Σήμερα, έχω τη χαρά να φιλοξενώ στο blog μου το δεύτερο ποστ της καινούριας ενότητας  με τίτλο “οι φίλοι μου…τα τρένα”! Ένα παζλ  σύντομων ιστοριών από εμπειρίες στα τρένα όπως μου τις διηγούνται οι φίλοι μου! Γιατί όπως είχα ξαναγράψει στα πρώτα μου post: “το ταξίδι είναι πιο ωραίο όταν είσαι με παρέα…”

Μιλάνο – Μπολόνια, η αγαπημένη μου διαδρομή! Λίγες εβδομάδες πριν πήρα το τρένο intercity, αυτό που έχει ξεχωριστές καμπίνες για έξι άτομα σε κάθε βαγόνι. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που έμπαινα στο συγκεκριμένο τύπο τρένου. Νομίζω ότι  ήμουν πιτσιρίκι την τελευταία φορά που είχα μπει σε αυτό το τρένο, μάλλον σε κάποια εκδρομή με το σχολείο, ή κάτι παρόμοιο! Πώς περνάνε τα χρόνια…

Λοιπόν, ας γυρίσω όμως στο τώρα! Όπως καθόμουν μόνη μου αναπαυτικά στην κουκέτα, άνοιξε η πόρτα και μπήκαν οι μελλοντικοί  συνεπιβάτες μου. Δύο γυναίκες που με μεγάλη αγωνία με ρώτησαν αν μπορούσαν να μείνουν μαζί μου στο βαγόνι γιατί  είχαν προλάβει να βγάλουν εισιτήριο το τελευταίο λεπτό πριν την αναχώρηση του τρένου από το σταθμό και δεν είχαν  αριθμημένη θέση. Έτσι, βρέθηκα να κάθομαι μεταξύ  αυτών των δύο ευτραφών γυναικών που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους και μιας 25χρονης κοπέλας -κόρης της μιας κυρίας-  που παρέμεινε σιωπηλή σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι τη Μπολόνια.

Όσο για μένα,- είχα το τέλειο στυλ τρενοταξιδιώτη, όπως πάντα εξοπλισμένη με το μπλε / μωβ  iPod μου και με ένα καλό βιβλίο ώστε να μην βαρεθώ στη διαδρομή- αφού προσπάθησα για λίγο ν’αφοσιωθώ στην ανάγνωση του βιβλίου μου και συνειδητοποίησα ότι δε μπορούσα να συγκεντρωθώ λόγω του μπλα μπλα των διπλανών μου αποφάσισα να κρυφακούσω μπας  και περάσει τουλάχιστον η ώρα πιο γρήγορα.  Έμαθα λοιπόν ότι οι δύο γυναίκες είχαν πάει ημερήσια εκδρομή στο Μιλάνο με τις κόρες τους. Μετά από λίγα λεπτά ήξερα και το γιατί !

Η Anne είχε μια έφηβη και μια ενήλικη κόρη ενώ η Sara (τα ονόματα είναι βγαλμένα από το μυαλό μου) είχε μια έφηβη και μια πιτσιρίκα που πήγαινε στο δημοτικό. Τα τρία κορίτσια έμαθα πως είχαν καθίσει σε μια ξεχωριστή κουκέτα μακριά από τις μητέρες τους για να μπορούν να πουν τα δικά τους ανενόχλητες. Τις φαντάστηκα να πιάνουν κουβέντα για φορέματα, μακιγιάζ, αγόρια και αγάπες και για ένα λεπτό σκέφτηκα πως και γω κάποτε είχα καθίσει με τις φίλες μου σε αυτά τα βαγόνια χαχανίζοντας και λέγοντας μυστικά. Μελαγχόλησα!

Τις σκέψεις μου διέκοψε το νεότερο  απ’τα τρία κορίτσια το οποίο ήρθε στο βαγόνι μας ζητώντας να καθίσει δίπλα στη μαμά της. Κρατούσε ένα μεγάλο βιβλίο που απεικόνιζε ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός χορευτή του κλασικού μπαλέτου,  μπορούσα να δω μόλις και μετά βίας το όνομά του. Δεν ήξερα αυτό το χορευτή, αλλά ήταν εκπληκτικό το πώς αυτό το κορίτσι ρούφαγε τη κάθε σελίδα του συγκεκριμένου βιβλίου διαβάζοντας την βιογραφία με δυνατή φωνή και επισημαίνοντας  τα highlights του βιβλίου στη μητέρα της. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι  το κορίτσι πήγε στο Μιλάνο κατά πάσα πιθανότητα για μια οντισιόν σε μια σχολή μπαλέτου, τη γνωστή La Scala υποθέτω. Την παρατήρησα προσεκτικά, είχε ακόμη το σινιόν και έντονο μακιγιάζ – χαρακτηριστικό των χορευτών μπαλέτου – αλλά  φορούσε αθλητικά παπούτσια.

Ήταν εκπληκτικό το πώς η Sara κοίταζε την κόρη της, τόσο υποστηρικτική και χαρούμενη! Λίγο πριν πριν φτάσουν στον προορισμό τους η μητέρα της πιτσιρίκας με χαιρέτησε και γελώντας αναφώνησε με υπερηφάνεια: “Η δασκάλα της είπε ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάποιος χορευτής μπαλέτου, αλλά η κόρη μου απάντησε ότι φυσικά και είναι δύσκολο, αλλιώς όλοι θα έκαναν μπαλέτο “.

Δεν πέρασα ολόκληρο το ταξίδι με την μικρή wanna be χορεύτρια μπαλέτου αλλά ήταν μια ωραία εμπειρία γιατί μου θύμισε εμένα στην ίδια ηλικία, αισιόδοξη και γεμάτη όνειρα …

Καλή τύχη κορίτσι μου, ίσως σε λίγα χρόνια να είσαι το επόμενο étoile!

Αν αυτή η ιστορία ήταν τραγούδι ποιό θα ήταν; Πιθανώς οι απαλοί ήχοι της Elisaς “Eppure sentire”.

http://www.youtube.com/watch?v=WsQ4TL0d7MQ

Η Claudia Ca.

έχει σπουδάσει Επικοινωνία

και Digital Media

Comments

comments