Σήμερα θα σου μιλήσω για το Μιλάνο! Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, απλά από το πρωί τριγύριζε στο μυαλό μου και είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου.

Ναι το ξέρω, αυτές τις γιορτινές μέρες θα μπορούσα να σου γράψω για ένα από τα χριστουγεννιάτικα ταξίδια μου στην Αυστρία, στη Γερμανία ή στη Γαλλία με τα χαρακτηριστικά Christmas markets τους  και το vin brulè να αχνίζει στο χέρι,  αλλά μιας και αυτές οι μέρες πέρα από χαρά συνδυάζονται παραδοσιακά και με μελαγχολία εγώ θέλω να σου πω για το γκρίζο, μελαγχολικό αλλά και “κλασάτο” Μιλάνο!

Η πρώτη μου γνωριμία μαζί του ήταν -φυσικά- μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη, τότε που δεν είχα αποφασίσει ακόμα να κάνω ένα μεταπτυχιακό εκεί, πριν 4 περίπου χρόνια. Γνωρίζεις τη φράση “έρωτας με την πρώτη ματιά”; Ακριβώς το αντίθετο μου συνέβη! Αυτή η πόλη δεν μου έκανε κανένα κλικ, ούτε την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα και  χωρίς να το ξέρω έπεσα πάνω σε μια επίδειξη μόδας των Dolce & Gabbana ανοιχτή για το κοινό, ούτε καν τη δεύτερη που πήγα να δω αγώνα Ίντερ-Γιουβέντους στο γνωστό γήπεδο San Siro!

Ένα χρόνο αργότερα, ψάχνοντας  σε ποια πόλη της Ιταλίας υπάρχουν τα καλύτερα μεταπτυχιακά στο χώρο της Επικοινωνίας και των ΜΜΕ, ο δρόμος με οδήγησε στο Μιλάνο. Αφού ξεπέρασα τους πρώτους προβληματισμούς του τύπου πού πάω εγώ στην πρωτεύουσα της luxury μόδας, πώς θα τα βγάλω πέρα με τα ενοίκια, πώς θα την παλέψω με το κρύο και το μονίμως μουντό καιρό και άλλα παρόμοια, πήρα το αυτοκίνητό μου, έβαλα όλη την προίκα μου μέσα, πέρασα και από τα ΙΚΕΑ και εγκαταστάθηκα σε ένα συμπαθητικό διαμερισματάκι με μια όχι και τόσο συμπαθητική Ιταλίδα συγκάτοικο.

Αν και το διαμέρισμά μου βρισκόταν στην περιοχή FieraMilano -σχετικά μακρυά από το κέντρο-, παίρνοντας την κόκκινη γραμμή του μετρό σε 20 λεπτά βρισκόμουν στην κεντρικότερη πλατεία του Μιλάνου, την piazza Duomo. Και που με έχανες που με έβρισκες εκεί γύρω θα με πετύχαινες. Στην αρχή θυμάμαι, έβγαινα έξω δειλά δειλά, όταν ακόμα δεν ήξερα τους δρόμους και έβαζα σημάδια για να μη χαθώ και περιπλανιόμουν στα στενά και στις μεγάλες εμπορικές οδούς με ένα μικρό οδηγό πόλης κρυμμένο στη τσάντα μου.

Από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα μέσα στην πόλη, ήταν η έλλειψη μεγάλων κάδων σκουπιδιών στους δρόμους. Ένα θέμα που με ταλαιπώρησε αρκετά το πρώτο διάστημα, μέχρι την ημέρα που αποφάσισα να ξεντραπώ και να ρωτήσω το θυρωρό της πολυκατοικίας που στο καλό πρέπει να πετάω τα σκουπίδια μου! Το δεύτερο περίεργο πράγμα στο Μιλάνο είναι πως υπάρχουν ακόμα θυρωροί σε όλες τις πολυκατοικίες! Η απάντησή του θυρωρού λοιπόν ήταν, πως τα σκουπίδια χωρίζονται σε 4 διαφορετικούς κάδους οι οποίοι βρίσκονται στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας ώστε να μην είναι σε κοινή θέα και ασχημαίνουν την πόλη. (Ναι, όπως τ’ακούς, ισχύει για  όλο το Μιλάνο, κέντρο και προάστια!)

Όπως σου είπα και στην αρχή, άργησα πολύ για να την αγαπήσω αυτή την πόλη, δυσκολεύτηκα αρκετά μέχρι να νιώσω οικεία. Κάθε μέρα τόσο στο μεταπτυχιακό όσο και στις καθημερινές δουλειές -όπως το να πάω για παράδειγμα στο σούπερ μάρκετ-, ένιωθα πως έπρεπε να περνάω από συνέντευξη για δουλειά. Έπρεπε να είμαι professional! Σακάκια και ταγιέρ, πουκάμισα και τακούνια. Δε σου κρύβω πως στην αρχή δεν την πάλευα, στη συνέχεια όμως το συνήθισα και άλλαξα όλη μου την γκαρνταρόμπα. Άσε που λόγω πολικού κρύου αναγκάστηκα να αγοράσω γάντια, σκουφιά, παλτό, πουλόβερ και γαλότσες που μέχρι πριν δεν είχα διανοηθεί ποτέ πως θα χρειαζόμουν!

