Η αλήθεια είναι πως το σημερινό ποστ είχα σκοπό να το γράψω πολύ νωρίτερα και με πολύ διαφορετικό ύφος αλλά κάποιες φορές όσο και να θέλουμε να γελάσουμε ή να κάνουμε πλάκα
Να'μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές. Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι.
Αθήνα, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ! Η πόλη του άγχους, των ευκαιριών, της διασκέδασης, της ρουτίνας και πολλών άλλων πραγμάτων
Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο περίεργη! Το ξέρω, προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά μέχρι στιγμής! Παλεύω με τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα που με ενοχλούν καθημερινά, αλλά μάταια! Μέχρι στιγμής
Ύστερα από μια ταλαιπωρία 3 ημερών, πάνω κάτω Αθήνα-Καβάλα για τις εξετάσεις στη Φαρμακευτική Αθηνών, έφτασε επιτέλους η μέρα που θα έμπαινα στο τρένο με σκοπό να αφήσω πίσω μου όλο το άγχος των εξετάσεων και να κάνω να δω
30 Γενάρη 1944, Στην αποβάθρα 21 του Κεντρικού σταθμού του Μιλάνου, στον ίδιο ακριβώς σταθμό που εγώ αποφάσισα να ξεκινήσω να διηγούμαι online τις τρενοιστορίες μου, πριν 69 χρόνια ένα τεράστιο πλήθος Ιταλών Εβραίων όλων των ηλικιών, στοιβαζόταν στα βαγόνια - παρά
Γενικότερα η αναπόληση που με έχει πιάσει το τελευταίο διάστημα πολύ με ανησυχεί! Που το πάω που το φέρνω πετάω κάτι φράσεις του τύπου: “Θυμάσαι τις κασσέτες, τα floppy disk, την Candy Candy, τα δρακουλίνια;!” Προχθές λοιπόν θυμήθηκα και το πρώτο
Σεπτέμβριος 1990. Παραμονές απόφασης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 που ήταν υποψήφια και η Αθήνα και μάλιστα ως το μεγάλο φαβορί. Στο Καλλιμάρμαρο έχει στηθεί ολόκληρη παραγωγή για τους ενδεχόμενους πανηγυρισμούς κι εγώ μαζί με το συνονόματο πρώτο ξάδελφό
Την περασμένη Παρασκευή ξαναγύρισα μετά από αρκετές εβδομάδες στον "πολυαγαπημένο" μου σταθμό του Desenzano. Στο σταθμό που έπαιρνα κάθε πρωί το τρένο για Milano. Αυτή τη φορά όμως, δεν πήγα σαν επιβάτης αλλά σαν
Απρίλιος 2008. Σπουδαστής ακόμα στη δραματική σχολή, αποφασίζω να πάω με τέσσερις συμφοιτητές μου στη Θεσσαλονίκη για να δούμε την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» με πρωταγωνίστρια την καθηγήτριά μας, Πέμυ Ζούνη. Κλείνουμε εισιτήρια με το τρένο των 12.30 το μεσημέρι για