Τα τρένα εδώ στην Αθήνα φαίνεται να έχουν υιοθετήσει τις συνήθειες των Αθηναίων επιβατών τους…

Έχεις δώσει ραντεβού στις 9.00 αλλά εκείνα θα εμφανιστούν μετά από 20,30 λεπτά, θα διασχίσουν την αποβάθρα μ’ένα χαμόγελο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και δε θα σου βρουν ούτε καν δικαιολογία για την καθυστέρηση που είχαν. Δεν πάει να έχεις ιδρώσει -γιατί μην ξεχνιόμαστε, εδώ είναι ακόμα καλοκαίρι-, δεν πάει να έχεις γκανιάσει απ΄τη δίψα περιμένοντας όρθια, το τρένο δε θα έρθει ποτέ στην ώρα του!

Φτάνοντας στο σταθμό της Νερατζιώτισσας, έψαξα για μερικά λεπτά τον πίνακα με τα ωράρια των τρένων, μια συνήθεια που απέκτησα στην Ιταλία λόγω των καθημερινών μου τρενοδιαδρομών και της μανίας μου να ελέγχω κάθε λεπτό για να μην βγω εκτός προγράμματος! Γιατί εκεί έτσι μαθαίνεις, όλα πρέπει να προγραμματίζονται, τι ώρα θα ξυπνήσεις, πόσα λεπτά χρειάζεσαι για να φτάσεις στο σταθμό, πόσες στάσεις για να φτάσεις στο Μιλάνο, όλα γύρω σου είναι νούμερα, αριθμοί που σε περικυκλώνουν και σε αγχώνουν…αλλά πως να το κάνουμε.. ο χρόνος είναι χρήμα δε λένε;

Επιστρέφοντας πάλι στο σταθμό της Νερατζιώτισσας  παρατηρώ ότι παρόλο που οι ηλεκτρονικοί πίνακες με τα ωράρια έχουν τοποθετηθεί στο σταθμό πάνω από ένα χρόνο… είναι ακόμα τυλιγμένοι με σελοφάν! Δεν λειτουργούν και δεν υπάρχει καν ανακοίνωση για το πότε θα μπορούσαν να μπουν σε λειτουργία…  Όλα είναι στο αέρα! Το πότε θα έρθει το επόμενο τρένο είναι μια έκπληξη, μια περιπέτεια, το πότε θα φτάσεις στο σπίτι ή στη δουλειά σου ένα θαύμα!

Γύρω μου παρατηρώ τον κόσμο, δεν ξέρουν πότε θα έρθει το τρένο αλλά δεν τους βλέπω και ιδιαίτερα ενοχλημένους. Απορώ, έχω αλλάξει τόσο πολύ, έχω γίνει τόσο control freak που δεν αντέχω ούτε το τρένο να περιμένω χωρίς να ξέρω την ακριβή ώρα άφιξής του; Σκέφτηκα για μια στιγμή την αποβάθρα νούμερο 2, τα λεπτά που πέρναγα περιμένοντας και μου φαινόντουσαν αιωνιότητα,  τόσα πράγματα που μπορούσες να κάνεις (μέσα στα επόμενα 5 λεπτά) μέχρι να έρθει το τρένο σου… Και μετά συνειδητοποίησα το πόσο πιο πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις στις Αθηναϊκές αποβάθρες…

Έχεις χρόνο όχι μόνο να κάνεις ένα τσιγάρο αλλά να καπνίσεις ολόκληρο πακέτο. Έχεις χρόνο όχι μόνο ν’ακούσεις ένα τραγούδι αλλά ολόκληρο δίσκο, έχεις χρόνο όχι μόνο για να μιλήσεις μ’ένα άγνωστο αλλά να κάνεις και σχέση μαζί του. Μπορείς να πιεις όχι μόνο ένα εσπρεσσάκι αλλά ολόκληρη φραπεδιά, να παίξεις τάβλι και να τσατάρεις  στο κινητό σου και με τους 300 facebook φίλους σου!

Τα τρένα της Ελλάδας λοιπόν, είναι όπως ο λαός της, δεν έχουν στάνταρ ωράρια, έρχονται με το πάσο τους, δε βιάζονται, σε αφήνουν να περιμένεις και δε σου δίνουν ποτέ εξηγήσεις… αλλά το πιο σημαντικό απ’όλα είναι πάντα μες το χαμόγελο και αν τους ρωτήσεις γιατί άργησαν θα σου απαντήσουν δύο πράγματα:

1. Δεν είχαμε πει ότι θα βρισκόμασταν μεταξύ 9 και 9.30; Αν εσύ έφτασες 9 ακριβώς δε φταίω εγώ που έφτασα 9.30, είμαστε και οι δύο εντός ωραρίου

2. Άργησα λιγάκι γιατί σταμάτησα να πιω ένα φραπέ στου Τάσου και σκέφτηκα ότι έτσι θα είχες και συ χρόνο για να προλάβεις να καπνίσεις το πακέτο τα τσιγάρα στην αποβάθρα και έτσι δε θα σε διέκοπτα και θα αναγκαζόσουν να σβήσεις βιαστικά το τσιγάρο σου.

Το τρένο μου έφτασε ακριβώς μόλις έβαλα την τελευταία τελεία σε αυτό το κείμενο… τα ελληνικά τρένα λοιπόν δε σε διακόπτουν ποτέ! Σου δίνουν όσο χρόνο χρειάζεσαι για να τελειώσεις οποιαδήποτε δραστηριότητα όσο βρίσκεσαι στην αποβάθρα και τα περιμένεις λέγοντας σου take your time…  εδώ κανείς δε βιάζεται! Μη μου αγχώνεσαι!

Comments

comments