Το Μιλάνο λοιπόν άρχισα να το αγαπώ σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, αργά αλλά σταθερά και κυρίως το αγαπούσα τα απογεύματα μετά τις 6. Τότε δηλαδή που μετά τη σχολή κατεβαίναμε με τους συμφοιτητές…συγγνώμη συναδέλφους μου στο κέντρο για aperitivo. Έτσι ανακάλυψα το ποτό με τη συνοδεία μπουφέ. Έπινες spitz con aperol και έτρωγες  παράλληλα για βραδινό με συνολικά 7 ευρώ. Έτσι ανακάλυψα και το μέρος που στη συνέχεια έγινε στέκι, το Caffè della Pusterla όπου και κουβάλησα στην πορεία και όλους τους φίλους που ήρθαν από Αθήνα για να με επισκεφτούν.

Στο Μιλάνο έμαθα να τρώω ριζότο και σούσι, 2 αγαπημένες συνήθειες των βέρων Μιλανέζων, να χαζεύω τις πανάκριβες βιτρίνες της οδού Montenapoleone αλλά να ψωνίζω τα ρούχα μου από την οδό Torino και piazza Venezia όπως έκαναν δηλαδή και οι Ιταλίδες της ηλικίας μου. Με μόνη διαφορά ότι μπορεί να φορούσαν Zara και Abercrombie αλλά η extra large Prada ή Louis Vuitton δε μπορούσε να λείπει από το χέρι τους!

Έμαθα να οδηγώ με ομίχλη στη μέση της πόλης και να εκτιμώ απίστευτα τις ελάχιστες μέρες ήλιου. Έμαθα να πίνω τον εσπρέσο μου στο όρθιο και να ξεχωρίζω από τη μυρωδιά ποια μάρκα καφέ χρησιμοποιεί το κάθε bar. Συνειδητοποίησα πως στο Μιλάνο δεν υπάρχει η έννοια της καφετέριας (ούτε τα starbucks) παρά μόνο τα bar στα οποία δεν σου προσφέρουν σε καμία περίπτωση νερό και τέλος εμπέδωσα πως ο καπουτσίνο είναι μόνο για το πρωινό και πρέπει να συνοδεύεται από ένα ζεστό brioche al cioccolato.

Αν με ρωτήσεις, ακόμα και σήμερα μετά από 1,5 χρόνο που έμεινα εκεί, θα σου πω πως το Μιλάνο δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο σαν πόλη. Ένας τουρίστας σε 2 μέρες μπορεί να τη γυρίσει ολόκληρη, δεν είναι αυτό που λέμε “η πόλη με τα πολλά αξιοθέατα”. Παρόλα αυτά έχει πολύ διαφορετικές γειτονιές που αξίζει να ανακαλύψεις, έχει πολύ καλό φαγητό – κυρίως αλλαντικά και τυριά- υπέροχα κρασάδικα -vinerie όπου γραφικά ντόπια γεροντάκια απαγγέλλουν ποιήματα σε μια διάλεκτο που δεν καταλαβαίνεις αλλά ηχεί μελωδικά στα αυτιά σου και μπορεί η νυχτερινή ζωή να μην είναι δυνατή αλλά αν τύχει να πας σε κάποιο από τα πολλά glamorous parties που διοργανώνονται στην πόλη, μπορεί να βρεθείς περιτριγυρισμένος από διάσημα πρόσωπα που και σε σενα που δεν αρέσει καθόλου η γκλαμουριά θα σε κάνουν να σηκώσεις ψηλά το ποτήρι με το prosecco σου και να αναφωνήσεις salute!

Στο Μιλάνο έκανα Χριστούγεννα και αλλαγή του χρόνου στην πλατεία του Χρηματιστηρίου (μπας και δει η τσέπη μου προκοπή), στην Piazza degli Affari, μπροστά στο πολυσυζητημένο μαρμάρινο δάχτυλο (δες φωτό). Βόλταρα στην περιοχή Navigli η οποία θυμίζει κάτι από μικρή Βενετία, ξάπλωσα στο γρασίδι του πάρκου Sempione, κάθισα με μια μπύρα στο χέρι στις κολώνες του San Lorenzo και περίμενα ώρες ολόκληρες στο Stazione Centrale για το τρένο μου (Από εκεί ξεκίνησε και η ιδέα του blog μου). Είδα από κοντά τον περίφημο Μυστικό Δείπνο του Da Vinci και το φιλί του Hayez στην Πινακοθήκη της Brera. Έβγαλα φωτογραφία τη La Scala του Μιλάνου ανέβηκα στην κορυφή του Duomo για να χαζέψω την πόλη από ψηλά.

Και ναι ομολογώ πως το Μιλάνο δεν είναι από τις πιο όμορφες Ευρωπαϊκές πόλεις που υπάρχουν αλλά είναι σίγουρα μια πολυπολιτισμική πόλη που αν της δώσεις λίγο χρόνο και τη συνηθίσεις, σε αγκαλιάζει και σου προσφέρει ένα πραγματικά ποιοτικό τρόπο ζωής γεμάτο ευκαιρίες τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και τον προσωπικό.

Comments

comments