Γενικότερα η αναπόληση που με έχει πιάσει το τελευταίο διάστημα πολύ με ανησυχεί! Που το πάω που το φέρνω πετάω κάτι φράσεις του τύπου: “Θυμάσαι τις κασσέτες, τα floppy disk, την Candy Candy, τα δρακουλίνια;!”

Προχθές λοιπόν θυμήθηκα και το πρώτο μου εφηβικό ταξίδι με τρένο – εκτός Αθηνών! Τρίτη γυμνασίου, ερωτευμένο κοριτσάκι (πώς περνούν τα καταραμένα τα χρόνια), εγώ, οι 2 κολλητές μου και τα αγόρια μας με προορισμό τη Χαλκίδα! Και φυσικά επειδή το χαρτζιλίκι δεν μας επέτρεπε διανυχτέρευση, το πολυπόθητο ταξίδι μας είχε τη μορφή μονοήμερης.

Ήταν τέλη Μάη ή αρχές Ιούνη, λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία τελοσπάντων και η ζέστη είχε πιάσει για τα καλά! Αυτοκίνητο δεν είχαμε, προαστιακός δεν υπήρχε για να πάμε προς Κινέτα μεριά οπότε η απόφαση πάρθηκε, το ψέμα υπώθηκε στους γονείς και η μονοήμερη σχεδιάστηκε και φυσικά πραγματοποιήθηκε!

Πρωί πρωί με τα σακίδιά μας στην πλάτη, τα μαγιώ μας ήδη φορεμένα και τα εισιτήρια στο χέρι σταθήκαμε στο σταθμό των Αγίων Αναργύρων και περιμέναμε το τρένο. Αφού μπήκαμε και πάθαμε το πρώτο σοκ από τον κόσμο που λογικά πήγαινε στη δουλειά του, στοιβαχτήκαμε σε μια άκρη σαν σακιά και αντί να πτοηθούμε βάλαμε τα walkman μας στα αυτιά και αρχίσαμε να τραγουδάμε.

Από την παραμονή μας στη Χαλκίδα δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες (γεράματααα), θυμάμαι μόνο την εντύπωση που μου έκανε η γέφυρα της Χαλκίδας, θυμάμαι την παραλία Ιππόκαμπο, τις φωτογραφίες που βγάζαμε μπροστά στη γέφυρα ως ερωτευμένα πιτσιρίκια και την επιστροφή με την ψυχή στο στόμα γιατί είχαμε αργήσει και είχαν πέσει τα πρώτα τηλέφωνα από τους γονείς μας!

Ξέρεις όμως τι θυμάμαι πολύ καλά; Την πρωτόγνωρη αίσθηση του να μπαίνεις στο τρένο νιώθοντας την ευθύνη και ταυτόχρονα την αγωνία για το γεγονός ότι οι γονείς σου δεν ήξεραν που βρισκόσουν. Αυτή την εφηβική ανεμελιά που κουβαλάς στα 16 σου χωρίς να έχεις την αίσθηση του κινδύνου. Τη λαχτάρα για το καινούριο, το να είσαι ερωτευμένη και να μη σκέφτεσαι το μετά, το να ζεις τη στιγμή ακόμα και αν είσαι στο πιο άσχημο, βρώμικο βαγόνι του κόσμου αρκεί να έχεις τις κολλητές σου και τον πρώτο σου εφηβικό έρωτα στο πλάι σου!

Αχ, πώς περνούν τα χρόνια!

Comments

comments