνικής Κωμωδίας 80’ίλας. Ολλανδός μάλιστα τουρίστας με ρωτούσε  για τα καπνά της Θεσσαλίας και το πόσο καλά είναι-γιατί άραγε- κι εγώ επειδή ήμουνα σεμνό και ταπεινό παιδί και δεν ήξερα από τέτοια  του έλεγα απλά «Ναι, Ναι».  Και σα να μην έφθανε αυτό, ο υπεύθυνος του κυλικείου έβγαινε με μία κουδούνα σαν τον τελάλη,  ανακοινώνοντας το μενού της ημέρας…Ουδέν σχόλιον δε θα κάνω επ’αυτού….

Στη συνέχεια επέστρεψα στο κουπέ , όπου μαζί με τον ξάδελφό μου μοιραστήκαμε το walkman του. Πως έγινε αυτή η Σολομώντεια μοιρασιά; Πήραμε από ένα ακουστικό ο καθένας!!!

Κι ενώ μας πήρε κανονικότατα ο ύπνος-μα τι γλυκός ύπνος ήταν αυτός-ξυπνήσαμε μισή ώρα πριν φθάσουμε Σταθμό Λαρίσης με τη Σοφία Αρβανίτη να άδει στα αυτάκια μας «Μόνη Περπατώ, Σκεφτική και Βιτρίνες κοιτάω…».

Στο σταθμό μας περίμενε η αγαπημένη μου εξαδέλφη και αδελφή του Γιάννη Αθηνά μετά Βαΐων και Κλάδων κάπου στις 7.30 , απόγευμα πια.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητό της , όπου, επειδή είχε χαλάσει το ραδιοκασετόφωνο, είχε βάλει στο πίσω κάθισμα φορητό με μπαταρίες. Και όλως τυχαίως ο σταθμός μετέδιδε ABBA.

Για την ιστορία,  τους Ολυμπιακούς του 1996 δεν τους πήραμε παρά τη σιγουριά μας, μας κέρδισε η Ατλάντα. Αλλά πήραμε το αίμα μας πίσω ,όταν το 1997 κερδίσαμε τους Ολυμπιακούς του 2004.

Και για την έτερη ιστορία, η επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη έγινε μετά από καμιά δεκαριά μέρες με ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ,  μέσα σε πέντε ώρες και δέκα λεπτά και δεν το πιστεύαμε.   Πρωτόγνωρη εμπειρία για το 1990, καθώς ήταν ο πρώτος χρόνος κυκλοφορίας αυτών των αμαξοστοιχιών στις Ελληνικές Σιδηροδρομικές Γραμμές.

Είκοσι και κάτι χρόνια μετά , θυμάμαι με πολύ μεγάλη αγάπη και νοσταλγία το ταξίδι αυτό, αλλά χαίρομαι που πέρασαν τόσα χρόνια, γιατί αυτό με  έναν ελαφρώς  διαστροφικό τρόπο  αποδεικνύει ότι η ζωή θα είναι πάντα ωραία και θα συνεχίζεται…!!!

Ο Ιωάννης Κυφωνίδης είναι

Δημοσιογράφος, Ηθοποιός και Σκηνοθέτης.

Τον  βρίσκεις μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Κάνε κλικ στη φώτο για να ακούσεις το τραγούδι που συνοδεύει το άρθρο

Comments

comments