Να’μαι λοιπόν 2 χρόνια μετά ακόμα στη Βόρεια Ιταλία ή αλλιώς στην Polentaland

Προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη και να αριθμήσω όλα αυτά που κατάφερα να κάνω και όλα όσα βρίσκονται ακόμα στην to do list μου…

Τον πρώτο χρόνο δούλεψα στα mc Donald’s, στην αρχή ταμείο – μεταξύ παραγγελιών για χάμπουργκερ και ποτηράκλες Coca Cola – ενώ στη συνέχεια διοργάνωνα τα πάρτυ για τα πιτσιρίκια. Το τι τραγούδι έμαθα και τι παιχνίδια έκανα δεν περιγράφεται. Τώρα που το σκέφτομαι εκεί, μαζί με τα πιτσιρίκια έμαθα να μιλάω τα πρώτα μου ιταλικά!

Στην πορεία δούλεψα ως receptionist και το καλοκαίρι ως γραμματέας. Το τι είδαν τα μάτια μου και τι άκουσαν τα αυτιά μου δε λέγεται! Σίγουρα δεν έκανα την δουλειά που ονειρευόμουν αλλά άρχισα να μιλάω πολύ πιο καλά τα ιταλικά, γνώρισα κόσμο και διαφορετικές νοοτροπίες και εξασφάλισα ένα πολύ καλό μισθό όπου το δεύτερο χρόνο με βοήθησε να πραγματοποιήσω έναν από τους στόχους μου, ένα μεταπτυχιακό στο Μιλάνο!

Το δεύτερο χρόνο λοιπόν, μετακόμισα στο Μιλάνο, παρακολούθησα ένα από τα πιο high μεταπτυχιακά, γνώρισα κόσμο, έκανα φιλίες και τελικά κατάφερα να μπω στον κόσμο της Επικοινωνίας και των Μιλανέζικων Δημοσίων Σχέσεων. Από πρακτική 4 μηνών σε πολυεθνική εταιρεία PR σε πρακτική 3 μηνών σε μικρή εταιρεία Web Marketing μακρυά από το Μιλάνο αλλά κοντά στον καλό μου… Μισθός χαμηλός αλλά η ικανοποίηση τεράστια!

Δυο χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι και εδώ η κρίση έχει αρχίσει να δίχνει το πραγματικό της πρόσωπο αλλά βάζοντας τα κάτω πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά από τότε που μετακόμισα στην Ιταλία! Γνώρισα καινούριο κόσμο και παρόλο που δε μιλάμε την ίδια γλώσσα ξέρω ότι πλέον είναι και αυτοί ένα κομμάτι της  νομάδικης ζωής μου. Συνήθισα το μιλανέζικο,οργανωτικό τρόπο ζωής, το κρύο και την ομίχλη! Έμαθα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τον ήλιο και τα ελάχιστα ανοιξιάτικα πρωινά, έμαθα να τρώω πιο ποιοτικά (σούσι και ριζότο α λα μιλανέζε είναι must) και να πετάγομαι συχνά πυκνά στην Βενετία και στας Αυστρίας -2 ώρες με το αυτοκίνητο-.

Αυτές τις μέρες ετοιμάζομαι ξανά για αλλαγές στη ζωή μου και όπως συνηθίζω να γράφω, δεν ξέρω που θα με βγάλει πάλι ο δρόμος, αλλά χωρίς αμφιβολία θα κουβαλήσω μαζί με τις βαλίτσες μου όλες τις συνήθειες και τα πρόσωπα του Ιταλικού Βορρά…

Τώρα που το σκέφτομαι, το μόνο που θα αφήσω πίσω μου είναι το spiedo (διαφορετικοί τύποι κρέατος στη σούβλα, με εκατό κιλά αλάτι, λάδι και βούτυρο) και την polenta (αλεσμένο καλαμπόκι με μορφή πολτού)… στο κάτω κάτω μου κάθονταν πάντα βαριά στο στομάχι!

ΥΓ: Να θυμηθώ να μην τη μεταφράσω την τελευταία φράση στα αγγλικά γιατί θα μου παρεξηγηθούν μερικοί ιταλοί friends&family! χαχα

Comments

comments